Het was deze week een veelbesproken onderwerp na de uitzending van Vier handen op een buik: De 17-jarige Quintana bevalt van een zoon, maar haar vriend Dalo blijkt niet de vader. Dat komt echter veel vaker voor. Eén op de tien kinderen in Nederland zou een andere vader hebben dan hij of zij denkt. Zo ook de jongste zoon van Ellen (33).
“Programma’s als DNA Onbekend of Spoorloos waarin kinderen na jaren op zoek gaan naar hun verwekkers, mijd ik. En nieuws, zoals onlangs de bevruchtingen met het verkeerde zaad in een ziekenhuis in Utrecht, houd ik bewust weg bij mijn man. Ik wil zo min mogelijk aandacht vestigen op het onderwerp ‘kinderen van niet-biologische vaders’, uit angst dat ik per ongeluk een slapende hond wakker maak. Want ook al zegt mijn man het niet hardop, ik zie hem soms wel verwonderend kijken naar onze hoogblonde, jongste zoon.”
Jeugdliefde
“Ruim twee jaar geleden had ik een tweedaags seminar in een Europees land. Ik werk als leidinggevende in de zorg en reisde samen met James, een mannelijke collega die ik al vaker had gezien op eerdere congressen. Ik had hem altijd al bestempeld als een woest aantrekkelijke man: lang, blond en met een wilde bos krullen. Ik voelde me ontzettend lekker in zijn gezelschap. Jong. Onbezonnen. Vrolijk. Na een verplicht diner met relaties, belandden James en ik in de cocktailbar en daarna in zijn hotelkamer.”
“Het was de combinatie van veel drank, een enorme seksuele aantrekkingskracht en een ‘wat kan mij thuis ook allemaal schelen, ik leef maar één keer’-stemming. Toch wisten we allebei dat het bij deze nacht zou blijven. Het was heerlijk, maar een flirt, niet belangrijk genoeg om twee gezinnen kapot te maken. Na de sex viel er ook een stuk van de spanning weg. En toen we ’s avonds laat weer op Schiphol landden, gaven we elkaar drie afscheidskussen met een nonchalant ‘nou tot ziens, was leuk’.”
Zware borsten
“In eerste instantie schrok ik niet toen ik maar niet ongesteld werd. Vanwege endometriose heb ik een onregelmatige menstruatie. Na een tijdje voelden mijn borsten zwaarder aan en was mijn buik hard. De test die ik bij de drogist haalde, was heel duidelijk: ik was zwanger. Mijn collega James was de laatste met wie ik sex had gehad. Dat ik niet aan de pil was, omdat ik geen hormonen kan verdragen en mijn man en ik ooit wel een tweede wilden, was ik blijkbaar glad vergeten. Nog steeds kan ik me wel voor mijn kop slaan. Hoe dronken je ook bent of hoe klein de kans ook was, dit was gewoon oerdom en onvergeeflijk stom. Hoe kon ik zo spotten met een nieuw leven?”
“Gek genoeg heb ik geen seconde abortus overwogen. Rick en ik hebben er vanwege mijn endometriose drie jaar over gedaan om zwanger te worden van Liam. De gedachte nu een kind weg te laten halen, voelde tegennatuurlijk. Ook de hormonen hielpen een handje, ik voelde me meteen superblij. Hoe dan ook, dit kind was voor honderd procent van mij en zeer gewenst. Wel ben ik meteen in de overlevingsmodus geschoten. Goed, ik was zwanger en hoogstwaarschijnlijk níet van mijn man.”
Blonde krullen
“Toch moest Rick wel dénken dat ik zijn kind droeg. Daar was ik al heel snel van overtuigd. Daarom lokte ik Rick de avond van de test de slaapkamer in. Twee weken later kwam ik met een positieve test aan: we zijn weer zwanger, schat! Mijn hele zwangerschap heb ik in een bubbel gezeten. Ik was blij met het geschop in mijn buik, maar tegelijkertijd voelde ik me schuldig naar het kind en maakte ik me zorgen om de toekomst.”
“Net na de geboorte had ik nog hoop dat Semmy wel van Rick was. Dat die vrijpartij op de eerste dag van mijn nieuwe cyclus toch een zwangerschap had opgeleverd. Semmy werd namelijk met donkere haartjes geboren: net zo donker als die van zijn grote broer Liam, van mij en Rick. Helaas vielen zijn haartjes al na een paar dagen uit en werd hij daarna steeds blonder. Tot hij zo witblond was als nu, met prachtige kleine, wilde krullen…”
Schuldgevoel
“Toen Semmy acht weken oud was, heb ik James opgebeld. Ik heb lang getwijfeld of ik het hem moest vertellen, maar vond het toch wel zo netjes. Zeker nu ik écht zeker wist dat het zijn zoon was. Hij reageerde geschokt. Boos en afwijzend. Bang dat dit kind zijn gezin zou kapot maken. James bedreigde me zelfs een beetje. Hij riep dat hij altijd alles zou ontkennen en nooit zou instemmen met een DNA-test. Ik heb hem gerustgesteld. Gezegd dat ik geen alimentatie van hem kwam eisen, maar hem alleen wilde informeren. Maar hij zei ‘Jouw kind, jouw probleem’, en verbrak de verbinding en blokkeerde me op Whatsapp. Dat was heel pijnlijk. Het maakt dat ik extra goed mijn geheim moet bewaren.”
Papa
“Zoals ik er nu in sta, denk ik niet dat ik Semmy zal vertellen dat zijn biologische vader niet de man is die hem opvoedt. Semmy is ook gewoon Ricks kind. Hij heeft hem aangegeven na de geboorte, erkend en hij is degene die hem knuffelt en troost als hij valt. Dat maakt hem in mijn ogen meer zijn papa dan zijn biologische vader ooit zal kan.”
Beeld: iStock
