/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fgrazia-fallback.jpg "Real life: 'Ik verzwijg dat hij niet de vader van ons kind is'")
Eén op de tien kinderen in Nederland zou een andere vader hebben dan hij of zij denkt. Zo ook de jongste zoon van Ellen (33).
"Programma's als DNA Onbekend of Spoorloos waarin kinderen na jaren op zoek gaan naar hun verwekkers, mijd ik. En nieuws, zoals onlangs de bevruchtingen met het verkeerde zaad in een ziekenhuis in Utrecht, houd ik bewust weg bij mijn man. Ik wil zo min mogelijk aandacht vestigen op het onderwerp ‘kinderen van niet- biologische vaders’, uit angst dat ik per ongeluk een slapende hond wakker maak. Want ook al zegt mijn man het niet hardop, ik zie hem soms wel verwonderend kijken naar onze hoogblonde, jongste zoon."
Jeugdliefde
"Mijn man Rick en ik zijn elkaars jeugdliefde. We zijn nu zeven jaar getrouwd, maar kennen elkaar al sinds ons vijftiende. We trouwden toen ik in verwachting was van Liam, onze oudste zoon. We hadden en hebben een goed huwelijk. We leiden geen exorbitant spannend leven; we werken allebei vier dagen per week en we hebben een actief sociaal- en gezinsleven. ’s Zomers huren we een huisje in Italië, en we hebben keurig één keer per week sex. Ons leven zou je doorsnee kunnen noemen. Mits ik niet die ene misstap had gemaakt met de bijbehorende grote gevolgen..."
"Ruim twee jaar geleden had ik een tweedaags seminar in een Europees land. Ik werk als leidinggevende in de zorg en reisde samen met James, een mannelijke collega die ik al vaker had gezien op eerdere congressen. Ik had hem altijd al bestempeld als een woest aantrekkelijke man: lang, blond en met een wilde bos krullen. We hadden nog niet eerder samen gereisd, omdat hij vaak langer bleef of vanaf Rotterdam Airport vloog. Maar deze keer stonden we samen op Schiphol, en al meteen ontstond er een uitdagende sfeer tussen ons. We waren lacherig en flirterig en het leek bijna alsof we op schoolreisje gingen. Ik voelde me ontzettend lekker in zijn gezelschap. Jong. Onbezonnen. Vrolijk. Na een verplicht diner met relaties, belandden James en ik in de cocktailbar en daarna in zijn hotelkamer. Het was de combinatie van veel drank, een enorme seksuele aantrekkingskracht en een ‘wat kan mij thuis ook allemaal schelen, ik leef maar één keer’-stemming. Voor één keer was ik niet al een eeuwigheid de ‘vrouw van’, of de ‘moeder van’, maar gewoon Ellen."
"Aangezien mijn man mijn enige minnaar ooit was, had ik weinig ervaring. Ik dacht dat sex gewoon sex was, met wie je het ook deed, maar wauw wat een verschil. Wat een man en wat een lijf! Toch wisten we allebei dat het bij deze nacht zou blijven. Het was heerlijk, maar een flirt, niet belangrijk genoeg om twee gezinnen kapot te maken. Na de sex viel er ook een stuk van de spanning weg. De tweede seminardag zaten we nog wel naast elkaar in de zaal, maar zonder het verlangen elkaar steeds aan te raken. En toen we ’s avonds laat weer op Schiphol landden, gaven we elkaar drie afscheidskussen met een nonchalant ‘nou tot ziens, was leuk’."
"De eerste dagen dacht ik nog wel aan hem terug, maar slechts met een grote glimlach, ik genoot van de herinneringen aan die nacht. Ik biechtte mijn man Rick niks op. We hadden ooit afgesproken dat als een van ons een keer een slippertje zou maken, we dat niet zouden vertellen. In een lange relatie kon een keer zoenen met een ander of erger, best gebeuren. Dat hoefde niet het einde van de relatie te betekenen, mits het natuurlijk niets te betekenen had. Wat mij betreft was dat zo."
Zware borsten
"In eerste instantie schrok ik niet toen ik maar niet ongesteld werd. Vanwege endometriose heb ik een onregelmatige menstruatie. Na een tijdje voelden mijn borsten zwaarder aan en was mijn buik hard. De test die ik bij de drogist haalde, was heel duidelijk: ik was zwanger. Mijn collega James was de laatste met wie ik sex had gehad. Onbeschermd ook nog eens. We waren alletwee niet voorbereid geweest op een vrijpartij. In the heat of the moment hadden we het nog wel even gehad over soa’s, maar dat hadden we weggewuifd: allebei keurig getrouwd, geen notoire vreemdgangers, nul risico. Dat ik niet aan de pil was, omdat ik geen hormonen kan verdragen en mijn man en ik ooit wel een tweede wilden, was ik blijkbaar glad vergeten. Nog steeds kan ik me wel voor mijn kop slaan. Hoe dronken je ook bent of hoe klein de kans ook was, dit was gewoon oerdom en onvergeeflijk stom. Hoe kon ik zo spotten met een nieuw leven?"
