Grapje

“Goedemorgen,” zei de optometrist vrolijk.

Hij gaf me een zelfverzekerde, stevige handdruk. “Precies een maand geleden hè?” Ik knikte. “Nou,” zei de optometrist. “Dan gaan we nu eens kijken. Gaat u daar maar zitten.” Ik ging zitten, legde mijn kin in de steun en plaatste mijn ogen voor de grote lenzen. De optometrist knipte een lampje aan, waarschijnlijk om de letters op het bord te toveren.

“Zo,” zei de optometrist. “Wat kunt u hiervan lezen.” In zijn stem klonk een lach door, alsof hij het zelf belachelijk vond dat hij de vraag moest stellen. Waarschijnlijk waren de letters erg groot. Dat waren ze altijd, in het begin. Ik liet een pauze vallen. “Niets,” zei ik toen. “Euh..” hakkelde de optometrist. “Hoe bedoelt u niets?” “Ik kan er niets van lezen.” “Ook de bovenste regel niet?” Hij klonk nu niet meer zo zelfverzekerd. “Nee,” zei ik. “Ook de bovenste regel niet.” “Echt niet?” “Echt niet. Maar misschien gaat het beter als u de schuifjes voor de lenzen weghaalt.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De optometrist zuchtte opgelucht, maar kon er verder niet om lachen. En zo dreigde een enorme leuke grap zomaar verloren te gaan.

Gelukkig maar, dat ik een weblog heb.