/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Bewust veterloos")
Ben je bekend met de ‘bewust veterloze’ schoen?
Nee? Kijk dan even naar het plaatje hiernaast; dit zijn mijn bewust veterloze schoenen. Schoenen zonder veters. Er horen geen veters in, sterker nog, er kúnnen geen veters in (de binnenkant is dichtgestikt) en dat is superhip. (En zit heel lekker.)
Deze bewust veterloze schoenen stonden vanochtend waar ze altijd staan; naast de keukendeur. Toen ik ze wilde oppakken zag ik iets vreemds. Óp de bewust veterloze schoenen lagen touwtjes. Nader onderzoek wees uit dat het geen touwtjes waren maar véters. Veters? Veters op mijn bewust veterloze schoenen? Er kon er maar één zijn die dat op zijn (haar) geweten had.
Ik belde mijn moeder.
“Heb jij die veters daar neergelegd?” “Ja.” “Waarom?” “Ik vond het zo zielig dat je geen veters had.” “Dat hoort zo bij die schoenen, mam.” “O. Wat raar. Dat ziet er toch niet uit?”
Ik had al wel meer commentaar op de bewust veterloze schoenen gehad (blijkbaar vonden meer mensen dat de schoenen een onnatuurlijke aanblik boden) maar tot nu toe had niemand het nog in zijn hoofd gehaald me een paar veters toe te stoppen. Zoiets kon alleen mijn moeder bedenken.
Grinnikend verbrak ik de verbinding. Móeders. Dan ben je zesendertig, hebt een eigen huis, een man en twee kinderen en dan gaat het nóg mis. Mijn veterdiploma heb ik lang geleden al gehaald, maar kennelijk is dat geen garantie. Mijn moeder ziet alles. Ook wat er níet is. Lekker mens.
En zo sluit ik vandaag ietwat zoetsappig af. Want ondanks de veters hoop ik maar één ding. Dat mijn kinderen, als ze later groot zijn, net zoveel van mij houden als ik nu van mijn moeder. En dat ik net zo onmisbaar ben als zij. Ook al geef ik de meiden dan af en toe iets wat ze helemaal niet nodig hebben.
En ook al kook ik te vaak spaghetti :-)