"Gek genoeg heb ik geen seconde abortus overwogen. Rick en ik hebben er vanwege mijn endometriose drie jaar over gedaan om zwanger te worden van Liam. De gedachte nu een kind weg te laten halen, voelde tegennatuurlijk. Ook de hormonen hielpen een handje, ik voelde me meteen superblij. Hoe dan ook, dit kind was voor honderd procent van mij en zeer gewenst. Wel ben ik meteen in de overlevingsmodus geschoten. Goed, ik was zwanger en hoogstwaarschijnlijk níet van mijn man. Rick en ik hadden op de dag na mijn laatste menstruatie nog een keer sex gehad, maar dat was al bijna twee maanden geleden. De kans dat ik van die keer zwanger was geraakt, was bijna nihil las ik op allerlei zwangerschapsfora. Logischer was dat de nacht met mijn collega James, twee dagen vóór mijn eisprong de gelukkige winnaar had opgeleverd."
Blonde krullen
"Toch moest Rick wel dénken dat ik zijn kind droeg. Daar was ik al heel snel van overtuigd. Een keer vreemdgaan was tot daaraan toe, maar hij zou mij waarschijnlijk nooit vergeven dat ik onbeschermde sex had gehad en nu zwanger was geworden van een andere man. Ik durfde niet te zeggen hoe hij op de boodschap ‘kind van een ander’ zou reageren. Ik vermoedde dat hij me zou dwingen tot een abortus. Daarom lokte ik Rick de avond van de test de slaapkamer in. Twee weken later kwam ik met een positieve test aan: we zijn weer zwanger, schat! Mijn hele zwangerschap heb ik in een bubbel gezeten. Ik was blij met het geschop in mijn buik, maar tegelijkertijd voelde ik me schuldig naar het kind en maakte ik me zorgen om de toekomst. Op het laatst had ik harde buiken (oefenweeën, red.) van de stress. Mijn verloskundige drukte me op het hart rustig aan te doen en ik heb toen een knop omgezet. Ik moest van mijn zwangerschap genieten en bij de dag leven. Het was een voordeel dat mijn cyclus geen standaard 28 dagen heeft."
"Onze oudste zoon Liam kwam twee weken te vroeg, daardoor viel het mijn man niet echt op dat Semmy ook eerder werd geboren. Net na de geboorte had ik nog hoop dat Semmy wel van Rick was. Dat die vrijpartij op de eerste dag van mijn nieuwe cyclus toch een zwangerschap had opgeleverd. Semmy werd namelijk met donkere haartjes geboren: net zo donker als die van zijn grote broer Liam, van mij en Rick. Helaas vielen zijn haartjes al na een paar dagen uit en werd hij daarna steeds blonder. Tot hij zo witblond was als nu, met prachtige kleine, wilde krullen..."
Schuldgevoel
"Toen Semmy acht weken oud was, heb ik James opgebeld. Ik heb lang getwijfeld of ik het hem moest vertellen, maar vond het toch wel zo netjes. Zeker nu ik écht zeker wist dat het zijn zoon was. Hij reageerde geschokt. Boos en afwijzend. Bang dat dit kind zijn gezin zou kapot maken. James bedreigde me zelfs een beetje. Hij riep dat hij altijd alles zou ontkennen en nooit zou instemmen met een DNA-test. Ik heb hem gerustgesteld. Gezegd dat ik geen alimentatie van hem kwam eisen, maar hem alleen wilde informeren. Maar hij zei 'Jouw kind, jouw probleem', en verbrak de verbinding en blokkeerde me op Whatsapp. Dat was heel pijnlijk. Het maakt dat ik extra goed mijn geheim moet bewaren. De biologische vader van mijn zoon wijst hem af en dat voelt keihard. Ik ben daarom erg blij dat Rick zo lief voor Semmy is. Met die gedachte troost ik mezelf, ’s avonds in bed, als mijn schuldgevoel me wakker houdt."
"Semmy is pas een jaar geworden en een heerlijk, makkelijk kind. Liam is een stoere, oudere broer en Rick is stapelgek op Semmy. Hij paradeert trots met hem en gaat ’s nachts nog eerder zijn bed uit dan ik als hij huilt. Aan niets merk ik dat Rick twijfelt of Semmy zijn kind wel is. Op één opmerking na. Mijn man roept altijd dat hij vroeger als kind net zo blond was als Semmy en dat hij pas later donkerder is geworden. Maar toen ik laatst bij mijn schoonmoeder in het babyalbum van mijn man neusde, zag ik alleen maar foto’s van een donkerharige baby. Zelfs hoogzomer had Rick zwarte stekels. Ik heb geen idee waarom mijn man dit beweert, maar durf hem er ook niets over te vragen, uit angst dat hij meer vermoedt dan hij hardop zegt. Zoals ik er nu in sta, denk ik niet dat ik Semmy zal vertellen dat zijn biologische vader niet de man is die hem opvoedt. Althans niet voor zijn achttiende jaar. Er worden dan te veel slachtoffers gemaakt. Semmy is ook gewoon Ricks kind. Hij heeft hem aangegeven na de geboorte, erkend en hij is degene die hem knuffelt en troost als hij valt. Dat maakt hem in mijn ogen meer zijn papa dan zijn biologische vader ooit zal kunnen."