"Drie dagen na de begrafenis van mijn moeder vond ik een envelop in mijn brievenbus. Ik herkende het handschrift meteen. Chantal! Was zij het echt? Juist nu? Had zij iets over mijn moeder gehoord dan? Er zat een kaart in de envelop. Met niet alleen een simpel ‘gecondoleerd’. Er stond een lange tekst op; dat ze zo met me meeleefde, dat mijn moeders dood ongetwijfeld een diepe impact op me had. En dat zij als geen ander wist waar ik doorheen ging. Daarom, als ik behoefte had om met haar te praten, dan moest ik vooral bellen. Terwijl ik haar woorden opzoog, sprongen de tranen mij in de ogen. Hoe kon ze zo lief zijn, na wat ik haar had geflikt?"
Begrafenis
"Op de middelbare school waren Chantal en ik hartsvriendinnen. Hoewel we allebei voor een andere vervolgopleiding kozen, verhuisden we wel naar dezelfde stad. Daar werd onze vriendschap nog hechter. Alles deden we samen. Studeren, shoppen en vooral: stappen. Elk weekend was het feest. En dat weekend begon meestal al op donderdag. Op de basisschool werd ik gepest. Op de middelbare school was ik nog steeds verlegen. Nu kwam ik helemaal los. Drinken, dansen en sjansen, ik lééfde ervoor. Net als Chantal. Maar alles veranderde toen haar oudere zus verongelukte."
Holle frases
"Chantals zus was op fietsvakantie met haar gezin en kwam onder een bus terecht. Een nachtmerrie. Ook ik kende Chantals zus goed en was net zo kapot als de hele familie. Die eerste week logeerde ik bij hen en op de begrafenis zat ik naast Chantal, om haar te steunen. Ik begreep heel goed dat ze hierna even niet zo veel zin in uitgaan had. Ik was ook meer in de stemming om op de bank een film te kijken. Maar hoe erg ik het ook vond wat er gebeurd was, bij mij zakte het verdriet veel sneller dan bij Chantal. Logisch, het was niet mijn zus. Het was niet mijn familie die plotseling uit elkaar was gerukt. Het begon weer te kriebelen bij mij… Ik ging uit, dan maar met andere vriendinnen, omdat Chantal geen zin had. Ik probeerde haar vaak over te halen toch mee te gaan. Thuis zitten huilen had geen zin. ‘Daar help je je zus echt niet mee’, zei ik dan. Of: ‘Jij moet nu juist voor twee leven, dat ben je aan je zus verplicht!’ Dooddoeners die ik in bladen had gelezen. Ik bedoelde het goed, vond het rot om haar zo in de put te zien. Maar ik vond het eerlijk gezegd toch vooral rot voor mezelf; ik wilde mijn gezellige, sprankelende vriendin terug. Ik was 22, zat eindelijk lekker in mijn vel. Ik had geen zin om thuis te zitten sippen. Ik nam steeds meer afstand van Chantal. Ik wist gewoon niet meer hoe ik met haar moest omgaan. In het begin belde ik nog wel. Maar na een tijdje werden het appjes. Met holle frases als ‘kop op’ en ‘sterkte’. Ik vond andere vriendinnen met wie ik het ook leuk had. En ik werd verliefd! Ik heb mijn vriend nog wel aan Chantal voorgesteld. Ze heeft hem exact twee keer gezien. Daarna is het er nooit meer van gekomen om af te spreken. Ik was druk en trouwens, ik vond ook wel dat Chantal weinig initiatief nam. Kennelijk hechtte zij niet zo veel waarde aan onze vriendschap. Bullshit natuurlijk, maar zo praatte ik het voor mezelf goed."
In de steek gelaten
"Toen ik haar kaart kreeg, had ik haar al bijna zes jaar niet meer gezien. Soms had ik nog aan haar gedacht. Best vaak eigenlijk. Maar contact zoeken was er nooit meer van gekomen. Nu zette zij de stap, bij de veel te vroege dood van mijn moeder, waar ze via via over gehoord had. Wat een kanjer was het toch ook. Ik heb haar gebeld en barstte in tranen uit toen ik haar stem hoorde. Zij is direct naar me toe gekomen. En wilde eerst alles over de dood van mijn moeder weten voordat we over ‘ons’ praatten. In dat gesprek vertelde ze eerlijk dat ze zich natuurlijk vreselijk in de steek gelaten had gevoeld. Maar ze was het ook wel gaan begrijpen. Als je al zo jong met rouw te maken krijgt, kom je ver van je leeftijdgenoten af te staan. Je gaat in een andere wereld leven. Dus ze nam het me niet kwalijk. En wilde er nu graag voor mij zijn, omdat zij wist wat ik meemaakte en anderen uit mijn omgeving vast niet. Inderdaad, ze is mijn grote steun en toeverlaat. Zelfs mijn man zegt soms ‘dat het nu echt tijd wordt om weer naar de toekomst te kijken’. Chantal heeft altijd een luisterend oor. Zij snapt dat mijn leven nog steeds op z’n kop staat, al is mijn moeder nu al acht maanden dood. Petje af voor hoe zij mij opvangt. Het is zo bijzonder. We zijn weer hartsvriendinnen zoals vroeger en ik weet één ding: wat er ook gebeurt, ik laat haar nooit meer in de steek."
Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock
