"Twee jaar geleden ging ik voor de zoveelste keer bezorgd de winter in. Ik wist dat ik in dat seizoen altijd problemen krijg. Als kind al. ’s Zomers kon ik prima met mijn ouders opschieten, maar in de winter maakten ze me uit voor recalcitrante puber en kreeg ik continu huisarrest. Toen ik ouder werd, was het niet anders."
Ellende wegdrinken
"De ene keer verloor ik de baan waar ik in de lente zo opgetogen aan begonnen was. Dan weer liep er een relatie mis, terwijl ik tegen iedereen had geroepen dat het dit keer echt ware liefde was. Een keer kreeg ik tijdens de kerstvakantie in de Ardennen met mijn vriendinnengroep zelfs zo’n ruzie met een van hen, dat ik op Oudejaarsdag in de trein naar Nederland zat. Om twaalf uur precies zat ik in mijn uppie in bad, met bubbels mijn ellende weg te drinken. Met die vriendin kwam het wel weer goed – maar pas toen het lente werd.”
Griepprik
"Ik dacht dat het toeval was. Het zou wel in de sterren staan, dat het mij in de winter niet mee zat. Of ik was in het verkeerde land geboren. Want al die regen en kou, ik haatte het. Ik was ’s winters ook om de haverklap niet lekker. Zodra de dagen korter werden, ging mijn gezondheid achteruit. Haast elke week voelde ik me wel een dagje grieperig, of had ik andere vage klachten. Moe, sloom, slaperig. Ik was al tig keer naar de dokter geweest. ‘Gewoon onder de wol’, zei hij dan laconiek. Het enige wat hij deed was me op de lijst voor de griepprik zetten. Twee jaar geleden kreeg ik een nieuwe arts. In oktober. Daar baalde ik van. Mijn vertrouwde dokter kon dan misschien maar weinig voor me betekenen, ik was er wél altijd welkom als ik ergens over in zat, of weer eens een stripje slaappillen wilde omdat een relatie knallend was verbroken. Voor deze nieuwe huisarts schaamde ik me al bij voorbaat. Ik stelde het uit om erheen te gaan. Toen ik voor de zoveelste keer ziekig was en dat tien dagen aanhield, ging ik toch. ‘Ik zal me wel weer aanstellen hoor’, begon ik mijn verhaal. ‘Het is gewoon weer zover, in de winter gaat het altijd slecht. Toch maak ik me zorgen.’
Zowaar, deze arts, een vrouw, luisterde echt naar me. Ze vroeg door. Ze schrok ervan dat ze in mijn dossier zag dat ik in de winter altijd de doktersdeur plat liep. Ik vertelde over mijn klachten, maar ook over de vele aanvaringen die ik altijd in de winter had. ‘Ik denk dat dat geen toeval is. Ik vermoed een winterdepressie’, zei ze. Eerst wilde ik daar niet aan. Ik ben allergisch voor het woord depressie. Ik ben iemand die altijd optimistisch is, een het-glas-is-halfvol-type. Als ik iets niet zie zitten, geef ik mezelf een schop onder mijn kont. Als je depressief bent, dan kun je toch niets meer? Nou, ik wel. De arts legde uit dat een depressie zich ook fysiek kan uiten, met allerlei vage klachten zoals vermoeidheid. En dat uit mijn verhalen wel bleek dat ik ’s winters een kort lontje had. Ook dat kan bij depressie horen. ‘Ik ga jou doorverwijzen voor lichttherapie’, zei ze. ‘Eens kijken wat dat doet.’ Hoewel ik het fijn vond dat ze zo de tijd voor me nam – onze afspraak was een kwartier uitgelopen – vond ik het een raar advies. Maar natuurlijk wilde ik het proberen. Die kleine kans dat het zou helpen, wilde ik grijpen."
Kracht van mezelf
"De therapie, waarbij je een bepaalde tijd dagelijks voor een box moet zitten die wit licht uitstraalt, heeft mijn leven veranderd. Ik voel mij er veel beter door. Levendiger, fitter en positiever. Ik dacht dat ik dat normaal ook was, maar ik weet nu dat ik vooral op wilskracht doorging. Ik heb een enorme kracht van mezelf, maar die moest in de winter wel uit mijn tenen komen. Eigenlijk was ik mezelf aan het forceren. Fysiek en mentaal. Dat maakte me ook licht ontvlambaar. Sinds ik de lichttherapie krijg, ben ik in de winter veel relaxter. Ruzies, andere toestanden, relaties die misgaan: niet meer gebeurd! Drie maanden nadat ik begon met de therapie heb ik mijn huidige vriend ontmoet. We zitten nu al ver in onze derde winter en zijn nog steeds happy samen. De winter zal nooit mijn favoriete jaargetijde worden, ik ben nu eenmaal gek op de zon. Maar ik kan nu wel genieten van lange avonden op de bank, onder een deken Netflix kijken. Ik ben blij dat ik eindelijk heb ontdekt waarom ik in de winter zo slecht functioneerde. Die arts van mij is goud waard. Ik heb haar een grote bos bloemen gebracht om te bedanken. Sindsdien ben ik nooit meer bij haar geweest."
Tekst: Lydia van der Weide Beeld: iStock
