Eli’s (29) vriendin Elvira heeft niet de minste behoefte iets te doen aan haar overgewicht. Jammer, vindt Eli, want hij voelt zich totaal niet meer tot haar aangetrokken.
Moeke lichaam
“Ik houd van de glimlach van mijn vriendin. Ik houd van haar bruine ogen, haar droge humor en haar zachte karakter. Maar als ik naar haar kijk, zie ik al die dingen niet meer. Ik zie niets anders dan haar dubbele kin. Ik wil meer zien dan dat. Ik heb het ook echt geprobeerd, om te focussen op al het mooie. Niet op de extra kilo’s die ze tegenwoordig met zich meezeult. Maar het is als met een vlek op een spierwit shirt. Wanneer die je eenmaal is opgevallen, kun je ‘m nooit meer níet zien…
Ik probeer het zo aardig mogelijk te brengen, al is er waarschijnlijk geen juiste manier. Het is ook niet iets wat ik wil zeggen. Maar ik moet wel, als ik tenminste eerlijk wil zijn. Ik voel me niet meer aangetrokken tot mijn vriendin. Het is niet alleen haar overgewicht dat me afstoot. Meer nog dan dat, is het haar onwil om er iets aan te doen. Toen we gingen samenwonen was Elvira slank, net als ik. Maar de avondjes waarop we wilde sex hadden op de bank, werden avondjes op diezelfde bank met Franse kaasjes, wijn, chips en bitterballen. Al die gezelligheid begon al snel zijn tol te eisen. Binnen twee jaar waren we allebei een dikke tien kilo zwaarder. Als ik voor de spiegel stond, walgde ik van mijn papperige buik en de manboobs die je zelfs door mijn shirt heen kon zien. En om eerlijk te zijn vond ik Elvira’s lichaam ook niet meer zo aantrekkelijk als toen ik haar leerde kennen. Haar forse bovenarmen en rugkwabben deden haar er ouder uitzien dan de zevenentwintig jaar die ze was. Ze had, al vind ik het een rottige term, een echt moeke-lichaam gekregen. Dat viel anderen ook op.”
Zwanger
“Op een middag kwam Elvira nogal van streek thuis. Een collega van een andere afdeling was haar tegen het lijf gelopen en had haar gefeliciteerd en gevraagd hoe lang ze nog moest. ‘Hij dacht gewoon dat ik zwanger was! Heeft-ie soms poep in z’n ogen?’ snotterde ze, terwijl ze een groot glas witte wijn inschonk en het in drie slokken achterover klokte. Ik probeerde haar te troosten, maar erg overtuigend was ik niet. Als ik zou zeggen dat het wel meeviel, zou ik keihard liegen. Het was waar: ze zag er echt uit of ze minstens vijf maanden zwanger was. Al was ze dan zwanger van een stel kroketten, in plaats van een baby, dacht ik er een beetje gemeen achteraan. Maar hoe kon ik haar dat verwijten als ik mezelf net zo hard had laten gaan?”
Benieuwd naar het hele verhaal? Je leest het in de nieuwe Grazia die deze week in de winkels ligt of lees het hele artikel op Blendle.
Tekst: Vivienne Groenewoud, Beeld: iStock
