Miriam Lancewood (33) groeide op in de Achterhoek en ontmoette na haar studie de dertig jaar oudere Peter in India. Ze besloten in de wildernis van Nieuw-Zeeland te gaan wonen.
Rustiger leven
“Als kind was ik al heel avontuurlijk en sportief. Ik zat op judo en hield vooral van ‘jongensdingen’. Het was voor mij een logische keus om naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Groningen te gaan. In die periode was ik druk met sociale dingen en allerlei sportclubjes. Na mijn studie verlangde ik naar een rustiger leven en zodoende ging ik in 2004 naar Zimbabwe, om les te geven op een school. Ik dacht mezelf daar te gaan vinden, maar dat viel hartstikke tegen. Ik had alleen maar heimwee.”
Bijzondere man
“Op aanraden van mijn zus vertrok ik een jaar later naar India. Daar was het leven veel gemoedelijker en ook stukken goedkoper, dus ik hoefde niet eens te werken. Na vijf maanden rondreizen kwam ik Peter tegen. Een avontuurlijke man uit Nieuw-Zeeland, die zijn huis en baan had ingeruild voor een leven in India. Ik was toen 22, hij 52. Ik voelde me tot hem aangetrokken vanwege zijn kennis en wijsheid, zijn vermogen eenvoudig te leven en zijn sterke lijf. Daarbij was er vanaf het begin ook een vonk van liefde tussen ons. Ik wist meteen dat ik een bijzondere man had gevonden.”
Wildernis
“Samen trokken we maandenlang door de hoogste bergen in de Himalaya. Vervolgens reisden we door Zuidoost-Azië, om twee jaar later aan te komen in zijn vaderland. We waren allebei op zoek naar stilte, schoonheid en ruimte en in mijn ogen bestond er niks mooiers dan de ongerepte natuur van Nieuw-Zeeland. Voor een verblijfsvergunning moest ik aan de slag als gymdocente, maar na een jaar besloten we ons huis in te ruilen voor een tent en te leven in het hart van de wildernis.”
“We begonnen in het zuiden van de provincie Marlborough en stalden onze etensvoorraad – voor drie maanden aan theezakjes, honing, melkpoeder, bloem, gist, rijst en bonen – in de buurt van een oude hut. We waren niet van plan in de hut te gaan wonen, maar binnen stond wel een houtkachel waar we bij slecht weer op konden koken. We sliepen normaal gesproken in een tent en we kookten buiten.”
Jagen
“De eerste winter was het moeilijkst en het heftigst, maar ook het mooist en het meest indrukwekkend. Het was extreem koud: de watervallen waren bevroren en overal lag sneeuw, maar ik vond het fantastisch. De steile bergen, uitgestrekte bossen, imposante rivieren en wilde dieren. Peter had er meer moeite mee, vooral met de kou. Als we ’s ochtends wakker werden, hadden we gewoon buikpijn van de honger omdat we ’s nachts zoveel energie hadden verbrand. Hij vroeg zich af of we het wel aankonden en ik dacht: gaat hij nu al opgeven? We zijn er pas een maand. Toen ben ik begonnen met jagen.”
Het hele interview lees je in de nieuwe Grazia of HIER voor €0,49 via Blendle.
