Had ik maar… eerder een maagverkleining laten doen

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret.

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret.

Naam: Carolien (37) Relatie: ja, woont samen Beroep: planner

Hevige pijn

"Zes jaar geleden woog ik 107 kilo. Bij een lengte van 1.65 m was dat veel, heel veel. Vanaf jongs af aan had ik al overgewicht. Soms lukte het om af te vallen, maar dat durfde nooit lang. Vroeg of laat kwamen de kilo’s er weer aan. En meer. De laatste jaren had ik het lijnen opgegeven. Mijn vriend vond me mooi zoals ik was, en dat probeerde ik zelf ook te vinden. Maar als ik mezelf op foto’s terugzag, schrok ik. In de zomer wist ik niet wat ik aan moest trekken. In de winter eigenlijk ook niet. Een patatje eten op straat, dat durfde ik niet, bang dat mensen nare opmerkingen zouden maken. Op een dag besloot ik dat het anders moest. Zou een maagband iets voor mij zijn? Ja, vond ook de arts waar ik terechtkwam. Dus ging ik ervoor. Mijn vriend steunde me en zat naast me toen ik bijkwam na de operatie. Toen ik wakker genoeg was, probeerde ik een beetje overeind te komen. Ik greep mij daarom vast aan de papegaai: de handgreep boven mijn hoofd. Terwijl ik me daar aan optrok, schoot er een hevige pijn door mijn arm. Snel liet ik los maar het bleef nazeuren in mijn schouder."

Afvallen

"De periode erna was dubbel. Het was fijn dat ik begon af te vallen en al gauw onder de 100 kilo zat. Maar het was ook wennen, die maagband. Ik wist nog niet hoeveel ik kon eten, en ging vaak de mist in. Dan moest ik overgeven. In het begin was dat wel een paar keer per dag. Verder had ik veel last van mijn schouder. Die pijn die erin was geschoten, bleef. Ook toen ik al twintig kilo was afgevallen, en nog ‘maar’ per week hoefde over te geven, crepeerde ik vaak van de pijn. Een beknelde zenuw, kreeg ik in het ziekenhuis te horen. En: ‘Neem maar wat rust.’ Dat hielp niets. Ook medicatie haalde niets uit. Zelfs de afschuwelijke corticosteroïd-injecties die ik een paar keer kreeg – wát een pijn doet dat als ze die dikke naald in de pijnlijke plek zetten – werkten maar tijdelijk. Hoewel ik erg blij was met mijn nieuwe figuur – twintig werd dertig kilo – ik kon er niet echt van genieten. De pijn in mijn schouder verziekte alles. Soms viel ik zelfs een tijd uit op mijn werk en op feestjes ging ik vaak vroeg weg. Ik ben zelfs een keer de bioscoop uit gevlucht om dat ik het anders zou uitschreeuwen. De gedachte dat ik ‘hier maar mee moest leren leven’, zoals de artsen zeiden, vond ik moeilijk. Ik vond het onverdraaglijk dat ik door één verkeerde beweging voor de rest van mijn leven met chronische pijnklachten zou kampen."

Maagband

"En toen kwam vorig jaar totaal onverwacht een oplossing. Ik ging naar het ziekenhuis om over mijn maagband te praten, omdat ik nog altijd overgeefklachten had. De band was wat losser afgesteld, maar daardoor was ik wel weer aangekomen. We kwamen tot de conclusie dat een maagverkleining de beste oplossing zou zijn. Ik twijfelde. Weer onder het mes, ik zag er tegen op. En er zitten best wel risico’s aan zo’n operatie. Uiteindelijk besloot ik het toch te doen. In een ander ziekenhuis, bij een nieuwe chirurg, omdat ik daar meteen geholpen kon worden en ik het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Toen ik wakker werd uit de narcose was ik heel suf. Maar ik merkte meteen dat de zeurende pijn in mijn schouder verdwenen was. En dat bleef zo! Mijn eeuwige klachten waren weg. Zomaar, van het ene op het andere moment. Nadat ik hersteld was van de maagverkleiding vertelde ik het bij het controlegesprek tegen de chirurg. ‘Wat een gek toeval hè,’ zei ik. ‘Helemaal geen toeval,’ antwoordde hij. ‘Dan zat je maagband niet helemaal goed en heeft hij tegen je borstbeen gedrukt. Dat komt vaker voor.’ Mijn mond viel open. Zes jaar lang was ik allerlei artsen afgegaan. Niemand had de oorzaak van mijn pijnklachten kunnen vinden. Waarom was er niemand geweest die deze link had gelegd? Tja, dat wist mijn chirurg ook niet. Maar hij kende deze klacht wel. Ik was niet de enige."

Leven terug

"Ik ben er nog steeds verbaasd over. En boos. Ik heb jaren met pijn rondgelopen en dat was helemaal niet nodig geweest. En dan al die verwijten die ik mezelf altijd had gemaakt, of dacht dat ik een aansteller was, omdat de artsen geen oorzaak konden vinden! Dat gun ik niemand, en daarom kom ik met mijn verhaal naar buiten. Verder ben ik natuurlijk vooral heel blij. Ontzettend blij. Want de pijn is over en ik heb mijn leven terug. Sowieso bevalt de maagverkleining me heel goed. Ik hoef nooit meer over te geven. En ik heb eindelijk écht mijn ideale gewicht. Ik zie eruit als een plaatje, als ik zo onbescheiden mag zijn, en ik kan daar nog van genieten ook. Het leven lacht mij toe, eindelijk.”

Laatste nieuws