Door- en uitslaapmethode

Terwijl vrienden van ons zich beklagen over het feit dat hun kinderen op vakantie ‘al’ om 7 uur wakker werden en anderen het bij thuiskomst zo zielig vonden dat ze hun kroost om half 9 moesten wakker maken omdat ze naar het kinderdagverblijf moesten, was het bij ons vrijdag om 5 uur al raak. Net als donderdag. En woensdag. En de dag ervoor. Ook ’s avonds is Jippe vaak ineens weer even wakker.

Het ging een tijdje zo goed. Ons lieve mannetje sliep door. Slechts af en toe een schreeuw of kreun in zijn slaap, en that was it.

Hij werd weliswaar vaak al rond zessen wakker, maar zo héél abnormaal leek ons dat nou toch ook weer niet.
Zes uur is gewoon óchtend. Vroeg natuurlijk, maar ochtend.
Maar 5 uur? Dat is dan toch een ander verhaal. Vijf uur is gewoon écht vroeg. Zeker als Jippetjelief daarna niet weer opnieuw gaat slapen. En wij (ik) zelf dus ook niet. Dan is het gewoon ronduit vermoeiend.

Om niet langer elke ochtend om klokslag 5 uur gewekt te worden, en ook af te zijn van het ‘avondhuilmoment’ besloten we vrijdagavond toch de (door)slaapmethode maar weer eens toe te gaan passen. Bij Bo mee begonnen toen ze 20 maanden was en –halleluja- dat was een succes! Lees maar. Na twee nachten hoefden we er ’s nachts niet meer uit en na vijf nachten sliep ze door!
Nog maanden later ontving ik bij verschillende logjes (bij ‘Romantiek op de vroeg ochtend’ bijvoorbeeld) reacties van mensen dat ze die methode ook hadden geprobeerd en dat het hen ook gelukt was. Ik werd steeds bedankt voor iets wat ik niet eens zelf bedacht had. Ik had ‘alleen maar’ Slaap kindje slaap van Estivill gelezen en daarover geschreven. Maar doorvertellen is ook helpen!

Vanwege dat succes hadden we het nu bij Jippe natuurlijk ook al langer overwogen. Niet zo zeer vanwege dat doorslapen, want dat ging doorgaans al best goed nadat Pier een tijdje met Jippe beneden had geslapen en er dus ’s nachts geen borst op reukafstand was (en Pier niet van elke kick wakker wordt, sterker nog, die kan zelfs slapen als een kind huilt) , maar vooral vanwege dat vroege wakker worden.

Maar ja, zo’n methode toepassen voelt dan wel weer meteen heel serieus hè? En hoe graag je ook wilt dat zo’n patroon verandert, tegelijkertijd ben je huiverig, omdat het even een paar dagen éxtra inspanning vereist, en laat je dáár nou net de energie niet voor hebben.

Bovendien… Eerst denk je dat hij misschien nog te jong is, dan is het weer net heet weer waardoor iederéén slecht slaapt, dan vind je het lastig omdat hij met een ander kind op één kamer ligt, dan ga je weer net op vakantie, dan vind je het weer zielig… Er is altijd wel wat. Los van de angst voor het moeite doen voor iets wat misschien niet lukt. Maar waarom zou het bij Jippe niet lukken? Bovendien, hij is bijna 1, dus kom op zeg. Het wordt tijd, de hoogste tijd!

En dus gingen we er weer voor. Ik las nog even een paar punten uit de snelgids van Estivill en hield het papiertje met de zinnetjes die wij zouden opzeggen bij de hand.

Omdat Pier zaterdag moest vliegen nam ik de eerste nacht op me. Al om 22:00u begon het. Gehuil door de babyfoon. Ik er heen. Jippe staat in bed. Bo draait zich eens om. Ik leg Jippe terug. Zeg het riedeltje op. Trek ook Bo’s lakentje nog even over haar heen. Verlaat de kamer.
Achtereenvolgens 1, 3 en 5 minuten later ga ik weer. Jippe is razend.

De twijfel slaat toe. Zou er niet iets anders zijn? Heeft hij last van de spicy maaltijd die ik gegeten heb? Steekt er ergens nog een stuk bimi in zijn keel? Heeft hij gepoept misschien? Zit er een beentje klem tussen de spijlen? Steekt zijn grote teen uit de slaapzak? Heeft hij koude armpjes? Of zou er toch weer een tandje doorkomen?
Het liefst zou ik hem in mijn armen nemen, mijn lieve kleine jongetje, maar ik hou vol.

Nog eens 5 minuten later ga ik weer. En verdwijn. Hij huilt nog héél even en dan is het stil. Een licht gevoel van triomf komt over ons heen.
Zou het dan inderdaad toch weer gaan werken?

Te vroeg gejuicht.
03:35u. Jippe huilt.
Ik ga erheen. Zeg de zinnetjes liefdevol maar zelfverzekerd op.
Nog voordat ik weer in bed lig, is hij al stil.
Wauw! Zie je wel, supermethode.

