Puberen

Ze maakt het me de laatste tijd niet makkelijk. Liz.

Pas negen, maar volgens mij al hartstikke aan het puberen. Een iPhone wil ze (wel ja!) en samen met haar vriendinnen videoclips maken (het liefst in sexy kleding) om op YouTube te zetten (natuurlijk). Op Hyves wil ze en op MySpace.

Gisteren betrapte ik haar met de iPad in bed. (Paul: “Nu is het nog de iPad, straks is het de buurjongen.”) “Wat ben je aan het doen?” “Ik check ff je prikbord.” “Míjn prikbord?” “Ja, van feesboek, je prikbord. Je berichtjes en filmpjes.” “Toe maar!”

Ze speelt spelletjes (Drawsomething) in het Engels. "Maar je kan helemaal geen Engels!" Maakte niet uit, ze had al een vertaalprogrammaatje via Google gedownload. Ging prima. Hoezo "kan geen Engels"?!

Ze wil alleen naar het zwembad. En naar de bioscoop. Althans, alleen… wel met vriendinnetjes natuurlijk (en bijvoorkeur ook met Annabel want hoe groot ze ook is, ze kan moeilijk zonder haar kleine zusje) maar zónder mamma. Of pappa. En dan eigen geld mee zodat ze zelf chips/snoep kan kopen. “Of een appel.” “Een wát?!”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ik vind het soms best lastig, zo’n prepuber in huis. Moet ik haar nou negeren, moet ik boos worden of moet ik proberen vriendjes met haar te blijven. Regelmatig is ze nijdig (dat hoofd dat ze dan trekt!) en eenwielert ze zo ver mogelijk bij me uit de buurt. Of ze verdwijnt stampenvoetend naar haar kamer. “Dat wordt nog wat,” denk ik verschrikt als het kalk van de muur valt.

Het heeft natuurlijk ook voordelen, zo’n grote meid in huis. Laat ik die vooral niet vergeten. Gisteren was de melk op en ik liep te mopperen dat ik nu wéér naar de winkel moest om iets te gaan halen. “Zal ik even gaan?” bood Liz lief aan. “Nou,” zei ik, “wat fijn, zou je dat willen doen?” “Ja hoor. Mag ik dan meteen even bij de Etos kijken voor van die grote zilveren oorringen?”