Natuurlijk is de #MeToo-beweging iets goeds. Maar journalist Carlijn Simons stoort zich aan de slachtofferrol die sommige vrouwen aannemen. Volgens haar verandert er daarmee uiteindelijk niets.
Avances
"Bij mijn persoonlijke #MeToo-ervaring speelt de sportschoolleraar een hoofdrol. Je weet wel, zo eentje die je net even te lang vasthoudt als hij een oefening uitlegt en quasi-nonchalant over borsten en billen strijkt. Geen superernstige handtastelijkheden, maar desalniettemin not done. Toch liet ook ik hem begaan in plaats van hem duidelijk te maken dat hij zijn handen thuis moest houden; we belandden zelfs met elkaar in bed. Daarvan had ik later spijt als haren op mijn hoofd, maar kon ik hem beschuldigen van iets, terwijl ik op zijn avances was ingegaan, wetende dat het hem totaal niet om mij ging maar om simpele geilheid en waarschijnlijk de kick van weer een meisje om zijn vinger winden?"
"Kon ik het hem kwalijk nemen dat ik sex met hem had gehad, terwijl ik dat diep van binnen helemaal niet had gewild, aangezien het sex om de verkeerde redenen was? Nee. Hij had me weten te verleiden omdat hij knap, cool, stoer en populair was. Omdat ik gevleid was door zijn aandacht. Omdat het me een bijzonder gevoel gaf dat hij me aantrekkelijk vond. Zijn gedrag was misschien niet volgens de regels en hij maakte misbruik van zijn positie, maar tegelijkertijd was ik er met open ogen in meegegaan. Ik had me láten verleiden. Ik had het láten gebeuren. Wat ik maar wil zeggen, ik had hier ook aandeel in.”
Gezond verstand
“Laat me voor alle duidelijkheid één ding voorop stellen: verkrachtingen en aanrandingen vallen nooit goed te praten. Gedwongen worden tot sex terwijl je dat niet wilt, is fout. Hartstikke fout zelfs. Maar tussen vrijwillige en gedwongen sex zit een groot grijs gebied, en precies daarin speelt #MeToo zich af. De lijnen binnen dat gebied zijn dun en de grenzen zijn niet duidelijk, wat het moeilijk maakt om objectief vast te stellen wanneer iets grensoverschrijdend of misbruik is. Neem het meisje dat na een avond stappen waarop de drank rijkelijk vloeide, en de drugs misschien ook, met een stel profvoetballers meegaat naar een hotelkamer om ze later van aanranding te beschuldigen. Heel spijtig – omdat ik niet weet wat er exact in die kamer is gebeurd misschien een understatement en in dat geval mijn excuus – dat het niet zo leuk en gezellig eindigde als het begon. Alleen, had niet iedereen met gezond verstand kunnen bedenken dat die jongens niet van plan waren om een potje te gaan pimpampetten?"
"Als ze naar huis was gegaan, had ze zichzelf deze ervaring kunnen besparen. En neem al die actrices die met Harvey Weinstein te maken kregen. Ik geloof best dat hij van alles heeft uitgehaald. Een onaantrekkelijke man van middelbare leeftijd met waarschijnlijk een ingeslapen huwelijk alleen in een ruimte met een bloedmooie, jonge vrouw. Het verbaast met niets dat hij in hun blouse en broek wilde. Ook hier vraag ik me af waarom ze het toelieten, moderne, zelfstandige, sterke, succesvolle dames als ze zijn. Ik denk dat het om dezelfde reden is als dat ik me liet verleiden: om de aandacht en de erkenning, omdat het stoer en spannend is om sex te hebben met die populaire, invloedrijke, belangrijke, bekende producent, dirigent, castingdirector, goeroe, profvoetballer of wat dan ook. En in het geval van de werkgerelateerde gevallen, wellicht ook gezien de kans op een wederdienst die carrièretechnisch voordeel biedt.”
Eigen aandeel
“#MeToo gaat over seksuele intimidatie, machtsmisbruik en grensoverschrijdend gedrag. Over mannen die te ver gaan, op een foute manier gebruikmaken van hun positie en vrouwen op ongeoorloofde wijze bejegenen. Dat zijn allemaal dingen die ze niet zouden moeten doen, die ongepast, niet oké en zelfs onaanvaardbaar zijn. Ik praat hun gedrag dan ook niet goed, absoluut niet. Het enige wat ik maar niet begrijp, is waarom wij vrouwen ze laten begaan. Waarom, ervan uitgaande dat ze geen mes op onze keel houden, laten we ze met hun stijve piemels niet gewoon achter in dat kantoor, in die hotelkamer of op die filmset? Mijn punt is, we láten ons ook intimideren, we laten ons misbruiken, we laten over onze grenzen heen gaan."
"We geven toe aan wat die mannen van ons willen, met wat voor onderliggende reden dan ook, om vervolgens als slachtoffers alle schuld in hun schoenen te schuiven. Natuurlijk hebben zij een aandeel, maar waar is ónze verantwoordelijkheid gebleven? Onze eigen verantwoordelijkheid voor het niet ‘nee’ zeggen, het niet weglopen en het niet aangeven van onze grenzen? Ook al gedragen die bazen, coaches en leraren zich intimiderend, vertonen ze grensoverschrijdend gedrag en misbruiken ze hun macht; mits ze niet met een revolver voor ons staan, hebben wij ook aandeel in het geheel."
Heft in eigen handen
“We kunnen alle Harvey Weinsteins, Job Gosschalks en Daniele Gatti’s van deze wereld aan de schandpaal nagelen. We kunnen ze voor de rechter slepen en laten boeten voor hun zonden. Prima dat hun foute gedrag openbaar bekend wordt, zodat ze zich in een hoekje kunnen gaan zitten schamen, kunnen nadenken over wat ze hebben gedaan om vervolgens hun leven te beteren. Ik hoop oprecht dat dat het effect zal zijn, maar ik zou mijn geld er niet op durven inzetten. Begint een betere wereld niet bij jezelf? Volgens mij geldt die uitspraak net zo goed voor #MeToo als voor het milieu. Wat mij betreft kunnen we beter het heft in eigen hand nemen. Als wij voortaan luid en duidelijk ‘nee’ zeggen als zij zich aan ons opdringen, wat valt er dan nog voor grens te overschrijden? Slachtofferschap is passief, terwijl voor wezenlijke verandering actie nodig is. Laten we dus onze eigen macht gebruiken om een einde aan #MeToo te maken."
Tekst: Carlijn Simons Beeld: iStock
