/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgrazia%2Fgrazia%2F2019%2F11%2Fdruk.jpg "De oppositie: 'Druk zijn is niet cool'")
Vraag je aan iemand ‘Hoe gaat het?’ dan krijg je negen van de tien keer het antwoord ‘Druk!’. Volgens Carmen Felix, schrijfster van het net verschenen boek Je Kunt Het Ook Nooit Goed Doen, slaat dat nergens op.
Wijzend zelfhulpboekvingertje
Wedden voor een tientje dat geen enkele tachtigplusser terugkijkt op zijn of haar leven en denkt: pff, had ik maar meer gewerkt. Ik kan me niet voorstellen waarom je het cool zou vinden om met ‘Druk, hè?’ te antwoorden als iemand je vraagt hoe het met je gaat. Maar ik heb het ook weleens gedaan. Zonder met zo’n wijzend zelfhulpboekvingertje te gaan porren in andermans gezicht: ik denk dus dat je dit zelf in de hand hebt. Er zijn twee groepen mensen: ten eerste de mensen die niet anders kunnen en écht altijd druk zijn. De mensen die een bepaald beroep hebben waarbij hun vrije tijd nou eenmaal in het gedrang komt. Of alleenstaande moeders die niet anders kunnen dan zeven dagen per week werken, zorgen en wassen. Of mensen die drie banen hebben, omdat ze anders de zorg voor hun gehandicapte zoon of exorbitante hobby niet kunnen betalen. Mensen die zwart moeten werken voor hun geld, bijvoorbeeld in de schoonmaak omdat ze ‘illegaal’ zijn en niet anders kunnen. De mensen die een baan hebben waarvan ze van tevoren al wisten dat het een 24-uur-alert-ding zou gaan zijn. De mensen die in de zorg werken. De mensen die ons land veilig houden. De mensen die in een sector werken waar zo weinig andere mensen in willen werken dat ze de boel met weinig mankracht draaiende moeten houden. Dan heb je nog de andere groep mensen. Dat zijn mensen die hun werk makkelijk in vier in plaats van vijf dagen zouden kunnen proppen maar hun hele persoonlijkheid van hun baan en het bedrijf waar ze werken af laten hangen, waardoor ze te bang zijn om een keer niet druk te zijn. En het stiekem ook wel heel cool vinden klinken om te zeggen dat ze ‘verdrinken in het werk’.
Ambitieuze voetvegen
Je werk is niet zo belangrijk. Echt niet. Het is negen van de tien keer niet levensveranderend, je bent hoogstwaarschijnlijk geen mensen aan het opereren of het vliegtuigverkeer aan het regelen. En dat zeg ik niet om nu bepaalde beroepsgroepen belachelijk te maken, ik kan dit ook net zo goed over mezelf zeggen. Want wat doe ik nou eigenlijk? Een beetje stukjes typen terwijl ik zit te meuren in m’n badjas. En wat nou als ik daar opeens mee stop? Omdat ik beide handen verlies in een overijverige gehaktmolen? Wie ligt daar wakker van? Precies: niemand. Er is volgens mij niks gevaarlijker dan jezelf onmisbaar willen maken in een bedrijf. Mensen die geen CEO zijn of minstens een vergelijkbaar salaris op hun rekening gestort krijgen elke maand maar wel trots tetteren dat ze onmisbaar zijn, zijn bijna altijd gewoon heel ambitieuze voetvegen. Lekker overuren maken tot er van de stress een adertje in je oog springt en dan pissig worden omdat die opslag maar niet komt. Waarom zou iemand je de mooiste stal van de manege geven als je toch de hele nacht de akkers staat om te ploegen, met die onverzorgde hoeven van je?
Verslaving
Moet je allemaal lekker zelf weten, hoe je je tijd indeelt. Maar zodra relaties eronder gaan lijden of misschien, ik zeg maar wat, je gezondheid... Moet je dan nog wel zo trots zijn op hoe druk je het hebt? En is druk zijn niet gewoon een aantrekkelijke verwoording van: ik heb m’n shit niet op orde, heb geen idee wat timemanagement is en ik weiger m’n eigen grenzen te herkennen en aan te geven bij m’n helse werkgever? Ik denk oprecht dat druk zijn een nieuwe verslaving is in het rijtje van sex, drugs, alcohol en gokken. Een verslaving met bijna alleen maar negatieve kanten:
• Als je continu druk bent, verwar je ‘in beweging blijven’ met vooruitgang. Niemand heeft iets aan je als je een gestresst broddelwerkje aflevert. Leuk dat je een week hebt lopen piepen en rondrennen als een varken in een slachthuis, maar ben je verder gekomen?
• Als je continu druk bent, ga je geheid dingen uitstellen die prioriteit hebben. Zoals sporten, of je neefje en nichtje meenemen naar Slagharen zoals je een jaar geleden hebt beloofd. Ik werkte ooit op een kantoor waar mensen urenlang konden gaan tafelvoetbal- len onder het mom van ‘even stoom afblazen’ tijdens een drukke dag, om vervolgens tot acht uur ’s avonds door te werken. Ik bedoel maar... Dan ben je toch gewoon best dom?
• Als je het continu druk hebt, verval je heel makkelijk in een voortdurende multitaskmodus. Multitasken is handig, voor even. Als je hele leven uit multitasken bestaat, gaat het geheid niet gelijk op met alle punten waar je aandacht aan probeert te geven.
• Als je het continu druk hebt, is er nooit meer tijd om helemaal niks te doen. Denk maar na: als je echt een drukke rotweek hebt en je wil je ontspannen, ga je al gauw met je telefoon rommelen en een beetje liggen op de bank. Geen idee waarom, maar zo gaat dat. Ook bij mij. Misschien zijn we dan nog te opgefokt om gewoon uit het raam te staren.
• Als je het continu druk hebt, ben je de hele tijd bezig met het negeren van grenzen. Die van jezelf en die van je geliefden, colle- ga’s en die medewerker van dat koffietentje waar je zo ongeduldig je bestelling tegen blaft omdat je haast hebt die ochtend.
• Als je het continu druk hebt, kun je er prat op gaan dat je vrienden uiteindelijk kennisjes worden. Het begint met een paar keer afzeggen, niet op komen dagen of vragen om uitstel zonder dat je zelf een nieuwe datum roept. Dan gaat het langzaam over in dat zij je niet meer uitnodigen, omdat je toch nooit tijd hebt.
• Als je het continu druk hebt en dit ook de hele tijd aan iedereen wil laten weten, kom je niet over als een hardwerkend, slim persoon. Ik heb eerder ontzag voor mensen die dezelfde workload in minder tijd af hebben en daarna lekker gaan niksen. Hoe minder werkuren, hoe meer mensen gedwongen worden om productiever te zijn in een korter tijdsbestek.
Zeg het dus gewoon eerlijk als het even niet zo lekker gaat en probeer geen statussymbool meer van je volle agenda te maken. Of: wees oprecht druk, zonder erover op te scheppen.
Tekst: Carmen Felix | Beeld: iStock