Sinterklaas dat oentje

En toen overkwam me iets waarvan ik hoopte dat het me nooit zou overkomen…

Ze hadden nog wel zo mooi staan zingen samen. Zie ginds komt de stoomboot en Sinterklaas kapoentje. Jippe ook, met zijn twee jaar, zo knap! En zo schattig vooral, zo met zijn blote beentjes, op zijn ‘hurkjes’ zittend, zijn handjes in zijn schoot.
En dan die pietenmuts die Bo nog snel voor Piet had gemaakt…

Vorige week vertelde een vriendin nog dat het haar al twee keer was overkomen dit jaar: vergeten iets in de schoentjes te doen. Twee keer! Ik kon me best voorstellen dat je het een keer vergat (ik ben er altijd bang voor), maar vond het toch heel zielig. Nee, dit mocht mij niet gebeuren. Geen verdrietige kindergezichtjes. En dus had ik nog speciaal een lege closetrol midden in de kamer gelegd zodat ik als ik naar bed wilde gaan eraan zou denken: o ja, de schoentjes!

Maar ja, ik zat de hele avond achter de computer, was druk voor Hip & Hot magazine, en dacht er gewoon he-le-maal niet meer aan. En die closetrol dan? Tja, om eerlijk te zijn viel die niet zo op, er slingeren immers wel vaker closetrollen door de kamer (Bo maakt er graag poppetjes van) en die closetrol was niet het enige wat er lag. Bovendien (ja, ik zoek nog maar even een excuus) staan de schoentjes in dit huis bij de voordeur in plaats van bij de kachel, omdat we geen kachel hebben. (Ik had de schoorsteen voorgesteld, maar aangezien die afgesloten is vond Bo dat geen goed idee. En spreek een kleuter die ergens van overtuigd is maar eens tegen.)

En toen werd het ochtend (‘Oggelend’, zoals Bo nog altijd zegt).

Het was kwart voor 6 en Bo was al wakker. Op zich niks vreemds, dat gebeurt hier dagelijks. Ze meldde dat ze alvast in haar schoentje wilde kijken. Nou vond ik dat om kwart voor 6 niet zo’n geslaagd idee (om kwart voor 6 is eigenlijk níks een goed idee, ja, slápen), maar ik weet inmiddels dat als die twee van mij wakker zijn dat er dan niets meer aan te doe…
Ineens schrok ik op. Schóentje??!
Shhhiiiiiiiiiiiiiiiiit!

Jippe was al opgesprongen (even daarvoor lag hij nog lekker naast me) en klom achter Bo aan van het bed af. In een nanoseconde bedacht ik hoe ik langs hen heen kon schieten en de pepernoten die nog in het kastje in de keuken lagen in hun schoentjes kon gooien (dan maar geen kleinigheidje erbij), maar ieder weldenkend mens wist natuurlijk dat dat al lang niet meer haalbaar was.

Ai, wat voelde ik me slecht. Echt zo’n scène om rigoureus uit het moederschap te schrappen.
Ik kreeg pijn in mijn buik, maar bleef rustig; hoorde mezelf iets brabbelen als: ‘Maar misschien is hij wel niet geweest, want Sinterklaas komt niet altíjd hè?’
Ik zei het een beetje op een samenzweerderige dat-weten-wij-stiekem-wel-hè-toon, alsof dat nog helpen zou.

En op dat moment keerde Bo haar rode laarsje om.
Niets.

Ik dacht dat ze heel erg teleurgesteld zou zijn, ‘Nou-hou!’ zou roepen of gaan huilen zelfs, maar dat gebeurde niet.
‘Nou ja, die Sinterklaas toch!’ zei ik.
Ik gaf haar een knuffel, met Jippe erbij, maar hield het verder luchtig.
‘Weet je,’ zei ik rustig, terwijl ik mezelf het liefste in de zak had gestopt, linea recta naar Spanje, ‘Sinterklaas is al heel oud, en daarom vergeet hij wel eens wat.’
Ik verwachtte drama’s, maar niets van dat alles. Ze keken ietwat verbaasd, maar meer niet.
Ze accepteerden het gewoon. Ze accepteerden het!
Maar ai, wat voelde ik me slecht. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik nou vergeten iets in die schoentjes te doen! Hoe stom kon ik zijn?! Als er een test zou bestaan met een aantal dingen waar je als ouder aan moet voldoen, dan zou ‘Nooit vergeten iets in een schoentje te doen’ er daar absoluut één van zijn.

Ik smeerde negen boterhammen, herinnerde ze eraan dat de melk op was (o nee, ook dat nog, weer een punt minder gescoord op het lijstje van eisen waar een goede ouder aan moet voldoen, hi hi) en zette de tv aan. Dat doen wij hier ’s ochtends ja. (Of kost me dat nóg een punt? ;-))

Het Sinterklaasjournaal bleek mijn redding. Beelden van een Piet in het bos. Een verdwaalde Piet! Zoekend liep hij rond, ver weg van de bewoonde wereld. Voor het verhaal kwam dat wel even heel mooi uit.
Ze aten hun boterhammen en keken naar Piet.

Dik een uur later liepen we gehaast de deur uit richting fiets. (Om 6 uur opstaan en dan om 8 uur toch nog moeten haasten, hoe krijg je het voor elkaar zou je zeggen…) Ik wilde nou eens écht op tijd op school zijn, zodat ik nog rustig een verhaaltje kon voorlezen in plaats van twee zinnen, een zoen en weg.
Toen ik met mijn kleine poepies eindelijk bij de fiets aankwam, de gekleurde hoesjes op de fietsstoeltjes van Bo en Jippe deed en (balend dat het motregende) mijn tas in een van de fietstassen propte, miste ik ineens iets: Bo’s tasje! Aaaargh! Had ze eindelijk haar bril op (vergeten we ook vaak), waren we haar tasje vergeten.

‘Zie je,’ zei ik, relaxter dan ik was, ‘niet alleen Sinterklaas vergeet wel eens wat, mama vergeet ook wel eens wat.’
‘Ja,’ zei Bo vrolijk, alsof dat een opluchting was, ‘en ík vergeet ook wel eens wat!’
Met zijn drietjes hobbelden we terug. We wonen immers niet echt in een straat waar je ze even bij de fiets laat staan, met al die trams. Ik tippelde de portiektrap op, draaide het slot weer open en rende de kamer in. Ik griste het tasje van tafel en wist dat ik me weer uit de naad moest fietsen.

En toen moest eigenlijk de hele dag nog beginnen. Wat uiteindelijk een prima dag werd. En die schoencadeautjes? Daar heb ik er stiekem twee van aan Pier gegeven. Kunnen ze daar mooi hun schoentjes zetten. Misschien was Sinterklaas gewoon even vergeten dat ze in een ander huis woonden. Dat kon ook nog. Toch?

Kunnen ze mooi wéér zingen vanavond. Maar dan zoiets:

Sinterklaas dat oentje
Gooit niks in mijn schoentje
Gooit niks in mijn laarsje
Schaam u Sinterklaasje!