Een Facebook-oproep om uit te vinden wie er achter de achtergelaten bende zat in het Amsterdamse Westerpark, liep onlangs uit op een digitale heksenjacht. Met Maura (24) als onschuldig slachtoffer.
Feeststemming
“Blikjes bier, zakken chips, plastic tassen, borden met etensresten, een gejatte winkelwagen en veel lege lachgaspatronen. Dat er een goed feestje gaande was, zag je zo. Uit de boxen klonk harde muziek en de feeststemming zat er bij iedereen goed in. Een ex-collega vierde samen met een vriendin zijn verjaardag in een afgelegen hoekje van het Amsterdamse Westerpark en ik was uitgenodigd. Samen met Carmen, ook een ex-collega en goede vriendin, arriveerde ik rond acht uur ’s avonds.”
Milieuvervuiling
“Het feest was toen al uren bezig. We kenden er verder niemand en waren de enige gasten die niet dronken waren of stoned van het lachgas, dus na een uurtje vonden we het wel weer mooi geweest. Voordat we afscheid namen van de jarige, spraken we hem nog wel even aan op de troep, iets wat we al eerder hadden opgemerkt. Carmen en ik zijn allebei milieubewust – we scheiden fanatiek afval en eten veganistisch – en we maakten ons een beetje zorgen. Onze ex-collega beloofde dat het goed kwam. ‘Heb je geen vuilniszakken?’, vroeg ik aan hem. Die had hij niet, dus plukten we een plastic tas van de grond en vulden die met afval. Ik heb ter plekke nog enkele foto’s van de rommel gemaakt en appte deze voor de grap naar de groepsapp met ex-collega’s. ‘Milieuvervuiling!’, schreef ik erbij. Om drie uur ’s nachts ging mijn telefoon: ‘Ik heb mijn helft opgeruimd, mijn vriendin doet de rest. Maak je geen zorgen, het ziet er prima uit’, aldus de jarige.”
Digitale heksenjacht
“De volgende dag zat ik nietsvermoedend te Facebooken op mijn telefoon. Iemand in mijn nieuwsfeed had een bericht gedeeld van Pretpark Amsterdam, een collectief dat actievoert tegen de toenemende drukte in Amsterdam. ‘Wie kent Maura, Angel en Carmen?’, stond er in hoofdletters bovenaan het bericht. Met daaronder foto’s van achtergelaten rotzooi in het Westerpark, inclusief een cadeautasje van de Bijenkorf met onze namen erop. We hadden ons cadeau speciaal mooi laten verpakken, wisten wij veel dat het de volgende dag vertrapt tussen de rommel gevonden zou worden. Het bericht was op dat moment al meer dan achthonderd keer gedeeld.”
“Ik was in shock: dit ging over mij! Ik was compleet in de war. Het was toch opgeruimd? En hoezo stonden onze namen daar? Angel was niet eens mee naar het feestje, die had alleen meegedaan met het cadeautje, en Carmen en ik hadden die zooi niet gemaakt en we hadden nooit verwacht dat het park vernield achtergelaten zou worden. Waarom denken ze dan dat wij verantwoordelijk zijn voor deze asociale bende? Alleen vanwege die ene cadeauverpakking?”
Boemannen
“Volgens Pretpark Amsterdam waren onze namen het aanknopingspunt in de zoektocht naar de dader, maar natuurlijk zag iedereen ons als boeman. Want waar rook is, is vuur. De beschuldiging stond lijnrecht tegenover wie ik ben, tegenover mijn moraal. En dat gold ook voor Carmen. Wij hadden notabene nog troep van anderen opgeruimd en de jarige erop aangesproken! Wat moesten anderen hier wel niet van denken? Je hoeft ons drieën maar een beetje te kennen om de link naar ons te leggen. Uit de walgelijke reacties onder het bericht kon ik al opmaken dat iedereen ons de schuld gaf. We waren hoeren, sletten, moesten op transport naar Siberië of standrechtelijk worden geëxecuteerd. Mensen die ons niet kenden deden allemaal verschrikkelijke aannames over ons die ook voor onze families en vrienden te lezen waren…”
Het hele verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
Tekst: Marieke Ordelmans
