Je leest het ’t eerst op Grazia.nl

Real life: luizenmoeder from hell

"Het klinkt belachelijk, maar het gebeurt"

Real life: luizenmoeder from hell

Volgende maand start de nieuwe lesmethode P.E.T.S om pesten op scholen tegen te gaan. Maar niet alleen kínderen maken elkaar het leven zuur, weet Birgit (34). Meet the mean moms.

Mean Mom

Mean Moms. Het klinkt als de titel van een belabberde film die de bioscoop nooit heeft gehaald en rechtstreeks op Netflix is beland. Dat is het niet, hoewel de werkelijkheid minstens zo erg is. Mean moms zijn die valse meiden van vroeger die ouder zijn geworden en nu in plaats van op je verkeerde broek kritiek leveren, commentaar hebben op je manier van opvoeden. Birgit, moeder van twee, kreeg met zo’n mean mom te maken.

De hoofdluis

"Het klinkt belachelijk, een volwassen vrouw die een andere moeder pest. Maar het gebeurt. En deze manier van pesten is een stuk geniepiger dan slaan of uitschelden, zoals kinderen kunnen doen. Dit gaat over het bekritiseren van je opvoedingsstijl, en over roddelen en buitensluiten."

"Mijn eerste kennismaking met deze vrouw was op het schoolplein, waar ze ouders ronselde als luizenouder. Stiekem noemde ik haar altijd ‘de Hoofdluis’. Ze was ook klassenouder en lief-en-leedmoeder en genoot ervan om op een propvol schoolplein met gedragen stem de ontbrekende centjes bij ouders te incasseren. Toen ik een keer voorzichtig opperde dat ze zoiets misschien beter via de mail kon doen, omdat tenslotte niet iedereen even draagkrachtig is, keek ze me aan alsof ik haar tot op het bot beledigd had. Ze liep weg zonder antwoord te geven, en sindsdien had ik het bij haar verpest."

Geruchten

"Ik had dat eerst niet zo door. Het kwartje viel pas toen ik een keer in haar bijzijn aan een andere moeder vertelde dat ik thuis was bevallen. De Hoofdluis onderbrak ons gesprek en insinueerde dat ik er dan vast geen moeite mee had gehad om het leven van mijn zoon op het spel te zetten. In de weken erop begon ik te merken dat andere moeders mij begonnen te mijden. Er waren ouders die elke keer als ik probeerde een speelafspraak met hun kinderen in te plannen – wat voorheen altijd met enthousiasme werd ontvangen – met een smoes op de proppen kwamen. Meestal iets in de trant van: Pietje heeft al met Jantje afgesproken, volgende keer beter! Maar die volgende keer kwam er niet."

"Door andere moeders werd ik op Facebook ontvriend. En degenen die wat minder passief-agressief waren, stopten met het liken van mijn posts op de schoolpagina. Ik werd zogenaamd ‘per ongeluk’ vergeten in groepsapps of -mails over school of andere activiteiten. Uiteindelijk bracht een van de vaders me op de hoogte van de geruchten die over me rondgingen..."

De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.