/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Hoe het verder ging (deel II van mijn vakantieverslag)")
Klik hier voor deel I van mijn vakantieverslag. Lanzarote bleek een bijzonder eiland. Overal die vulkanische zwarte grond met lichtgele begroeiing, heel apart, net een neger met blond haar. We bezochten het nationale park, de Vuurbergen, de grote vulkanen. As, gestolde lava, vulkaankegels en kraters. Bizar om te zien en niet moeilijk te geloven dat hier proeflandingen voor de maanmissie in 1969 werden uitgevoerd. En het was pas driehonderd jaar geleden dat hier de laatste vulkaan uitbarstte! Tijdens één van onze wandelingen – het was die dag extreem warm - zuchtte Liz: “Pfoe, wat is het hier toch heet!” Waarop Annabel opmerkte: “Dat komt omdat je op een vulkaan staat!”
Los Hervideros ("De kookpotten") de wind en de zee spelen een spelletje met het 'nieuwe' lavaland van Lanzarote.
Bij El Golfo, een gehalveerde vulkaankrater direct aan zee, troffen we iets heel bijzonders: een zwart strand, een groen meer, blauwe zee en rode rotsen. En dat allemaal in één plaatje. Toen de Kletsen eenmaal doorhadden dat je hier zélf de prachtige olivijnstenen – lava met een groen mineraal erin - kon vinden, wilden ze er nooit meer weg. “Liggen die hier gewoon gratis?” vroeg Annabel verbaasd. Tja, sommige dingen zijn onbetaalbaar, voor de rest... (kopt u ‘m even in?)
Kijk eens, van dat zwarte zand krijg je heel vieze handen!
We waren er al vrij snel achter dat het concept “All Inclusive” niet echt iets voor ons was. Het eten was het over het algemeen nét niet (te vet, te zwaar, te... van alles) en het restaurant werd dan ook al snel ‘De Vreetschuur’ genoemd. Toen ik op een ochtend Lizzy hoorde vragen of Annabel ‘chocoladecake of appeltaart wilde’ en Annabel antwoordde dat het niet uitmaakte ‘omdat ze toch het hetzelfde smaken’ wist ik dat het zeker: dit lag niet aan Paul en mij! Bovendien sliepen we binnen de kortste keren door het ontbijt heen en moesten we dus steeds All Exclusive ontbijten bij onze eigen hut (met gekocht brood). Lekker, maar door die late ontbijtjes vergaten we dan te lunchen en waren we ook nog eens nét te laat voor de poolsnack (tosti en taart), waardoor we dus steevast uitgehongerd waren op het énige moment van de dag dat er niets te eten viel op het park. En aangezien die lege maag vaak samenviel met het eerste biertje (half zes) kan je je voorstellen dat we regelmatig ietwat wandel voor het diner naar De Vreetschuur stiefelden.
De huisjes op het park. Op naar De Vreetschuur.
Wat wél helemaal top was, waren de stranden. Ik geef toe, de eerste keer dat ik de golven in liep was ik nog wat huiverig - ik 'zag' overal kwallen en zee-egels en stond de kust van La Palma niet op instorten? In dat geval moest ik de horizon regelmatig afspeuren om te zien of er geen tsunami’s onze kant oprolden - maar ik leerde snel. En al liggend aan de vloedlijn (stel je Pamela Anderson voor, maar dan iets euh.. voller) raakte ik steeds meer vertrouwd met de elementen. Het mooist waren de Papagayostranden: baaien met wit zand en een prachtige blauwe zee, gelegen in een natuurpark, beschut door lavarotsen. Oké, ik houd op, het lijkt wel of ik een reisgids schrijf. Goed. Het was er gewoon prachtig. De eerste duik viel echter een beetje tegen: overal onder water zaten rotsen! En aangezien ik op het strand altijd erg druk ben met het inhouden mijn buik en het voorkomen dat de zonnebrand mijn ogen inzweet, kan ik een paar zere voeten er gewoon niet bijhebben. Maar toen ontdekte ik de snorkel en de duikbril! Er zat een hele wereld verscholen, daar tussen die rotsen! Zwavelkleurige zeeanemonen, zwarte vissen met fluorescerend blauwe strepen, zebravissen en grote scholen groene vissen met oranje streepjes.
En een paar uur en een verbrande nek later stelde ik vast dat ik er nieuwe hobby bij had.
Wah! Dat ik ooit nog eens een foto van mezelf in bikini online zou zetten?!
Ook de kletsen vermaakten zich uitstekend aan het strand. Ze lieten zich gewillig ingraven, bouwden kastelen ("Mamma, hoe zeg je 'mag ik even je blauwe emmertje lenen' in het Spaans?") en versierden alles met schelpjes en steentjes. Het was maar goed dat ik een aantal dwarsliggers in boekvorm had meegenomen want aan de kinderen had ik geen kind. Ik las achtereenvolgens de nieuwe Nicci French, "De Kostwinner" en "Hou je mond" van Kinsella. Aan het einde van een stranddag vlocht een Afrikaanse dame een gekleurde wrap* in het haar van de meiden en op dat moment besloten ze dat dit de leukste vakantie ooit was.
Handstand wordt strandstand! Lachen zeg, dat ingraven! Lief zusje!
*Dat heet toch een wrap? Het lijkt nu een beetje alsof ik een soort Tortilla in hun haar heb laten knopen.