Honger hebben allemaal wel eens. Maar heb je ooit van huidhonger gehoord? Wees niet bang, met kannibalisme heeft het niets te maken.
Aanrakingen
Je kent het vast: die bijna onbedwingbare behoefte aan eten om je knorrende maag te stoppen. Huidhonger is vergelijkbaar: een grote hang naar aanraking, naar huid-op-huidcontact. Volgens het online woordenboek luidt de definitie van huidhonger ‘een sterke behoefte aan lichamelijk contact, aan aanraking via de huid, zoals die zich vooral bij baby’s en bejaarden manifesteert’. Maar niet alleen baby’s en bejaarden ervaren het, ook bij volwassenen komt het voor. Mignon Nusteling (28) ervaart een iedere dag sterker wordende huidhonger. Zij beschrijft het gevoel als een duidelijke vraag naar aanraking. “Voor mij voelt het ook echt als honger. Of voor de mensen die hebben gerookt: het gevoel van nicotinegebrek. Alleen komt het niet uit mijn maag, maar uit mijn huid. Die tintelt, maar ook mijn hersenen geven signalen af. Ik voel dat ik een knuffel wil.” Simpel, denk je nu. Dan vraag je er om aan een persoon in je omgeving en ga je weer verder. Maar zo eenvoudig is huidhonger niet te stillen.
Het luistert namelijk nauw, zeker bij Mignon. “Ik ben fysiek heel afstandelijk. Ik knuffel niet veel met vrienden, geef liever een high five en vermijd soms verjaardagen vanwege de traditie van drie zoenen die ik verschrikkelijk vind. Lang niet iedereen kan mij de juiste aanraking geven, op de juiste manier, op het juiste moment. Ik wil een omhelzing die oprecht is, niet omdat ik erom vraag. Ik wil warmte voelen van een ander om te voelen dat ik leef.” Als ze lange tijd geen contact heeft, wordt ze verdrietig, vertelt ze. “Het is niet zo dat ik moet huilen en niet meer kan functioneren, maar licht melancholisch voel ik me wel. Ik merk het wanneer ik in bed lig. Dan ga ik mezelf knijpen en voel ik de afwezig- heid van iemand naast me. Ik ben ook autistisch, dus mijn huidhonger kan alleen worden gestild door iemand die geen onverwachte dingen doet. Het moet voelen alsof de veiligheid van twee kanten komt. En mijn vrienden weten dat ik fysiek gereserveerd ben, dus zoeken het ook niet op. Het klinkt misschien gek. Het is lastig om zo’n sterk gevoel zo abstract te omschrijven.”
Lees ook: De Japanse lotion waar iedereen helemaal lyrisch over is
Gezelschapinstinct
Huid-op-huidcontact met de juiste persoon en op het juiste moment dus. Wat vooral niet moet worden verward met sexueel contact, want daar heeft het niets mee te maken, haast Mignon zich uit te leggen. “Het wordt vaak gezien als een vraag om aandacht, om echt lichamelijk contact zoals sex. Maar dat is het juíst niet. Ik wil het intieme deel van een knuffel en de warmte van een ander voelen. Niets meer dan dat. Ik ken een oudere vrouw die in een bejaardentehuis woonde. Ze ging zo vaak mogelijk naar de pedicure en de kapper, hoe vaak mensen ook zeiden dat het niet nodig was. Het ging haar niet om dat nieuwe kapsel of die gelakte nagels, ze vond het gewoon fijn dat er mensen aan haar zaten, dat stukje affectie. Dieren slapen ook opgerold bij elkaar. In relaties ben ik juist heel aanrakerig en wil ik het liefst steeds naast mijn partner zitten. En op foto’s met mijn jongere gehandicapte broer slapen we ook altijd heel dicht tegen elkaar aan. Dat gezelschapsinstinct hebben wij van nature meegekregen, maar we zijn dat in de westerse wereld en die individuele maatschappij kwijtgeraakt.”
Op het uitspreken van de behoefte aan dat non-sexuele huidcontact rust nog een taboe. Dat merkte Mignon toen ze de term huidhonger in de vorm van een kunst- project (Mignon is ook kunstenaar, red.) introduceerde. Het filmpje daarvan postte ze op social media. Ze kreeg een overweldigend aantal reacties van mensen die zich herkenden in de hunkering naar aanraking, zonder dat daar sex uit voortvloeit. Alleen hadden zij nog nooit van de benaming gehoord. Het grootste gedeelte van de reacties was afkomstig van vrouwen; slechts een enkele man reageerde. Waarmee niet is gezegd dat huidhonger vooral door vrouwen wordt ervaren. “Iedereen heeft behoefte aan huid-op-huid-contact. Bij baby’s wordt het gezien als heel normaal, als een vorm van hechting. Maar het uitspreken van de behoefte aan genegenheid door een volwassene wordt vaak gezien als een teken van zwakte.”
Ondoordachte keuzes
Mignon kwam voor het eerst met de term huidhonger in aanraking tijdens het lezen van een boek over baby’s, in de wachtkamer van de dokter. “Ik vond het in eerste instantie maar goor klinken, alsof je een kannibaal bent. Ik ervoer dat gevoel op dat moment niet. Toen ik een half jaar geleden op een congres was, kwam het woord weer voorbij. Omdat ik al langere tijd zonder duurzame relatie zit en geen behoefte heb aan vluchtige contacten, herkende ik mezelf erin. De honger was sterker geworden.” Wat het gevaar daarvan is, ondervond Mignon letterlijk aan den lijve. Na wat gedronken te hebben met een man die voorstelde om – zonder bijbedoelingen – bij haar te blijven slapen, ging ze toch over haar grens heen. “Ik had sterk de behoefte aan het contact van samen slapen. Toen die man toch meer bleek te willen, liet ik het toe. Te lang niet gestilde huidhonger kan dus leiden tot sexueel ondoordachte keuzes. Maar ook naar meer contact vragen, door dichter tegen vrienden aan te gaan zitten. Ik denk zelfs dat het tot eenzaamheid en depressie kan leiden.
Voor mij voelt dit ook als een vorm van eenzaamheid. Ik heb voldoende sociale contacten, maar ik ben fysiek eenzaam. Veel mensen zullen om deze reden gaan daten. Ik doe dat niet. Mijn overtuiging is dat de ware naar je toekomt.” Door onder meer met het kunstproject en dit interview meer aandacht te vragen voor huidhonger, hoopt Mignon dat mensen het gevoel gaan herkennen en misschien zelfs te voorkomen dat mensen door die hunkering over hun sexuele grenzen heengaan. “Ik kan dat onderscheid inmiddels maken. Ik hoop niet dat het een vorm gaat aannemen waardoor ik er ongelukkig van word. Of dat ik me ga settelen met een partner, alleen maar om het gevoel van eenzaamheid te stillen, want dat is het gevaar. Op dit moment weet ik wat het is en waar ik behoefte aan heb. Maar ook wat ik vooral niet moet doen. Voor nu accepteer ik mijn huidhonger.”
Tekst: Sigrid Stamkot Beeld: BSR