Wanneer Monique (34) Alex ontmoet, lijkt hij in eerste instantie haar prins op het witte paard. Maar al snel blijkt hij agressief én een pathologische leugenaar te zijn die de meest afschuwelijke verhalen verzint.
Anders
"Ik leerde Alex kennen op de vijfde verjaardag van mijn dochter. Hij zat met zijn broer naast ons in de bioscoop. We flirtten stiekem en naderhand vroeg hij of de jongedames zin hadden in verjaardagstaart. Ik vond hem meteen geweldig. Mijn vorige vriend verliet me toen ik zwanger bleek, hij wilde geen vastigheid. Alex was zo anders. Zo betrokken."
"Na een paar weken daten vroeg ik hem naar het gat in zijn cv. Met waterige ogen biechtte Alex op dat hij had gewerkt als Forensisch Opsporingsspecialist. Hij had geholpen de lichamen van de ramp met de MH-17 te identificeren. Hij was ermee gestopt omdat hij de kinderlijkjes niet aankon. In tranen pakte hij mijn hand en zei: ‘Hun handjes waren maar de helft van de jouwe, zo klein nog.’ Ik troostte hem. Daarna merkte ik dat er regelmatig dingen niet klopten in Alex’ verhalen. Dan had hij het over een nicht die later in het verhaal ineens een collega was. Ik vond het raar, maar dacht geen seconde dat Alex loog. Zelf ben ik goudeerlijk. Alex kwam ook zo over."
De eerste klap
"Na tien maanden verkering bezochten we met ons drietjes een kerstshow. Het was een supergezellige dag. Alex was mijn droomman: romantisch, lief en complimenteus. We hadden die week afgesproken dat we na de Kerst gingen samenwonen. Wel zes keer per dag omhelsde hij me en zei: ik hou van je, en wil je nooit meer kwijt. Maar toen ik die avond begon over een gezamenlijke bankrekening, kregen we ruzie. Die werd zo hevig dat Alex me ineens in mijn gezicht sloeg. Het was niet heel hard, maar ik schrok er wel van."
"Overstuur rende ik de trap op en appte mijn ouders. Alex werd laaiend omdat ik mezelf had opgesloten. Hij trapte de slaapkamerdeur open. Ineens stonden we tegenover elkaar te schreeuwen. Toen ik mijn dochter Elma in de kamer ernaast hoorde huilen, wilde ik naar haar toe. In paniek duwde ik Alex weg. Hij werd zo woedend, dat hij me probeerde te wurgen. Het was vreselijk. Terwijl ik geen lucht kreeg, stond hij gewoon te lachen. Ik dacht: als ik nu niets doe, heeft mijn dochter straks geen moeder meer."
Nachtmerrie
"Met al mijn kracht wist ik mezelf uit zijn armen te wurmen. Ik mag van geluk spreken dat mijn ouders er op tijd bij waren. Mijn vader heeft Alex hardhandig de deur uitgezet en de politie gebeld. In alle consternatie vergat Alex zijn telefoon en sleutelbos. Ik heb mijn huissleutels eraf gepeuterd en de bos naar buiten gesmeten met de woorden dat ik hem nooit meer wilde zien. Vanaf dat moment veranderde mijn leven in een nachtmerrie…"
De rest van het verhaal lees je in de nieuwe Grazia of HIER via Blendle.
