Wake-up call: ‘Ik wilde mijn zoon een veilige jeugd geven’

"Nu sla ik mezelf voor mijn kop om zoveel naïviteit."

Naam: Laura (27) Relatie: single Beroep student

"Ik zag Raymond in de kroeg en wist het meteen: deze stoere jongen met de guitige ogen wil ik. Het klikte zo goed dat we een relatie kregen. Raymond droeg me op handen. Dat hij altijd haast had en continu bang leek iets te missen, nam ik op de koop toe. Na mijn saaie ex was Raymonds passie verfrissend. Ik was zo verliefd dat ik mezelf ervan overtuigde dat Raymond wel rustiger zou worden als onze relatie stabieler werd. Ook moet ik toegeven dat ik niet heel strikt was met de pil. Mijn zwangerschap na vier maanden daten was dan ook geen grote verrassing; ik vond het zelfs grappig. Nu sla ik mezelf voor mijn kop om zoveel naïviteit. Raymond schrok enorm van het babynieuws, maar was dolenthousiast. Hij zwierde me door de kamer en noemde ons ‘mijn gezin’. Hij zat in between jobs en ik wilde genieten van de zwangerschap, dus ik besloot een studiepauze in te lassen. Nu waren we écht samen. We verhuisden mijn spullen en schilderden samen giraffen op de muren van de logeerkamer. Omdat Raymond leefde van zijn WW-uitkering, kochten we alles van mijn spaargeld. Raymond vertelde intussen overal hoe trots hij was dat hij vader werd. We zouden een geweldig gezin worden, dat voelde ik.”

Servies door de kamer

“Door hormoonschommelingen was ik vaak en snel moe. Dat Raymond nog regelmatig ging stappen en vrienden mee naar huis nam, accepteerde ik. ‘Ik ben echt uitgeraasd als de baby komt, maar dit heb ik even nodig, zeker als ik straks weer fulltime ga werken.’ Casper werd geboren en Raymond en ik leefden in een roes. Die duurde welgeteld vijf weken, daarna sprak Raymond weer vaak buitenshuis af en liet hij mij alleen met de baby. Als ik daarover mopperde, bleef hij thuis en nodigde hij zijn vrienden uit. We waren zelden samen als gezin. Steeds vaker kregen we ruzie. Over werk zoeken had hij niet meer, en we zaten behoorlijk krap. Eén keer ging ik naar een reünie. Raymond zou thuisblijven. Ik had een leuke avond, maar de volgende dag belde de buurman aan. Er was een rumoerig feestje geweest en hij had ‘dames van een bepaalde reputatie’ binnen gezien. Op ons balkon hadden zo’n tien man joints gerookt. Ik was woedend. Totaal vreemden hadden apestoned aan mijn kind gezeten! Raymond beloofde beterschap. Maar in plaats van dat hij werk zocht of mij hielp, bleef hij binnen gamen. Omdat ik door mijn studiepauze geen studiefinanciering meer ontving, ontstonden er geldzorgen. Casper groeide uit zijn kleren, en Raymond verbraste doodleuk onze laatste tientjes aan drank en chips voor zijn vrienden die op mijn bank bleven chillen. Hoe moest Casper rusten met die herrie in huis? De ruzies werden nu zo erg dat het servies regelmatig door de kamer vloog.”

Power-injectie

“Ik was alleen thuis toen de wijkagent aanbelde. Raymond bleek bij een vechtpartij gezien te zijn. Geschokt legde ik Casper in zijn bedje en zakte ernaast op de vloer. Ik blééf huilen. Ik had me zo voorgenomen om mijn zoon een veilige jeugd te geven in een warm gezin. Nu had ik geen privacy meer, geen geld, mijn vriend bleek een no-good, en mijn studie zat in het slop. Ik appte Raymond dat hij moest komen, maar die antwoordde dat hij in Amsterdam zat. Ik stond op, boog me over Casper, en besefte dat ik verantwoordelijk was voor mijn kind. Waar was de daadkrachtige Laura? Ik vroeg of mijn ouders konden komen met de aanhangwagen. Binnen een uur waren bijna al mijn en Caspers spullen ingepakt. Die avond eiste Raymond al schreeuwend en schoppend voor de deur van mijn ouders Casper op. We hebben de wijkagent gebeld, die heeft met hem gepraat. Momenteel zit ik in een pittige serie rechtszaken. Ik wil Casper inschrijven op het adres van mijn ouders, maar Raymond saboteert dat omdat hij dan toeslagen misloopt. Hij wil co-ouderschap. Het idee dat mijn kind drieënhalve dag per week tussen al die vage figuren kruipt, breekt mijn hart. Spijt van Casper heb ik niet. Hij is de mooiste, liefste baby die ik me kan wensen, maar wat baal ik dat ik me zo heb laten leiden door mijn fantasie van een gezinnetje. Ik woon op zolder bij mijn ouders. Over vier maanden studeer ik af, daarna kan ik mijn leven weer opbouwen, ook al zullen de rechtszaken en gesprekken nog zeker een jaar duren. Dat vreet energie. Ooit wil ik graag een broer of zus voor Casper. Maar één ding weet ik zeker: ik moet de aanstaande vader minimaal twee jaar kennen voor ik ooit weer zwanger word."

Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock

Laatste nieuws