"Sinds vorig jaar heb ik geen werk meer. Vaak ben ik te ziek om veel te doen, maar afgelopen maand ging het wat beter. Ik besloot onze zolder op te ruimen. Tussen de ongebruikte fitnessapparaten en andere miskopen stuitte ik op dozen vol dagboeken en fotoalbums. Helemaal verstoft, ik had er jaren niet naar omgekeken. Nieuwsgierig haalde ik alles naar beneden. Natuurlijk weet ik nog wel dingen van mijn puberteit en de jaren erna. Tegelijk is het verleden vaag en schimmig. Nu las ik plotseling weer tot in detail hoe verliefd ik was op jongens van school en hoe ik in de wolken was als er een naar me lachte."
Onzeker
"Ik was een verlegen meisje, vond mezelf lelijk en minderwaardig. De jongens van wie ik droomde, werden ingepalmd door populaire meisjes. Ik had het nakijken. In mijn studententijd was dat gelukkig anders. Ook toen was ik nog erg onzeker, maar ik wist dat te overschreeuwen. Ik ging vaak uit en dronk dan veel alcohol. Dan durfde ik wél. Ik had veel vriendjes en rolde soms haast van het ene bed in het andere. Niet eens om de sex. Het ging mij om de aandacht. Die gaf me de bevestiging dat ik leuk was, dat ik meetelde. Het was best confronterend om dit alles met de ogen van nu te herlezen. Alles kwam terug. Hoe zenuwachtig ik was als ik naar feestjes ging. Hoe ik eindeloos kleren paste én afkeurde omdat ik mezelf te dik vond. Mijn dijen, mijn kont: er deugde niets van. En mijn haar! Het zat nooit goed."
Mooi meisje
"Ik was steeds bezig met wat anderen van me vonden en ik wist zeker dat hun oordeel nooit positief was. Toen pakte ik de fotoalbums. Ook die had ik jaren geleden voor het laatst aangeraakt. Vol verbazing keek ik naar mezelf. Naar dat meisje dat toen zo met haar uiterlijk bezig was. Dat altijd ontevreden was en vond dat ze niets voorstelde. Ik zag een superleuke meid. Met een prima bos krullen. Niks te dik, helemaal niet. De kleren die ik droeg, stonden me hartstikke leuk. Ik was net zo mooi als mijn vriendinnen, misschien nog wel mooier. Dat zei mijn moeder vroeger al, maar ik geloofde het nooit. Ik dacht dat ze het zei omdat ik haar dochter was. Maar ze had gelijk. Het was zo confronterend dat ik begon te huilen. Wat een jaren had ik verspild. Terwijl er niets mis met me was. En toen was ik tenminste nog gezond…"
Verspilde energie
"Sinds vijf jaar heb ik de ziekte van Crohn, een chronische darmaandoening. De diagnose raakte me hard. Ik wist dat het varieerde hoeveel last je ervan hebt, maar bij mij leek het ernstig. Ik had de ene ontsteking na de andere. Ik ben vaak opgenomen in het ziekenhuis voor bijvoeding. Op mijn werk waren ze geduldig, maar de toestand werd onhoudbaar omdat ik te vaak uitviel. Nu zit ik in de ziektewet. Mijn arts heeft het al een jaar over een stoma. Natuurlijk is dat geen pretje, maar de pijn zal minder worden en ik zal weer vrijheid krijgen. Tot nu toe had ik me ertegen verzet. Verschrikkelijk zo’n stoma, om je dood voor te schamen. Hoewel mijn man zei dat het hem niets uitmaakte, kon ik de gedachte zelf niet verdragen. Want een stoma, dat maakt je wel ánders. Als mensen ervan zouden horen, of erger nog: het zouden zien – met een strak shirtje of op het strand – zou ik dat heel gênant vinden. Stel dat het ooit zou lekken, bij een nieuwe baan of zo. Wat zou ik dan voor gek staan! Nee hoor, niet zo’n idioot zakje op mijn buik. Dan maar liever pijn. Alles om maar normaal te zijn."
Dom bezig
"Terwijl ik naar mijn jeugdfoto’s keek, besefte ik hoe dom ik bezig was. Wat een energie had ik indertijd verspild met me onzeker voelen en me druk maken over wat anderen zouden denken. En waaróm, in vredesnaam? Ik mocht er toch gewoon zijn? Nu durfde ik no g steeds niet voor mezelf te kiezen! Alleen maar omdat ik vreesde om me met een stoma weer minderwaardig te voelen. Wanneer zou ik eindelijk beseffen dat ik gewoon goed ben zoals ik ben? Ik heb wel een uur gejankt. Toen heb ik mijn man een app’je gestuurd met de woorden: ‘Ik ga het doen.’ Hij wist meteen waar ik op doelde en was dolblij. En verwonderd, dat nota bene mijn eigen dagboeken en foto’s van vroeger het kwartje hadden doen vallen. Over drie weken word ik geopereerd. Ik kan niet wachten. En ik vertel het aan iedereen die het maar wil horen. Het kan me geen klap meer schelen wat ze ervan vinden. Ik ben klaar met die minderwaardigheidsgevoelens. Het is tijd dat ik dat boek sluit."
Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock
