Had ik maar… Mijn abortus met mijn vriend besproken

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret...

Iedere woensdag deelt een Grazia lezer(es) zijn of haar grootste regret…

Naam: Malou (28) Relatie: ja, samenwonend Beroep: barista

Gevoelig

“‘Wat zijn je borsten lekker groot’, zei mijn vriend, toen we in bed lagen. Hij wilde er speels in knijpen, maar ik hield hem af. Ze waren namelijk erg gevoelig. Nu is dat wel vaker zo in een bepaalde periode van de maand, maar ze waren wel érg opgezet, zag ik de volgende dag in de spiegel. En dus gooide ik die middag maar een zwangerschapstest in mijn mandje bij de drogist. Gewoon, om alles uit te sluiten. Ik dacht geen moment dat ik echt zwanger was, want ik slikte de pil. Maar de test bleek positief. Ik kon wel huilen. Kinderen leken me fantastisch; maar pas over een jaar of tien. Ik woonde op dat moment met mijn vriend in een tweekamerappartement en we gingen vrijwel elk weekend de stad in. Voor een kind hadden we helemaal geen ruimte, letterlijk en figuurlijk niet. Mijn vriend belde ik niet, ik moest de shock eerst zelf verwerken. Die avond had hij een borrel, dus zat ik de hele avond alleen op de bank, voor me uit te staren. Ergens was er een stem die zei: ‘Dit gebeurt niet zomaar. Je moet er wat mee.’ Tegelijk was er mijn nuchtere verstand. Dat schreeuwde: ‘Het enige wat je moet, is het laten weghalen!’ En dat laatste won. Een dag later zat ik bij de dokter om over abortus te praten. Het was even schrikken toen ik hoorde dat ik ruim negen weken zwanger was. Maar het veranderde niets aan mijn plan. Ik plande de afspraak via mijn huisarts meteen in. Ik baalde toen ik hoorde dat ik nog vijf dagen verplicht moest wachten. Maar het was niet anders. Toen ik thuiskwam vertelde ik nog altijd niets aan mijn vriend. Hij kan nogal emotioneel zijn en zou er vast een hele toestand van maken door voor- en nadelen op een rij te gaan zetten en zo. Terwijl ik toch al wat de uitkomst zou zijn: abortus."

Onwennig

"Die avond lagen we een film te kijken en ik legde af en toe mijn handen op mijn buik. Onwennig, en toch wat nieuwsgierig of ik iets zou voelen. Mijn vriend nipte achteloos van een biertje en had niks in de gaten. Die dagen voor mijn afspraak merkte hij ook niets aan mij. Maar ik twijfelde ook geen moment en voelde me vastberaden dit ‘akkefietje’ na de behandeling meteen achter me te laten. Maar dat was niet zo. Nadat de abortus was uitgevoerd voelde ik me zo verdrietig en leeg dat ik naar huis ben gegaan en in bed ben gaan liggen. Tegen mijn vriend zei ik dat ik grieperig was. Dat slikte hij – maar toen ik na een week nog steeds in mijn bed lag en hij me vaak huilend aantrof, begon hij vragen te stellen. Het is me nog vijf dagen gelukt om mijn mond te houden. Toen kreeg ik wel door dat langer zwijgen geen zin had. Ik was intens verdrietig en aangeslagen, en hoewel ik daar niets van snapte, besefte ik wel dat ik dit niet alleen kon dragen."

Laaiend

"De blik van mijn vriend toen ik hem over de abortus vertelde zal ik nooit vergeten. Hij schoot meteen vol. En werd laaiend. Waarom had ik hem dit niet verteld? Daar had hij toch recht op als vader? Of was hij soms de vader niet, was dat de reden van mijn laffe zwijgen? Het gesprek eindigde in een gigantische ruzie, waarbij we allebei totaal overstuur waren. Een dag later konden we er gelukkig wel rustig over praten. Mijn vriend was niet argwanend meer, maar wel diep teleurgesteld. ‘Een kind maak je met z’n tweeën,’ zei hij. ‘Dan maak je toch ook beslissingen met z’n tweeën?’ Natuurlijk had hij gelijk. Ik denk dat ik mijn zwangerschap onbewust als zoiets groots beschouwde, dat ik het per se heel klein wilde houden. En dat het hup, ook zo weer voorbij was. Net als het trekken van een kies. Maar dat is onzin, weet ik nu. Want een zwangerschap gaat om een levend wezen. Er groeit iets in je lichaam dat een echte baby kan worden. Juist daarom had ik zoveel verdriet, het verpletterde me. En dat had ik niet verwacht. Het was een grote opluchting om dat eindelijk met mijn vriend te kunnen delen. Onze relatie heeft het overleefd, al voelt deze periode wel als een zwarte bladzijde. Inmiddels zijn we vijf jaar samen en op zoek naar een ander huis. Zodra we die hebben, wil ik graag stoppen met de pil!"

Laatste nieuws