Grote kinderen, grote zorgen

Je man overleden, je zoon in een Peruaanse cel.
Heel Nederland die praat, blogt, twittert, hyvet, mailt, schrijft en leest in Alle media over jouw zoon.
Jouw zoon die heeft bekend een moord te hebben gepleegd.
Het kindje dat jij ooit knuffelde, dat je met kusjes overlaadde als hij ’s avonds na het badderen met versgewassen haren, in zijn pyjamaatje, nog even met de Lego speelde. Dat bij jou achterop de fiets zat, met zijn beentjes in de fietstassen. Dat liedjes zong bij de schoen met een wortel erin voor het paard.
Steeds ongrijpbaarder werd hij, eerder dan je wilde moest je hem loslaten.
Misschien had je ook te veel aandacht voor andere dingen.
Maar deep down bleef het toch jouw zoon, jij had hem gebaard, zijn eerste lachje was voor jou.
Nu weet je dat er twee moeders huilen, door daden van jouw kind.
De één al vijf jaar, de ander sinds een paar dagen.
Ze zeggen wel eens, kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Maar daarmee omschrijven ze nog steeds niet wat jij nu mee maakt.
Kon je maar opnieuw beginnen, twintig jaar terug in de tijd.
Bij dat kleine ventje van toen. Met die jonge vader van toen.
Met de kennis van nu, de toekomst vanuit het verleden veranderen. Voor jezelf, je man, je zoon, maar vooral voor die twee meisjes en hun families…