"Al op de middelbare school droomde ik ervan om een boek te schrijven. Het leek me geweldig de wereld te veroveren met wat ik zou bedenken. Ik fantaseerde erover om op tv te komen en steenrijk te worden. Twintig jaar later was mijn beeld iets realistischer. Ik wist inmiddels dat de meeste auteurs geen cent overhouden aan hun boek. Je moet het echt doen omdat je het leuk vindt. Toch was ik ervan overtuigd dat ik een bestseller zou kunnen schrijven. Ik had een vlotte pen, wist ik. Ik verslond een hoop psychologische thrillers en dacht dan vaak: dat kan ik beter."
Vrij in Bangkok
"Twee jaar geleden begon het te kriebelen. Na mijn studie had ik een baan in de communicatie. Dat verdiende goed, maar was na al die jaren doodsaai geworden. Net als mijn relatie. Van mijn baas kon ik een half jaar vrij krijgen. Toen dat rond was, maakte ik het uit met mijn vriend. Voor hem kwam het als donderslag bij heldere hemel, maar ik liet me niet ompraten. Weg wilde ik, naar Thailand, om daar dat boek te schrijven dat al zolang lag te wachten. Familie en vrienden zwaaiden me uit op het vliegveld. Mega-stoer vonden ze mij. Iedereen droomt van dit soort dingen, maar ík deed het! Zelf voelde ik me ook heel cool."
"Genietend liep ik door Bangkok – ik voelde me zó vrij. Na een paar dagen vloog ik naar Koh Samui, waar ik de boot pakte naar een ander eiland. Ik was er eerder geweest, met mijn ex, en wist precies waar het tafeltje stond waar ik mijn bestseller zou schrijven. Uitgelaten kwam ik daar aan. En na een paar dagen zwemmen en relaxen, was het zover: ik startte mijn laptop op en opende een nieuw document. Door alle drukte had ik nog niet veel nagedacht over mijn boek. Maar ik vertrouwde erop dat dat vanzelf wel zou komen. Dat hoor je toch zo vaak, over schrijvers die in een flow komen en een verhaal ‘dat zichzelf schrijft’? Ik begon te tikken. Dag één ging nog wel. Dag twee ook nog net. Toen kwam de buikpijn. Bij elk woord voelde ik twijfel. Moest ik de zon laten schijnen, of liet ik het regenen? Wat voor uiterlijk zou ik mijn hoofdpersoon geven? Hoe heette haar beste vriendin? Simpele keuzes, maar het waren er zo veel dat ik het gevoel had dat ik meegesleurd werd door een lawine aan mogelijkheden. En dan had ik het nog niet eens over het plot!"
Blije gezicht
"Ik gaf mezelf een paar dagen pauze, om in de hangmat een gedegen plan uit te denken. Maar zodra ik weer achter de computer kroop, kwam de misselijkheid opnieuw op. ‘Een writer’s block’, probeerde ik het in het begin nog weg te lachen. Na weken ploeteren verging dat lachen me wel. Ik voelde me doodongelukkig en had nog bijna niets op papier. Ondertussen postte ik voortdurend vrolijke berichten op social media. Want ze moesten thuis wel weten hoe goed het met mij ging. Maar mijn virtuele leven en mijn echte leven kwamen voor geen meter overeen. Zat ik daar op zo ongeveer de mooiste plek van de wereld me zwaar ellendig te voelen. Soms deed ik wat met mensen die ik ontmoette, maar ik genoot er niet van. Dat kloteboek hing als een molensteen om mijn nek. Na twee maanden zag ik een foto van mijn ex op Facebook, met een andere vrouw. ‘Weer verliefd!’ stond erbij. Het was op dat moment dat ik volledig instortte. Zijn blije gezicht was de druppel. Opeens realiseerde ik me: dat boek komt er nooit."
Groepje backpackers
"Ik had nooit echt over het schrijven zelf gedroomd. Het ging mij om het aanzien. Toen en daar besloot ik te kappen. Alles wat ik had geschreven, heb ik met één druk op de knop gewist. Ik had een flinke huilbui, niet alleen om het boek, maar ook om mijn ex – pas nu stond ik erbij stil dat ik hem echt kwijt was. Toen ben ik naar de strandtent gegaan en heb ik een gin-tonic besteld. Diezelfde avond gunde ik het mezelf voor het eerst in al die tijd om eens lekker te gaan stappen met een groepje backpackers. En dat ben ik blijven doen: feestvieren, ontspannen, lol maken. Toen ik na zes maanden thuiskwam, heb ik het gewoon aan iedereen verteld. Ik schaamde me er niet voor, want ik wist dat ik het echt geprobeerd had. Sinds ik terug ben, heb ik het weer naar mijn zin op mijn werk. Nee, op tv zal ik nooit komen, maar dat is oké. De bestsellers laat ik lekker over aan Saskia Noort."
Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock
