Als René samen met zijn vriendin Kim op fietsreis gaat, overkomt hen iets vreselijks. In Tadzjikistan worden ze op 29 juli slachtoffer van een terroristische aanslag. René overleeft het niet. Zijn pleegdochters Sabrina en Laila vertellen hun verhaal.
"Het was een formeel sms’je van Jeugdzorg, waarin stond dat René bij een terroristische aanslag was overleden. Ik was in shock. Nog geen vijf minuten later belde Laila, net als ik een pleegdochter van Kim en René. We waren allebei bang, want Kim was nog niet terug in Nederland en we wisten niet of ze veilig was. Dagen van onzekerheid volgden. Nadat ze eindelijk thuis was, merkte ik pas echt hoe zwaar ik het vond dat René er niet meer was. Ik hou zóveel van ze. Ik dacht altijd: als ik later kinderen krijg, neem ik ze gezellig mee naar Kim en René op de woonboot. Nu kan dat ineens niet meer..."
Thuisbasis
"Op mijn zestiende kwam ik bij Kim en René wonen. Het klikte vrij snel. Ik kwam binnen als depressief meisje, maar dacht ook: ik kom bij deze mensen in huis en kan niet de hele dag somber doen. Ze gaven me gelukkig de ruimte en tijd om me open te stellen. Geen gepush om dingen te bespreken. Dat hielp enorm.De regels waren duidelijk: ik moest naar school en om half 6 thuis zijn om samen te eten. Dat was het. Daardoor ging ik uiteindelijk vanzelf praten."
"René kon goed luisteren en relativeren. Als ik de grootste problemen voorzag, wist hij precies wat-ie moest zeggen. Daardoor zag ik alles weer helder en kwam ik erachter dat het helemaal niet zo’n big deal was. Met Kim had ik het veel over meidendingen, jongens enzo. Onze band werd heel hecht. Vooral door die avonden waarop we samen aten en de dag bespraken. Het was voor mij een verademing om te merken dat je ook rustig over dingen kan praten. Dat deed ik thuis nooit. Daar werd altijd geschreeuwd."
"Ook als ik een keer iets deed wat niet kon, zoals spijbelen, werd er hier niet tegen me geschreeuwd. Ik kon gewoon rustig uitleggen wat de reden was. René en Kim hebben mij een thuisbasis gegeven zonder stress. Die rust was voor mij belangrijk, anders was ik misschien nooit uit die depressie gekomen. Uiteindelijk heb ik acht maanden bij ze gewoond. Daarna hebben we goed contact gehouden. Vlak voor hun fietsreis gingen we nog uit eten. Het gesprek ging het natuurlijk ook over hun reis. Ik vroeg nog: ‘Moet je daar wel heen?’, toen Tadzjikistan ter sprake kwam. Maar het mooie aan René was dat hij zoveel mogelijk van de wereld wilde zien en avontuurlijk was."
"De eerste keer dat ik Kim daarna weer zag, was tijdens de afscheidsceremonie van René. Ik voelde erg met haar mee. Zij had haar grote liefde verloren. Ze waren járen samen en dat viel ineens weg. Van Kim heb ik altijd geleerd dat je als vrouw sterk bent. Ik hoop zo dat ze nu zelf iets aan die kracht heeft."
Mooi afscheid
"Vlak na de aanslag berichtten de media er natuurlijk volop over. Ik vond het te heftig om te lezen en zien wat er gebeurd was. Filmpjes op internet, nieuwsuitzendingen en krantenberichten, ik heb ze allemaal links laten liggen. Ik ben lang erg boos geweest. Het is zo oneerlijk. René is een van de weinige echt goede mensen die ik ken. Gelukkig heeft hij een mooi afscheid gekregen. Uit alle toespraken tijdens de ceremonie bleek ook dat René bij iedereen dezelfde persoon was. De verhalen waren heel herkenbaar. Niet alleen voor mij, maar voor de hele zaal. Er werd gelachen en gehuild. Een van de pleegzoons die lang bij hen heeft gewoond, sprak ook. Hij wist mooi uit te leggen hoe bijzonder René was. Ik denk dat René trots zou zijn geweest."
Ook benieuwd naar het verhaal van Laila? Je leest het in de nieuwe Grazia die nu in de winkel ligt.
Ruim tien jaar hebben René Wokke en Kim Postma pubers opgevangen op hun woonboot. Hun bijzondere ervaringen met de crisisopvang staan samen met de verhalen van de kinderen gebundeld in het boek Laat Maar Komen!, Uitgeverij Scriptum, €15. Hier te koop.