03:42u. Gehuil uit het kamertje.
Hé, dat was niet de bedoeling…
Ik luister nog eens goed. Het is Jippe niet. Het is Bo. Verdrietig gepiep.
‘Mama, ik wil een kusje!’
Ik sta op, open de deur van het kamertje weer en zie dat Jippe rechtop in bed staat.
Hij lacht. (Kwart voor 4 ’s nachts…)
Ik geef Bo een kusje.
‘Nee, jóu kusje geven,’ zegt ze. ‘Op jouw wang.’
Ik houd mijn wang bij haar gezichtje. Ze geeft een kusje. Dan is het goed.
Met het gevoel van het lieve zachte kusje nog op mijn wang (en de vurige wens ook Jippe nog even een kusje te geven) sluit ik de deur en wacht tot Jippe gaat protesteren.
Het gebeurt niet. Het blijft stil. Waarschijnlijk is hij weer gewoon zelf gaan liggen. Wat fijn!

Ik duik ons bed weer in en denk maar één ding: slaaaaaapen!

05:09u. Gehuil wekt ons opnieuw. Daar is hij weer! Het lastige tijdstip.
Gaat het ons lukken, gaat het ons lukken, gaat het ons lukken?
Ik doe wat ik doen moet en kruip terug in bed.
Ga even later nóg een keer. Houd mijn hand op zijn sleutelbeen, zeg de woorden op, terwijl hij hevig draait en tegenwerkt. Vol twijfel en schuldgevoel verlaat ik het kamertje.
Zou het ’s ochtends dan toch niet werken?
Maar dan is het stil.

05:57u. Weer is hij wakker. Een paar minuten wachttijd, dan weer erheen, weer terug, wachten en dan weer.
06:10u. Het is stil.
Het is na zessen en het is stil!

Maar niet voor lang…

06:18u. Ik hoor ze. Allebei. Ze zijn vrolijk. Ze praten tegen elkaar zoals een baby en een peuter dat kunnen doen. Bo met haar lieve vragen en Jippe met zijn schattige kreetjes. Ik kan er zo blij van worden! En geen gehuil, dus we laten ze even.

Om 06:30u begint Jippe te piepen. Ik vind het mooi geweest. Hij heeft het goed gedaan. Hij zal nu écht wel honger hebben. Pier haalt Jippe eruit en geeft hem de fles. Als ze terug in bed komen, krijgt hij nog een beetje borst. (Jippe dus, niet Pier).
Daarna laten we Jippe even op onze kamer spelen, zodat Bo hopelijk nog heel even in slaap valt.
Niet dus.

07:00u: ‘Papa, maaaaaaaaaaaama! Konijntje is waaaaaaaakkkkkker!’
Het wandelende konijntje op haar wekker brandt. Bo mag er ook uit.
We zijn kapot. Maar toch hebben we het gevoel dat het aanslaat. Nu even een kwestie van doorzetten.

Als we zaterdag op het punt staan naar mijn zusje in Almere te vertrekken voor het feestje van mijn neefje die 8 wordt, belt mijn moeder met een voorstel. Dat ze Bo twee nachtjes meeneemt naar Nigtevecht. Hoewel ik spontaan al buikpijn bij het idee krijg, komt dit wel héél mooi uit. Hoeven we ons ook niet schuldig naar Bo te voelen als Jippetje de komende nacht de boel bij elkaar krijst. Kunnen we de methode naar hartelust toepassen zonder dat het arme meisje er last van heeft. En logeren bij oma is natuurlijk gewoon hartstikke leuk!

Bij thuiskomst van een gezellig verjaardagsfeestje heeft Jippe in de auto al een dutje gedaan. Ik geef hem nog even de borst en dan leggen we hem in bed.

Nacht twee van de ‘Slaap kindje slaap’-methode van Estivill gaat in. Nu Pier’s pakkie-an.

Nacht twee dus.
Waarin de nacht gewoon nacht bleef. Het huis in ruste.
Tot 05:30u.
Jippe huilt. Tricky tijdstip. Maar, het moet gezegd, het is in elk geval al later dan 5 uur!

Pier gaat erheen. Zegt de gevleugelde woorden. Hij vergeet een zinnetje, maar het werkt. Even is Jippe héél boos en denk ik ‘die houdt écht niet meer op!’, maar als de wachtminuten voorbij zijn, is hij stil. Ik heb er zelfs mijn oordopjes voor uit gedaan omdat ik het niet kan geloven. Is ons lieve mannetje écht stil?

Net als we denken ‘De methode werkt!’, begint hij weer. Maar elke keer als de vijf wachtminuten bijna voorbij zijn, is hij weer stil. En dat verbaast ons steeds weer.
Tot 7 uur gaat het zo door. Iets over 7 zelfs.
Een mooie tijd. Een ideale tijd. Nou ja, voorlopig dan.
Pier maakt een flesje. Ik geef nog wat borst en daarna ga ik met Jippe naar beneden.

Mijn moeder smst. Bo was om 06:15u wakker en heeft daarna nog een uur liggen zingen en kletsen.
Nou ja, het echte uitslapen komt wel, zegt men. En anders wel als ze pubers zijn. Dan sleur je ze waarschijnlijk het liefst met hun luie konten onder die dekbedden vandaan.
Of zou er voor die tijd nog een nieuw boek van de Spaanse arts uitkomen? Ik heb al een suggestie voor de titel: ‘Slaap kindje, slaap uit!’

En dan de grote vraag voor komende nacht:
Zou hij nu in één keer tot 7 uur doorslapen?
Morgen weten we het!