Vroeger (in het nabije vroeger) zei Bo gewoon mama als ze iets tegen me wilde zeggen.
Soms, als ze me riep, werd het Mamaaaaaaaa! of Mamamamamamamama!
Of, als ik niet snel genoeg reageerde: Mámá!
Maar over het geheel genomen noemde ze me gewoon mama. Of lieve mama. Nog fijner.
Vervolgens kwamen de verkleinvormen. Ben ik soms ineens mamaatje en werd papa papaatje. Jippe werd op zijn beurt Jippetje gedoopt.
En toen was daar het moment dat ze zich bewust werd van het feit dat ze een achternaam heeft.
Gevoed door de peuterspeelzaal wellicht.
Kwam ze thuis en zei ze ineens: Ik ben Bo Bish!
Al gauw noemde ze Jippe Jippe Bish (Niet doen Jippe Bish!), papa werd papa Bish en (geheel volgens de kinderlogica) werd mama mama Bish.
Dat ik Miltenburg heet, maakte het natuurlijk wel heel ingewikkeld.
Vorige week noemde ze me ineens bij mijn koosnaampje: Niese.
Mama Niese! Het klinkt zo schattig als zij het zegt.
Of Mamaatje Niese!
Ze blijft ze verzinnen.
Totdat ze afgelopen weekend Denise zei. Niet mama Denise, nee, gewoon, sec, Denise.
Niet alleen thuis, maar ook buiten en bij vrienden, als ze me riep.
Denise!
En hoe leuk het die eerste keer uit haar mondje ook klonk, stiekem wil ik niet dat ze me Denise noemt. Ik ben haar mama, en daar ben ik trots op. Ik wil mama voor haar zijn, niet Denise.
Vanmorgen had ze weer een nieuwe. Ik luisterde niet snel genoeg en wat zei ze?
Denise boef!
