Had ik maar… Beter nagedacht voordat ik naar het platteland verhuisde

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret...

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret

Naam: Veronique (36 jaar) Relatie: ja, samenwonend Beroep: ZZP’er, illustrator

"Ik ben geboren en getogen in Lelystad. Als ik dat vertel, vertrekken veel mensen hun gezicht. Ze denken dat het er kaal en vooral ongezellig is. Of erger nog: crimineel. Onzin, ik heb er altijd prima gewoond. Er zijn mooie wijken, ik kon veilig op straat spelen en had er een prima jeugd. Maar toen ik zeventien was, kreeg ik wel zin om uit te breken. Ik vond Amsterdam fantastisch en het was mijn grote droom om daar te wonen. Toen ik ging studeren, vond ik al snel een kamer, midden in de Jordaan. Clubs te over en winkels overal: Amsterdam was te gek! Jarenlang heb ik met groot plezier in het centrum gewoond en kocht er een huis. Maar op een gegeven moment was ik mijn wilde haren wel kwijt. Ik ging minder uit en shoppen deed ik ook niet dagelijks. Ik begon me steeds meer te ergeren aan de eeuwige drukte. Zeker nu toeristen onze mooie hoofdstad over hebben genomen. Dat ik me altijd door massa’s mensen heen moest worstelen, fietsend, of, erger nog, met de auto, begon me de keel uit te komen."

Friesland

"Dat ik een vriend kreeg die in Diemen woonde, aan de rand van Amsterdam, vond ik een verademing. Ik zat op den duur altijd bij hem. Dichtbij de ring en bij het IJsselmeer: ideaal. Jammer alleen dat zijn huis, net als het mijne, vrij klein was. En zo enthousiast als ik over Diemen was, was hij niet. Mijn vriend is een Fries. Hoewel hij al jaren in de randstad woonde, vond hij het eigenlijk te hectisch. Zelfs in Diemen. Het was zijn grote droom terug te gaan naar Friesland. Hij nam me een paar keer mee naar zijn geboortestreek. En eerlijk is eerlijk: dat was andere koek. Daar vind je pas écht rust en stilte. Daar is het écht groen en uitgestrekt. In Diemen hoor je toch nog altijd lawaai, van verkeer, bijvoorbeeld. Terwijl in de streek waar hij vandaan komt, rondom Sneek, zat plekken zijn waar geen kip meer komt. Dorpen waarbij je het gevoel hebt dat je teruggaat in de tijd. De paar keer dat we ernaartoe gingen, werd ik net zo verliefd op zijn geboortegrond als op mijn vriend zelf. We wilden graag kinderen; die zouden daar met veel vrijheid kunnen opgroeien. En toen mijn vriend me voorrekende dat we voor de prijs van onze gezamenlijke huizen met gemak een grote, mooie boerderij konden kopen in Friesland, was ik om. We zouden daar een leven opbouwen!"

Buitenstaander

"Nadat we de knoop doorhakten, ging het hard. We vonden snel ons droomhuis. Met een ontzettend grote tuin erom heen. Onze eigen woningen verkopen ging vlot. Vier maanden na onze beslissing om naar Friesland te trekken, zaten we er. We verhuisden in de lente. En we genoten van een heerlijke zomer. Ik kreeg een hoop vrienden op bezoek. Al onze weekenden waren druk. Door de week werkten mijn vriend, toen nog ZZP’er – net als ik – in onze gezamenlijke werkkamer. Tussendoor maakten we lange wandelingen met onze hond, die we uit een asiel adopteerden. Het kon niet beter. Maar toen werd het winter. De wandelingen werden koud en nat. Mijn vriend zocht en vond een vaste baan. Opeens zat ik hele dagen in mijn eentje in ons grote huis. Vrienden bleven weg – ze vonden Friesland toch wel erg ver reizen. In buren had ik nog niet veel geïnvesteerd. Toen ik dat wel probeerde, bleek het niet eenvoudig om contact te leggen. Voor mijn vriend wel, trouwens, die spreekt Fries, en dat matchte goed. Ik voelde me een buitenstaander."

Niet gelukkig

"We zijn nu twee jaar verder. We hebben een baby, net zoals gedroomd. Daar ben ik heel blij mee – maar verder ben ik absoluut niet zo gelukkig als ik had gehoopt. Ik voel me vaak eenzaam en mis de drukte van de stad. Waar altijd iets gebeurt, altijd iets te beleven valt. Hier gebeurt nooit wat. Tot onze dochter er was ging ik vaak nog bij vriendinnen logeren – nu is dat moeilijker. Ik ben aan huis gebonden en ik besef steeds meer dat dit zogenaamde ‘thuis’ een plek is waar ik mij een alien voel. Ik heb me veel te overhaast in dit avontuur gestort. We hadden beter eerst een tijd wat kunnen huren om te kijken of het zou bevallen. Nu hebben we alle schepen achter ons verbrand. Terug naar de randstad verhuizen ziet mijn vriend absoluut niet zitten. En ook ik zie ons niet meer in een kippenhok. Wat ik het liefste zou willen, is terug naar míjn geboorteplaats Lelystad. Dat had ik nooit verwacht, maar eigenlijk heb je daar het beste van twee werelden: goedkope huizen, veel ruimte, veel groen – maar toch dicht bij Amsterdam. Nu mijn vriend nog zover krijgen. En dat gaat nog een hele klus worden…"

Tekst Lydia van der Weide

Laatste nieuws