Hallo,
Vanochtend, na het naar school brengen van de kinderen, zat ik op de terugweg huilend op mijn fiets. De opmerkingen over Jongste hadden me erg geraakt.
Juf X, ik vind het moeilijk dat ik de laatste weken (maanden?) alleen maar negatieve berichten over Jongste van je krijg. Tweewekelijks krijg ik te horen dat hij wel een heel erg kort lontje heeft en ook tweewekelijks valt het woord “stuiteren” meermaals.
De afgelopen maand gaat het thuis met Jongste juist weer veel beter. Natuurlijk heeft hij nog wel eens een bui of een moeilijk moment, maar ik heb ook vaak een vrolijk jongetje thuis, dat grapjes maakt, spontaan liedjes inzet achterop de fiets of als hij lekker aan het knutselen is. Hij “musicalliseert” zijn leven, zeg ik wel eens lachend, doelend op zijn gave om al zingend te vertellen wat hij doet of heeft meegemaakt. Hij ouwehoert met zijn vader, ligt samen met Oudste in een deuk om hun eigen grapjes, timmert aan de hut, kan zijn naam perfect achterstevoren en in spiegelbeeld schrijven, weet hoeveel 5+ 5 is (en dat dat evenveel is als 9 + 1 vertelt hij er dan nog even achter aan) en speelt graag met de buurtkindjes.
Natuurlijk is hij niet altijd vrolijk en makkelijk, maar hij is meer dan alleen maar zijn moelijke momenten. Hij is dol op de poezen, aait voorzichtig kleine baby’s, vindt zijn outfit pas echt compleet als er een ruitjesblouse en een pet bij zit en fietst elke ochtend weer vrolijk kletsend naar school. In bed “leest” hij boekjes van Borre, terwijl hij verzucht dat het hopelijk niet te lang duurt voordat hij weer een nieuw Borre-boekje van school krijgt.
Natuurlijk ben ik er niet bij, in de klas, als hij bij jullie is. Natuurlijk weet ik niet hoe hij zich daar gedraagt. Misschien is hij ook wel moeilijk te handhaven in een klas, is zijn lontje op school stukken korter dan thuis, is de groep te druk voor hem, of hij te druk voor de groep. Maar dat telkens weer te horen, zonder iets positiefs, dat brak me dus vanochtend uiteindelijk op en zorgde voor tranen.
Want jouw eerste (cynische? negatieve? verschrikte?) reactie op mijn opmerkingen dat Jongste vier dagen meewandelt met de avond4daagse was: “Nou, dat zal dan wel gezellig worden” was niet grappig, noch aardig, noch constructief. En daarna kwamen de opmerkingen over het korte lontje en het stuiteren weer. Wel fijn dat je opmerkte blij te zijn dat het thuis niet zo was, maar dat maakte het verhaal verder niet meer positief. Over klasgenootje Y. (die ook vier avonden meeloopt met de vierdaagse) werd nog vertederend gezegd dat hij had verzucht “dat hij wel zo nu en dan even moest zitten”, maar Jongste werd, voor mijn gevoel (en ik weet heus wel, dat het Mijn gevoel is) als een lastig iets, die nu, door die vierdaagse “dus” nog wel lastiger zou zijn.
En opeens, op het schoolplein, was het me even te veel. Wilde ik bijna teruglopen om Jongste te halen, vast te houden en te knuffelen. Omdat ik trots ben om dat jochie om wat ie allemaal kan en doet. Ook al kan ik hem op andere momenten wel achter het behang plakken.
Ik hoop zo dat jij ook de goede en leuke kanten van Jongste kunt zien. Ook op school, ook in die groep. Want als je dat niet ziet, en alleen maar kunt kijken naar dat lontje en dat stuiteren, dan mis je een hoop.
Groeten,
Margje
