Ze bestaan, mensen die minder enthousiast zijn over Pikachu en zijn virtuele vriendjes. Tess (26) bijvoorbeeld. Zij vindt de Pokémon Go-liefde van haar vriend een grote afknapper.
Nieuwe hobby
“Ik schrok me wild toen ik de voordeur opendeed en bijna struikelde over onze bordercollie Jacky die uitgeput voor de deur lag. Ik schoot meteen in de stress. Jacky is normaal gesproken nogal hyperactief en stuitert de hele dag door het huis. Zou ze ziek zijn? Terwijl ik me bukte om haar te aaien kwam Marc, mijn vriend, de gang in lopen. ‘Die is uitgeteld, hoor!’ zei hij. ‘We hebben wel vier uur door het park gelopen.’ Ik wist niet wat ik hoorde: Marc is bepaald niet de grootste wandel-liefhebber die ik ken. Sterker nog, Jacky kwam er op voorwaarde dat ik verantwoordelijk zou zijn voor de dagelijkse uitlaatrondjes. De paar keer dat ik ziek was of weg was voor mijn werk, sleurde hij haar onder luid protest een rondje rond het blok, maar meer ook niet. Er was iets veranderd, en dat kwam niet omdat Marc ineens een enorme dierenliefhebber was geworden. Althans: niet van echte, ademende dieren zoals Jacky…”
“Hij duwde me zijn telefoon onder mijn neus en liet me zijn nieuwe app zien: Pokémon Go. ‘Dat is een of ander virtual reality-spelletje, toch?’ Marc knikte enthousiast en begon een verhaal dat ik maar half snapte. Na een paar zinnen merkte ik dat het me ook nog eens geen zier interesseerde. Ik trok daarom hetzelfde gezicht als wanneer hij over zijn grote hobby, sleutelen aan zijn oldtimer Kever, had: ik sperde mijn ogen wijd open om interesse te veinzen en maakte instemmende geluidjes zoals ‘O ja?’ en ‘Goh!’ als Marc een stilte liet vallen. Dat doe je nu eenmaal in een relatie. Ik verwacht ook niet van hem dat hij een half uur lang geconcentreerd naar mijn gebabbel over mijn nieuwe laarsjes of vreemdgaande vriendin luistert. Het is vaak al genoeg als ik het even kwijt kan.”
Mee de stad in
“Marc vond dit kinderachtige gedoe blijkbaar nogal grappig, en dat vond ik in het begin prima. Je hoeft niet alles te delen in een relatie, vind ik. En het zou vast wel weer overwaaien. In eerste instantie vond ik het zelfs wel gezellig: Marc wilde ineens niets liever dan met mij mee de stad in, terwijl ik hem normaal gesproken met geen stok meekreeg. Dat dit kwam doordat er blijkbaar veel Pokéstops in het centrum stonden, nam ik voor lief. Hoewel ik me eerst nog een beetje schaamde dat ik naast een volwassen man liep die openlijk virtuele beesten probeerde te vangen, viel me al snel op dat er hordes mensen als zombies door de stad dwaalden. Van zakenmannen tot moeders achter kinderwagens, The walking dead was er niets bij. Ik snapte er niets van, vond het best infantiel. Maar wie ben ik? Ik moest niet overal over zeuren, dacht ik. Tenslotte kon Marc beter in de buitenlucht op zoek gaan naar Pokémon, dan dat hij zich op een stoffige zolderkamer zat te verlekkeren aan ranzige porno.”
“De eerste dagen cultiveerde ik daarom een aura van ‘Ik ben volledig chill met jouw Pokémon-manie.’ Dat werd wat moeilijker toen Marc het een paar dagen later klaarspeelde om dik veertig minuten ‘een luchtje te gaan scheppen’ tijdens het verjaardags-etentje van mijn vader (Ja, er was een Pokégym op de hoek van de straat). En toen hij een bijna vertrekkende tram uitsprong om nog even een of andere zeldzame Pokémon te kunnen meegrissen en hij mij ‘beval’ om de tram-chauffeur te vragen even op hem te wachten, was de maat behoorlijk vol. Uiteraard deed ik dat niet en vertrok de tram zonder hem. Niet dat het hem iets kon schelen. Hij was dan wel pas anderhalf uur later thuis, maar hij had zijn poppetje te pakken. Toen Marc de volgende dag tijdens het avondeten een plan uiteenzette om in het huis van onze buren, die op vakantie waren, Pokémon te gaan vangen, was de maat vol.”
Het hele verhaal lees HIER voor €0,49 via Blendle of in de nieuwe Grazia die nu in de winkel ligt!
