/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgrazia%2Fgrazia%2F2019%2F12%2Fistock-1130052240.jpg "Real life: 'Een drankje in de stad kan ik nu van mijn bucketlist afstrepen'")
Nadï van de Wetering twitterde afgelopen zomer over haar eenzaamheid. Binnen een uur waren haar hashtags trending topics. Aan Grazia vertelt Nadï hoe haar actie eenzaamheid onder jongeren op de kaart heeft gezet.
Alleen
"Ik zit elke dag alleen. Ik heb hooguit dertig minuten fysio. Zover mijn sociale leven. Werken, studeren, uitgaan, sporten gaan niet. Maar na negen jaar elke dag in mijn eentje... Ik wil een sociaal leven’". Deze tweet stuurde Nadï van de Watering (25) in juli de wereld in. Met groot succes. Want hoewel ze nog steeds af en toe eenzame momenten kent, heeft ze voorzichtig ook een aantal vriendschappen gesloten. Al sinds haar geboorte is Nadï ziek. Haar ziekte, vele verhuizingen en de scheiding van haar ouders zorgden ervoor dat ze als kind vaak alleen was en nergens echte vriendschappen kon opbouwen. “Op mijn zeventiende ging ik op kamers in een studentenhuis. De andere bewoners gingen in het weekend naar huis en ik zat in m’n eentje op mijn kamer. De band met mijn familie was en is niet zo hecht en we wonen niet bij elkaar in de buurt. Met mijn gezondheid ging het steeds slechter. Ik was al blij als ik de supermarkt in mijn eigen straat haalde. Ik belandde steeds vaker in het ziekenhuis doordat ik ernstige darmafwijkingen had. De weinige contacten die ik had, werden minder. De levens van de mensen om me heen gingen door. Het mijne stond jarenlang on hold.”
Dichte deur
“Ik kan goed alleen zijn, maar er is een verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn. Alleen bén je, eenzaam vóél je je. Je kunt je ook eenzaam voelen als je mensen om je heen hebt. Het is een heel onveilig gevoel. Je mist geborgenheid, warmte en liefde. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven: ziekte, amper geld hebben, noem maar op. De eenzaamheid was het ergste. Ik kan echt jaloers zijn op vriendschappen. Ik heb maar één goede vriendin. Een paar jaar geleden heb ik haar via Instagram leren kennen, maar we zien elkaar weinig. Ze woont ver weg en is ook ziek. De week voor die tweets waren er zomerfeesten in Nijmegen, de stad waar ik woon. Die zijn er elk jaar, maar ik ben er nog nooit geweest omdat ik niemand heb om er mee naartoe te gaan. Stikjaloers was ik op alle blije mensen die ik er wel naartoe zag lopen. Zelf zat ik 24/7 in mijn kamer naar buiten te staren. Mijn enige lichtpuntje die week was fysio. Toen bleek dat die niet doorging, zat ik er helemaal doorheen. Ik stond in de stromende regen met mijn fiets voor een dichte deur bij de fysiotherapeut en besloot het eruit te gooien. Op Twitter. De volgende dag had ik 190 mails van jongeren die zich net zo voelen als ik en was mijn tweet driehonderd keer geretweet.”
Veel media-aandacht
En daar bleef het niet bij. Duizenden reacties volgden. Ook was Nadï’s tweet het begin van een meldpunt dat door stichting Join us werd geopend, met als doel de omvang en urgentie van eenzame jongeren zichtbaar te maken. “Het bericht op Twitter heeft mijn leven op zijn kop gezet. Niet alleen kreeg ik ongelooflijk veel media-aandacht en stuurden veel jongeren me hun aangrijpende verhalen, ook heb ik een aantal mooie, nieuwe contacten opgebouwd. Ineens zijn er mensen met wie ik kan afspreken. Mensen die me berichtjes sturen als ik het moeilijk heb en zeggen dat ze er voor me zijn, naar wie ik toe kan gaan en bij wie ik mezelf kan zijn. Ik had bijvoorbeeld nog nooit een drankje gedaan in de stad met iemand van mijn eigen leeftijd. Inmiddels kan ik dat van mijn bucketlist strepen. We fietsten daarna zelfs samen naar huis. Heel gewone dingen voor anderen, maar voor mij helemaal nieuw en best bizar.”
De naderende feestdagen zijn nog steeds niet iets waar ze naar uitkijkt. “Ik vind deze periode altijd moeilijk. Kerst en Oudjaarsavond zijn verschrikkelijk, de ergste dagen van het jaar. Ik heb nog geen idee wat ik ga doen. Het blijft pijnlijk omdat bijna iedereen naar familie gaat en die mogelijkheid er voor mij niet is. Waarschijnlijk zal mijn vader wel even op bezoek komen, maar daar blijft het bij. Ik verheug me wel op mijn verjaardag. Op mijn vorige kwamen mijn vader, mijn zus en die vriendin die ik veel te weinig zie ’s ochtends een uurtje. Om elf uur zat ik weer alleen. Dit keer kan ik veel meer mensen uitnodigen en ik hoop vurig dat ze komen. Zodat ik naar de bakker kan gaan en kan zeggen: ik heb taart nodig, er komt bezoek.”
Tekst: Annemieke Riesebos | Beeld: iStock