Naam: Eva (40) | Relatie: samenwonend | Beroep: journalist
Kerstcadeau
"Vol spanning opende ik mijn kerstcadeau: een goudkleurige envelop. Ik verwachtte een weekend weg, maar op de kaart van mijn vriend stond iets veel mooiers: ik kon tien dagen later mijn nieuwe kitten ophalen. Dolgelukkig kuste ik hem. Een nieuw vriendinnetje: iets mooiers kon hij me niet geven. Vanaf dat ik op kamers ging, heb ik katten. Er sneuvelde heus weleens wat, maar het plezier van mijn fluffy vriendjes overheerste. Toen mijn laatste kat overleed, vond mijn vriend het welletjes. We leerden elkaar kennen toen mijn toenmalige poes vier was, en hij heeft daarin nooit een keuze gehad. Nu wilde hij ‘vrijheid’: weekenden en vakanties weg zonder oppas en schuldgevoel. Ik was intens verdrietig. Ik werk thuis en genoot van een knorrende kat naast mijn laptop. Een blije miauw als ik terugkwam van een interview. Dit mooie kerstcadeau kwam erg onverwacht, maar wat was ik er blij mee. Ik danste tien dagen lang door de kamer. Cacao was een pikzwart asielkatje uit Portugal, en nog erg jong. Ze was met vijf weken verlaten door haar moeder en met haar broertjes gevonden onder een struik. Niemand wilde haar hebben, want in Portugal brengt een zwarte kat ongeluk. De dag dat ze landde, stonden we om zes uur ’s morgens op Schiphol. Ik snotterde van geluk bij de overdracht. Wat was ze klein! En schattig! Onderweg naar huis sliep ze, moe van de vlucht, en ik voelde me direct haar poezenmama. We waren weer met ons drietjes!”
Krabben en bijten
“Al de eerste dag sprintte Cacao door de kamer, gooide mijn thee om, vrat een schoen op, sloopte haar speelgoed. Ze klom op mijn rug als ik haar eten gaf. Corrigeren hielp niet, wat we ook probeerden. Het ergste was dat we haar niet mochten aaien. Zodra we haar naderden of wilden optillen, krabde en beet ze. En niet zo’n beetje ook. Na drie weken merkte ik dat ik nooit oogcontact had kunnen maken. Na twee maanden strijd en de eerste kapot gegooide lamp, belden we een kattentherapeut. Kostbaar, maar we wilden Cacao alle kansen geven. We kregen tips over feromonen (geurstoffen), ander eten, belonen en straffen, en we moesten een weekend weg zodat de therapeut alleen met Cacao kon trainen. Maar na dat weekend beet en krabde ze nog net zo erg. Soms hing Cacao aan mijn wang en stonden haar tandjes in het vlees. Na vier maanden totale gekte besloot mijn vriend dat het zo niet meer ging, maar ik wilde niet luisteren. Cacao had al zo’n slechte start gehad, en met de juiste begeleiding en veel liefde zou het vast goedkomen. Maar er verbeterde niets. Ik mocht Cacao alleen aaien als ze at. Ik zat onder de littekens door haar. Intussen had ze nog een leren tas kapotgebeten en de gordijnen kapot gekrabd. Onze verzekering dekt alleen schade bij anderen, dus we betaalden alles zelf.”
Zwart minimonster
“Al die tijd hielden we contact met het asiel. We hoorden steeds meer over Cacao, zoals dat haar moeder al vanaf de geboorte hele dagen weg was, op zoek naar voedsel. Misschien was ze verwilderd? Was het voor Cacao niet beter om ergens te wonen waar niemand haar wilde knuffelen? Maar als ons kleine zwarte minimonster ’s ochtends naar ons toe rende vanuit de hal en mijn been een kopje gaf, smolt ik weer. Ik was radeloos, liet de therapeut opnieuw komen, praatte met de dierenarts, die zuchtend haar hoofd schudde. Toen Cacao ook nog op bed ging plassen en we een nieuw matras én kostbaar donzen dekbed moesten vervangen omdat de urinegeur er zelfs bij de stomerij niet uit ging, was mijn vriend het zat. Cacao moest weg. Drie dagen later was er een terugvlucht voor Cacao geregeld. De medewerker van het asiel keek bij de afdracht-from-hell naar mijn roodgejankte ogen en kapot gekrabde handen, en vond de situatie net zo pijnlijk als wij. Nog weken hielden we contact. Cacao wilde met niets of niemand spelen, en was agressief tegen de andere katten in het asiel. Uiteindelijk is ze met nog vier andere katten naar een boerderij gegaan. Ik hoop nog elke dag dat ze gelukkig is. Een nieuwe kat? Ik wil wel, maar durf niet. Dit avontuur heeft erin gehakt. Sowieso wil ik eerst bij een kitten kijken, een paar keer spelen voor ik beslis. Maar ik mis het wel heel erg, net zoals ik Cacao nog mis. Mijn vriend is er nog helemáál niet klaar voor. Maar wie weet, misschien vind ik komende kerst wel weer iets moois onder de boom…”
Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock
