Josephine* (26) begon zich op haar veertiende te herinneren als kind misbruikt te zijn. 'Maar het is lastig. Want mogelijk zijn de herinneringen voor mij ‘echt’, maar het misbruik niet."
Herinneringen
"Toen mij herinneringen naar boven begonnen te komen, vanaf ongeveer mijn veertiende, leken ze bijna op dromen. Alsof ik ze alleen maar kon zien door een dichte mist, of een muur van water zoals vanachter een waterval. Het is zo frustrerend. Je kent het gevoel waarschijnlijk wel, het is alsof je iets in je ooghoek ziet, dat verdwijnt zodra je je hoofd omdraait. Het begon met flarden, meestal als ik in bed lag en niet kon slapen. Beelden die nog het meest deden denken aan een ongeëdite video: mijn voeten, niet zoals ze nu zijn, maar klein als van een peuter en gehuld in een rood maillotje, die ik hoog optrok op de bovenste helft van een stapelbed. Het grommen van een grote herderachtige hond die op de grond naast het bed lag, zodra ik te veel bewoog."
Trigger
"Ik kon de beelden niet duiden, ze hadden niets te maken met mijn leven van nu. Dus ik probeerde er niet te veel aandacht aan te schenken. Het enige wat ik wist, was dat ze me een onbehaaglijk gevoel bezorgden en me soms zelfs zo bang maakten dat ik begon te hyperventileren en alleen met het licht aan en de radio aan wilde slapen. Het vervelende is dat ik niet weet hoe ik er met zekerheid achter kan komen wat waar is en wat niet: ik ben geadopteerd op mijn derde. Voor die tijd woonde ik in een kindertehuis in Brazilië, waar ik op de stoep ben achtergelaten zonder dat er ooit nog iemand naar me heeft geïnformeerd. Mijn adoptieouders – die voor mij overigens mijn enige echte ouders zijn – zijn schatten en hebben me een fijne jeugd gegeven. Toch is er een aantal dingen waar ik mee worstel en die ik niet kan verklaren. Ik heb bijvoorbeeld altijd moeite gehad met sex. Na mijn eerste keer, ik was zeventien, maakte ik het zelfs meteen uit met mijn vriendje, waar ik toch echt hartstikke verliefd op was. Ik bekeek hem ineens met andere ogen. Ik had hem perfect gevonden, maar ineens vond ik hem vies. Dat is natuurlijk niet echt normaal, maar ik kon het niet helpen."
Stress
"Ik gruwelde bij het idee dat hij me nog een keer zou aanraken. Die eerste keer heeft denk ik iets getriggerd, want daarna begonnen er steeds meer beelden en gevoelens naar boven te komen. Aan de ene kant wilde ik ze wegduwen, maar aan de andere kant wilde ik ook door de ‘mist’ heen breken. Vooral omdat ik rare klachten kreeg: ik was voortdurend moe en kon totaal niet tegen stress. Niet echt normaal voor een jonge vrouw. Ook verkrampte ik totaal toen ik bij de huisarts een uitstrijkje moest laten maken. Alsof mijn lichaam heeft opgeslagen wat mijn bewuste niet kon benoemen. Een andere keer toen mijn yoga-instructrice mijn been in een bepaalde positie vasthield om me te helpen, kreeg ik een paniekaanval waar ik zelf van schrok. Ik had haar op dat moment wel willen slaan, zodat ze me los zou laten."
De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
