In 2015 hadden volgens Stichting HIV Monitoring zo’n 2.700 mensen in ons land hiv zonder het te weten. Angela (26) werd besmet door haar vriend.
“Nu ik terugkijk, vraag ik me af of ik alerter had moeten zijn. Of ik signalen heb gemist. Ik zei bijvoorbeeld vaak tegen Sam dat ik hem te perfect vond om waar te zijn. Hij reageerde dan wat ongemakkelijk. Zei dat dat echt niet zo was. Ik dacht dat hij gewoon verlegen was, maar nu vraag ik me af of hij misschien eerlijk was geweest als ik had doorgevraagd. Toen ik Sam ontmoette, was ik pas zeventien. Ik dacht dat hij de ware was, maar nu weet ik helemaal niet meer wie hij is. Ik weet zijn naam, maar verder is hij een groot vraagteken. Alles wat we samen hebben doorgemaakt, de eerste ontmoeting, de dromen die we deelden voor de toekomst… het voelt nu als een grote leugen. De man die ik honderd procent vertrouwde, die ik zag als de toekomstige vader van mijn kinderen, speelde doelbewust met mijn leven.”
Angst
“Sam en ik hadden net samen een leuke flat gehuurd toen ik begon te kwakkelen met mijn gezondheid. Ik had steeds terugkerende urineweginfecties, last van uitslag en was voortdurend moe. Ik had geen eetlust, kon amper de trap naar ons appartement opkomen en bleef maar hoesten. Ik liep de deur plat bij mijn huisarts, maar die kon niets vinden en schreef me uiteindelijk maar een hoestdrankje voor. Dat hielp natuurlijk niets. Elk virusje dat heerste leek me te vinden, uiteindelijk waren er zelfs dagen dat ik niet eens mijn bed meer uit kon komen. Op aanraden van mijn studie-adviseur besloot ik eens een andere dokter te bezoeken. Die bleek een stuk doortastender dan mijn eigen huisarts en stelde voor me grondig door te lichten, inclusief een bloedtest. Hij vroeg ook toestemming om me op hiv te testen. Het leek me onnodig, maar ik heb er geen moment bij stilgestaan om het niet te doen. Ik was er ook niet bang voor, zag het als een formaliteit die spoedig van het lijstje afgevinkt kon worden.”
“Een paar dagen later werd ik gebeld of ik langs wilde komen voor de uitslag. ‘Neem iemand mee’, zei de assistente. Ik ging gewoon alleen; Sam was aan het werk, mijn vriendinnen aan de studie en mijn ouders zou ik alleen maar onnodig ongerust maken. Misschien had ik een vervelend virus, maar daar zou ik met een antibioticakuurtje zo weer overheen zijn. Dat van dat virus klopte, maar de rest helaas niet. ‘Alle resultaten waren negatief’, zei mijn arts. ‘Behalve één. Je hiv-test.’ Alles werd wazig. Het enige wat door mijn hoofd bleef gaan, was: Dit kan niet. Dit kan niet. Intussen hoorde ik flarden van zinnen. Iets over hoe hiv tegenwoordig een controleerbare ziekte is. En dat ik, als ik goed voor mezelf zou zorgen, dezelfde levensverwachting had als ieder ander. Toch werd ik gegrepen door een immense angst. Voor het onbekende en voor water allemaal zou veranderen in mijn leven.”
Vreemdgegaan
“In een roes ging ik weg, nadat ik de doktersassistente had verzekerd dat ze echt niemand voor me hoefde te bellen. Ik wilde alleen zijn. Me terugtrekken om dit allemaal te verwerken. Met een stapel informatiefolders van de GGD en een afsprakenkaartje voor de hiv-verpleegkundige en de internist stond ik plotseling weer buiten. Ik weet niet eens meer hoe ik thuis ben gekomen. Uren zat ik apathisch op de bank. Tot Sam thuiskwam. Ik gooide
hem direct alles voor de voeten. Hij schrok natuurlijk erg. En toen kwam het hoge woord eruit: hij was vreemdgegaan. Eén keer maar, verzekerde hij me. En hij had van die ene keer hiv opgelopen. Vijf maanden lang wist hij al dat hij positief was. En al die tijd had hij gewoon onbeschermde sex met mij. Hij had het me niet durven vertellen, zei hij huilend. Omdat hij bang was dat ik bij hem weg zou gaan. Bovendien waren de viruswaarden in zijn bloed nog zo laag, dat hij het risico wel durfde te nemen.”
“Ik werd hysterisch en sloeg hem wild van me af. Ik voelde alleen maar intense haat. Ik had hem op dat moment letterlijk kunnen vermoorden, daarom schreeuwde ik dat hij moest oprotten. Als hij eerlijk tegen me was geweest, had ik zelf nog een keuze gehad. Dan had ik voor mezelf kunnen bepalen wat ik wilde. Of ik bij hem wilde blijven, of niet. Maar die keuze had hij me ontnomen. En daarmee had hij me levenslang gegeven. We zagen en spraken elkaar twee dagen niet. Toen stond hij ineens op de stoep. Volgens mij voelde hij wel aan dat hij niet zomaar binnen moest komen lopen. Ik verbrak de relatie ter plekke en zei dat hij zijn spullen maar moest ophalen als ik niet thuis was.”
Oud worden
“Ik heb nog steeds geen behoefte hem nog te zien of te spreken. Ik voel nog steeds heel veel woede, maar als ik hem pijn zou doen lost dat niets op. Mijn beste vrienden zijn inmiddels op de hoogte. Maar hoewel ze Sam allemaal kenden, merkte ik dat ze toch naar een verklaring bleven zoeken zoals biseksualiteit of drugsgebruik. Iets waardoor ze kunnen zeggen: Dit zal mij nooit overkomen. Maar Sam is zo hetero als wat. Het is belangrijk voor me om dat te benadrukken. Ik wil dat mensen zich realiseren dat iedereen deze ziekte kan oplopen. Ook de jongen die je vertrouwt en met wie je denkt oud te worden.”
“Hiv is in Nederland al lang niet meer het einde, maar dingen die voor een ‘gezond’ persoon vanzelfsprekend zijn, zijn voor mij veranderd. Op een ongecompliceerde manier zwanger raken, zit er voor mij niet meer in. Ook het aangaan van een nieuwe relatie is lastig. Wanneer vertel je het? Mensen veroordelen deze ziekte nog te vaak, dat vind ik erg jammer. Toch probeer ik zo normaal mogelijk door te leven. Ik ben receptioniste op een oncologie-afdeling, dus ik kom dagelijks in contact met kankerpatiënten. Dat helpt me om dingen in perspectief te plaatsen. Een van de patiënten met wie ik een goede band had, en die inmiddels is overleden, wist van mijn hiv. ‘Je gaat hier heel oud mee worden’, zei ze tegen me. En: ‘Ik wou dat ik had wat jij hebt.’ Het was raar om te horen, maar ze sprak de waarheid.”
Lees ook: “Mijn vriendin bleek een escort”
Tekst: Claudia Witteveen
