/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Be carefull what you wish for....")
"Ik zou wel eens een heel weekend in bed willen doorbrengen" verzuchtte ik laatst nog, toen ik via de afwas, boodschappen, sportwedstrijd, extra werkklus, vrijwilligerswerkvergadering en het schoonmaken van het huis eindelijk 's avonds mijn bed in kon duiken.
Ik had die verzuchting iets specifieker moeten maken, besef ik nu. Want ik lag dit hele weekend in bed, maar vond er geen snars aan omdat ik hartstikke ziek in bed lag. Met koorts, hoesten, pijn, duizeligheid en allerlei andere ellende.
Het gaat ietsie beter ondertussen. Maar nog lang niet goed. Ik ben nog steeds ziek.
Het was wel echt een familieweekend; we waren namelijk allemaal tegelijk ziek. Lief was eigenlijk woensdag al begonnen, Jongste donderdagavond, Oudste volgde vrijdagochtend (die kon ik als een zielig huilend humpje van school halen) en ik stortte tenslotte vrijdagmiddag in. Normaal heb ik toch heel andere gedachten bij familieweekenden, maar goed.
Lief is lief geweest dit weekend, want het kwam voornamelijk op hem neer deze dagen, omdat ik al kreunend en steunend in bed lag. Het hele weekend dus. Ik kon zelfs niet eens lezen, want kreeg binnen tien minuten zere tranende ogen.
Hij is vandaag, nog ietwat kuchend, dat wel, weer aan het werk gegaan. De kinderen en ik zijn nog thuis. Ik heb me ziek gemeld. Zij zieken ook nog een dagje uit, voordat hun drukke leventje weer begint (en zijn nog steeds ietwat verdrietig dat ze niet konden diplomazwemmen zaterdag-> dat was/is natuurlijk ook heel erg, de stakkers). Ik ben voor het eerst weer eens echt 'op'. Al voel ik me nu eigenlijk al weer 'op', op die andere manier.
Morgen doe ik de verloting van de Dwarsligger en morgen moeten we ook nog naar de tandarts (de afspraak van vrijdag kon niet doorgaan). Eerst neem ik nog maar eens een roze pil. Terwijl de rest van de wereld alles door een roze bril bekijkt. Fijne valentijnsdag!