Moeders met lange haren

Lange haren fascineren. Hele lange helemaal. Kennelijk. En dus ‘moest’er een blogje over komen. Een verzoekje was het.

Tja, lang haar is mooi en vrouwelijk en ik ben er heel blij mee. Als ik onder de douche sta, hangt mijn natte haar tot in mijn bilspleet. Dat voelt grappig. En zomers je haren je blote rug laten strelen is ook al zo fijn.

Maar handig is het niet altijd. Met wind mee bijvoorbeeld. Dan is het gewoon knap irritant. Of tijdens een winderige dag op een terras aan het strand. En neem nou de lange shampoo en crèmespoelingsessie onder de douche. Dat complete ritueel van nat maken, shampoo erin, wassen en uitspoelen, en dan nog eens datzelfde riedel met crèmespoeling, en dan nog extra lang inmasseren in de punten. Dat is toch altijd weer een gedoe. (Ja, wat een problemen hè, wat een problemen, ha ha).

Vroeger deed ik het dagelijks. (Dat haren wassen dus, o.a.) Sinds ik kinderen heb lukt dat niet meer. Want met twee kleintjes in huis is tijd voor jezelf niet meer een dagelijkse vanzelfsprekendheid. Dan is vijf minuten douchen al een prestatie. (Wat ik overigens wel altijd doe, anders voel ik me de hele dag ‘ vies’; wat dan ook wel weer meevalt, maar toch.)

Maar goed, die lange inwrijf-, intrek- en uitspoelprocedure schiet er wel eens bij in. Om de drie dagen is vaak net haalbaar. Helemaal in de ‘dreumes-trekt-zich-op-tot-staan’-tijd (die er straks natuurlijk ook weer aan komt). Dan scheelt elke minuut weer een la op een hoofd of een tand door een lip. En is douchen dus bijna secondewerk. (Wat was het fijn toen tijdens mijn zwangerschap mijn haar ineens niet meer vet werd. Kon het er ineens soms een week mee door!)

Maar nu is dat dus weer anders, sinds ik weer in de piccalillyluiers zit. Nu zwiert mijn haar als ik niet uitkijk zo door de zachte poep. Lekker ja. En lichtzoetig ruikt het al lang niet meer. Met spuug besmeurd, ook zoiets. Daar plaatste ik al eens eerder een foto van. Kijk hier maar.

En dan dat haren getrek hè? Dat heb je dan ook. Expres of niet, baby’s doen het graag. Fijn is anders, als je die haren tussen die vingertjes uit moet zien te trekken en er altijd een paar achter blijven. Een staart is niet altijd de oplossing. Want ook staarten hangen wel eens in de poep en belanden in babyknuistjes. Meestal draag ik dus een knot sinds ik moeder ben. Niet zo leuk, wel zo handig. Maar ja, soms wil je ze gewoon lekker los. Want dat is stiekem toch leuker. Vind ik.

Sinds vandaag kan ik nog iets toevoegen aan het lijstje ‘onhandig met lang haar’. Ik haalde Bo op van de peuterspeelzaal. Op de fiets. Ze zat in het achterzitje dat er sinds kort op zit. Tegenwind. ‘Mama!’hoorde ik ergens ver achter mijn rug. ‘Mamaaaaa! Jouw haren, nou-hou!’ Mijn lange haren vlogen vol in haar gezicht.

En toen dat besef: fietsen met los haar is er niet meer bij. Een van de duizend dingen die je niet verteld worden als je graag kinderen wilt... (en lange haren hebt).

En nee, hoewel ik het steeds beter begin te begrijpen, ben ik niet zo’n mama die met de komst van kinderen haar haren afknipt. Hoe leuk dat misschien ook kan staan. Hoe hip en hot, fris en vlot. Mooi en makkelijk. Niks op tegen. Maar afknippen? Ik? Ik dacht het niet! (Ik droomde dat ooit, dat ik het deed, maar had in die droom al zo’n verschrikkelijke spijt en voelde me zo ellendig dat ik wist dat ik het in het echt nooit moest doen.)

Overigens treft deze wereldproblematiek niet alleen mama’s. Ook papa’s met (hele) lange haren kunnen er last van hebben.