Afgelopen weekend kwam ik opeens mijn jeugdliefde tegen die ik al meer dan twintig jaar niet had gezien. (Hele verhaal lezen? klik dan hier: http://toetje.punt.nl/?id=405846&r=1&tbl_archief=& . Note to self: ik moet toch eens leren hoe ik een mooiere link maak dan hoe dit er uit ziet).
Maar goed, mijn jeugdliefde dus. Ik was veertien, hij was bijna zestien. Mijn tweede vriendje, maar mijn eerste Echte Liefde. Het was een mooie zomer vol verliefdheid. En toen ginghet uit. En was er al snel weinig contact meer. Toen ik op kamers ging wonen in de grote stad zag ik hem nooit meer.
En nu stonden we dus opeens te praten. Een eeuwigheid later (nou ja, eigenlijk maar een vijfde eeuw, maar dat schrijft wat minder dramatisch:wink: ).
Of we elkaar ooit nog weer gaan zien? Geen idee. Maar één ding weet ik na deze ontmoeting wel. Toen hij vertelde dat hij mij meteen herkende, dat ik er eigenlijk nog net zo uitzag als toen, wist ik het zeker: Liefde maakt blind. Soms wel 24 jaar na dato. Want hoe kan ik in hemelsnaam nog lijken op het minstens 35 kilo lichtere meisje dat ik toen was?:shock::lol: