Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam: Jenny (32) – Relatie: Ja, samenwonend – Beroep: Brandmanager
Blij voor haar
“Ik heb heel wat vriendjes van mijn beste vriendin Bianca meegemaakt. We kennen elkaar al sinds we twintig zijn. Alwin is veruit de leukste man die ze aan de haak wist te slaan. Vanaf het moment dat ze hem ontmoette, anderhalf jaar geleden, was ze zwaar verliefd. Het duurde even voordat hij er net zo voor durfde te gaan als zij. Tot hij haar op een dag verraste door te zeggen dat hij wilde samenwonen. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Ik was erg blij voor Bianca. Zelf woon ik al bijna tien jaar samen met de liefde van mijn leven en ik weet hoe fijn het is als je een veilige thuisbasis hebt. Ik mocht Alwin heel graag. Mijn vriend ook, en we deden vaak leuke dingen met z’n vieren."
Vreemdgegaan
"Ik leerde Alwin kennen als een gezellige, humoristische vent, die heel betrouwbaar overkwam. Ik was dan ook stomverbaasd toen mijn vriend op een dag zei dat hij me iets moest vertellen. Hij was de avond ervoor gaan squashen met Alwin en ze waren na afloop flink doorgezakt. Toen Alwin hem stevig had zitten, had hij – met het verzoek vooral niets door te vertellen – opgebiecht dat hij een fout had gemaakt. Het stelde niets voor; een jonge uitzendkracht, waar hij niets voor voelde. Zij had zo achter hem aan gezeten dat hij voor de bijl was gegaan."
Geheim
"Hij had er enorm veel spijt van, had hij tegen mijn vriend gezegd. En hij had hem om raad gevraagd: moest hij het opbiechten of niet? Mijn vriend had geantwoord dat als het niets voorstelde, hij beter zijn mond kon houden. Beter geen slapende honden wakker maken. Ik luisterde sprakeloos naar dit verhaal. Ten eerste had ik dit nooit verwacht van Alwin, ik was in shock. Ten tweede: hoe kwam mijn vriend bij die ‘wijze raad’? Had hij soms ook een hele sliert verzwegen slippertjes ‘die niets te betekenen hadden’? Ik flipte helemaal."
"Gelukkig legden we het snel bij. Dit had tenslotte niets met ons te maken, en misschien had mijn vriend wel gelijk. Alwin had hem verteld dat hij zich vreselijk schuldig voelde en zeker wist dat dit hem nooit meer zou overkomen. Dit vreemdgaan had hem des te meer laten beseffen hoeveel hij van Bianca hield. Hij had zelfs besloten dat hij haar ten huwelijk zou gaan vragen. Moest hij dan eerst onrust stoken met zo’n afschuwelijke biecht? Hm, lastig. Want dat Bianca het niet licht zou opnemen, dat wist ik wel: zelf is ze zo trouw als een hond. En ze heeft in het verleden vaker ontrouwe kerels gehad. Wie weet zou ze de relatie met Alwin wel verbreken. Dat zou eeuwig zonde zijn…"
Grove fout
"Toch zat het me niet lekker. Iedere keer als ik Bianca zag, en zij argeloos leuke dingen vertelde over Alwin, dacht ik: ja, maar hij is vreemdgegaan. Ik vond het zo zielig voor haar dat ze van niets wist. Ik maakte opnieuw ruzie met mijn vriend. Waarom had hij het mij eigenlijk verteld? Nu zat ík ermee! En toen heb ik een grove fout gemaakt. In plaats van mijn eigen rechtvaardigheidsgevoel te volgen en het toch aan Bianca te vertellen – of Alwin te bellen, en aan te dringen dat hij het zelf zou zeggen – heb ik er met twee andere vriendinnen over gesproken, die Bianca en Alwin ook kennen. Het zat me allemaal zo hoog dat ik tijdens een etentje uit de school klapte. Onder dringend verzoek van geheimhouding. Wat vonden zij hiervan? Wat moest ik ermee doen?"
Discussie
Het werd een verhitte discussie. Eén vriendin vond dat ik het wel moest vertellen. Ik zou zoiets zelf toch ook willen weten over mijn partner? De ander zei dat ik me er niet mee moest bemoeien. Niet veel wijzer ging ik naar huis. Al snel ging het een eigen leven leiden. Mensen houden nooit hun mond, ondanks beloftes. Mijn vriend niet, ik niet – en deze vriendinnen ook niet. Eén van hen klepte het door aan een andere gezamenlijke vriendin, recent bedonderd door haar man. Die pakte meteen haar telefoon, belde Bianca en vertelde alles wat ze wist. Inclusief dat dit verhaal van míj kwam en dat ik er wel met anderen over sprak, maar niet met haar. Toen barstte de bom. Bianca nam het mij verschrikkelijk kwalijk. ‘Vriendinnen horen elkaar voor 100% te kunnen vertrouwen’, huilde ze, die ene keer dat we elkaar nog hebben gezien. Sindsdien heeft ze al het contact met mij verbroken. Alwin en Bianca zijn, na een korte breuk, wél weer bij elkaar. Hem heeft ze vergeven, maar mij niet. Ergens begrijp ik het wel. Van je vriendin verwacht je onverwoestbare loyaliteit. Ik heb enorm veel spijt dat ik mijn intuïtie niet heb gevolgd. Hoewel ik oprecht het beste voor haar wilde, heb ik gefaald als vriendin.”
