Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…
Naam en leeftijd: Emma (36) Relatie: nee Beroep: chef inkoop
Ik was met een vriendin op zeilvakantie in Turkije. Ik genoot van het stralende weer, de zee en de golven, maar was met mijn hoofd heel ergens anders. Bij Maarten, die ik zes weken eerder via Tinder had ontmoet. Ik voelde me verliefder dan ik in jaren was geweest. Dat deze vakantie al geboekt was, kwam me eigenlijk helemaal niet goed uit: ik miste hem verschrikkelijk. Gelukkig was er wifi aan boord en appten en belden we doorlopend. Die bewuste ochtend had ik weer lang met Maarten gechat.
Ik was er opgewonden van geraakt en om af te koelen nam ik een duik in de zee – we lagen stil op dat moment. Plotseling werd ik geroepen door twee jonge reisgenoten: zij hadden net gewaterskied achter een klein bootje. “Doe je mee?” riepen ze. Nu ben ik absoluut a-sportief. En allesbehalve lenig. Maar het zag er zo simpel uit.
Maarten was juist heel sportief. Wat zou het gaaf zijn om hem een foto te sturen waarop ik, bruin en sexy in mijn azuurblauwe bikini, over de golven vloog.
Vastbesloten liet ik me alles uitleggen, waarna ik de waterski’s aan mijn voeten vastmaakte. Natuurlijk ging het meteen mis toen het bootje vaart maakte: ik kwam nog geen halve meter omhoog. Poging twee verliep al even desastreus. Toch ging ik voor een derde keer. Terwijl ik diep in mijn hart wist: dit wordt niets en ik ga het bezuren ook. Mijn voorgevoel klopte. Dit keer schoot ik wél omhoog, heel even; toen schoten mijn benen uit elkaar en leek het alsof er een spier scheurde. Wat deed dat zeer! Met tranen in mijn ogen klom ik weer aan boord. Ik kon nog staan, dat wel. ‘Typisch geval van hamstring verrekt’, zei een reisgenoot laconiek, die me vanaf het grote schip had zien klungelen. ‘Had je nooit moeten proberen, je hebt duidelijk geen talent.’ Ik hinkte die dag ongemakkelijk en beschaamd rond, maar hield me vast aan het idee dat er ‘alleen maar’ iets verrekt was.
De pijn zakte de dagen erna, maar ging niet over. Toen ik weer terug was bij Maarten bleef ik last houden. Maar ik negeerde het – veel te lang, weet ik nu – en ging helemaal op in onze verliefdheid. Tot ik steeds minder goed kon lopen en niet alleen mijn been, maar ook mijn rug zeer begon te doen. ‘Je hebt problemen met je hamstring én er is een gewricht in je heup verschoven, zei mijn fysiotherapeut en hij liet zijn volle gewicht op mijn rug zakken. Ik schreeuwde het uit, maar vertrouwde erop dat hij de boel nu weer op z’n plek had gezet.
Niet dus. Ik bleef pijnklachten houden, continu, welke oefeningen ik ook deed en bij wie ik ook op consult ging. Vreselijk vervelend. Het deed mijn humeur weinig goed en ik kon niets meer. Wandelen was een no-go, binnen de kortste keren stond ik te kermen van de pijn. Maarten leek daar nog meer van te balen dan ik. Hij is erg ondernemend en houdt van de buitenlucht. Hij vond me duidelijk lastig, of zelfs een aansteller. In het begin masseerde hij liefdevol mijn rug en benen, nu zuchtte hij steeds vaker als ik klaagde over pijn. Waardoor ik over mijn grenzen ging en het nog erger werd. Een vicieuze cirkel. Uiteindelijk moesten er bepaalde zenuwen in mijn rug worden platgelegd in het ziekenhuis, omdat alle andere behandelingen niet aansloegen. Die afspraak viel precies in de week dat Maarten op vakantie ging: wandelen in de bergen. Het was mijn droom om dat samen met hem te doen, maar dat ik mee zou gaan, was uitgesloten. Ik zou met al mijn klachten toch maar een blok aan zijn been zijn. Dat werd voor hem dus een week vakantie met vrienden. En… Met een ander meisje dat hij daar ontmoette – en met wie hij meteen het bed indook. Hij nam niet eens de moeite om mij dat live te vertellen, maar liet via de app weten dat het over was tussen ons.
Terwijl ik, na de prikken in het ziekenhuis, eindelijk pijnvrij leek. Ach, ik weet ook wel dat zijn liefde voor mij kennelijk gewoon niet diep genoeg zat, en dat een écht leuke vent mij wel had gesteund bij mijn fysieke problemen. Toch mis ik hem verschrikkelijk en geef ik mezelf de schuld van alles. Als ik die stomme blessure niet had opgelopen en die niet zo had laten doorsudderen, dan was het vast heel anders gelopen. Het had me ook heel wat pijn bespaard. Hoewel ik nu van mijn klachten af ben, blijven mijn hamstring en mijn rug zwakke plekken. Zo’n onbezonnen actie als ‘eventjes’ waterskiën doe ik nooit meer.
