Wake-up call: 'Ik had letterlijk een spuughekel aan mijn baan'

Naam: Nathalia (40) | Relatie: gescheiden | Beroep: visagiste

Vaste klantenkring

"Op mijn twaalfde wist ik het zeker: ik zou schoonheidsspecialiste worden. Mensen verwennen met crèmes, gezichten mooier maken. Fantastisch leek me dat. Ik haalde mijn diploma’s en kon meteen aan de slag bij een luxe parfumerie. Mijn taken waren afwisselend en ik had leuke collega’s. Wel vond ik het lastig dat ik op zaterdagen moest werken. Daarom besloot ik op mijn 26e, ik was net getrouwd, voor mezelf te beginnen. Ik bouwde een vaste klantenkring op die compleet anders was dan in de winkel. Bediende ik daar hoofdzakelijk chique dames en jonge gays, nu lagen er vooral ouderen in mijn stoel. Vrouwen die vijftien euro voor een goede dagcrème al verspilling vonden. Toch deed ik mijn werk met plezier. Ik kocht een luxe stoel en werkte met geurkaarsen en rustgevende muziek bij de massages. Mijn rooster en vakantie bepaalde ik zelf, net als de merken waar ik mee wilde werken. Wat was ik tevreden en trots op mezelf. Om me heen raakten vriendinnen in identiteitscrisissen of wisselden elk jaar van baan. Ik was zo blij dat ik mijn roeping had gevonden.”

Borstelige wenkbrauwen

“Ik dacht dat ik wel zou wennen aan de verhalen over kleinkinderen, kunstheupen en familievetes. Alles leek me beter dan teruggaan naar een baas. Maar na tien jaar had ik het geklets wel gehoord. Soms kwam dezelfde bevalling maandenlang voorbij. Ik was chagrijnig en vluchtte in chocola en snacks. Daardoor kwam ik kilo’s aan. Ik begon mijn werk te haten. Wanneer ik voor de deur een autoportier hoorde dichtslaan, imiteerde ik voor het raam mijn klant met een gek stemmetje. Stiekem rolde ik met mijn ogen boven de gezichten die ik behandelde en wanneer ik ’s ochtends de verwarming aanzette voor mijn eerste afspraak, had ik al buikpijn. Op een dag waxte ik de snor van een dame. Ik wilde net haar borstelige wenkbrauwen uitdunnen, toen ik in een waas mondgeur van oude koffie en kruidenkaas rook. Opeens kreeg ik de behoefte om haar wenkbrauwen compleet weg te plukken, ik moest mezelf echt vermannen om het niet te doen. Met een neppe lach rekende ik af en dronk in mijn keuken geschrokken een kop thee. Dit moest een incident zijn. Ik had toch precies het beroep wat ik wilde? Waarom dacht ik dan zo lelijk over mijn klanten? Het was duidelijk tijd om na te denken over mijn toekomst. Maar in plaats daarvan propte ik me vol en fantaseerde ik steeds vaker over wat ik voor gemeens kon doen bij mijn klanten.”

Man met een pruik

“Tussen mijn man en mij ging het intussen steeds slechter. Ik kwam erachter dat hij een verhouding had. We probeerden onze relatie nog te redden met relatietherapie, maar uiteindelijk zijn we gescheiden. Onze zoon van dertien bleef bij mij wonen. Door mijn werk aan huis mocht ik in de woning blijven. Ik gleed steeds verder af, at nog ongezonder. En ik ging dingen afraffelen, zoals de administratie. Ik noteerde niet alle afspraken in de boekhouding, kortte behandelingen in. Klanten die ik minder leuk vond, vroeg ik niet meer om een nieuwe afspraak. Ze moesten zelf maar bellen. De genadeslag kwam bij een vaste klant, een man met een pruik. Deze zat vastgelijmd voor een paar dagen langer draagcomfort. Ik boog me met een warm compres over hem heen, en rook een mengeling van muffigheid en ranzige talg. Ineens golfde mijn ontbijt naar boven. Ik heb me geëxcuseerd en ben boven de toiletpot gaan hangen. Alle afkeer en verdriet kwamen eruit. Tegen de meneer loog ik dat het scheidingsstress was, maar de week erna ben ik gestopt met mijn werk. Ik kon geen dág meer in dat kamertje zijn."

"De dokter constateerde een burn-out. Langzaam klom ik uit het dal, maar als zzp’er voelde ik dat wel meteen in mijn portemonnee. Omdat ik nog steeds graag met mensen wilde werken, liet ik me omscholen tot visagiste. Sinds ik mijn diploma heb, is mijn salon een vrolijke bende vol make-up. Mijn schoondochter heeft hem mee ingericht, helemaal trendy en fris. Ik krijg bruidjes, carrièrevrouwen en jonge meiden die een afstudeerfeest hebben over de vloer. Mijn klanten zijn allemaal vrolijk. Ik voel me letterlijk verlost van alle vreselijke kleinkindfoto’s en klaagzangen over ziektes. Dit had ik veel eerder moeten doen! Inmiddels sta ik weer zingend op en zonder veel moeite ben ik kilo’s afgevallen. Nooit vermoedde ik dat ik mezelf op mijn veertigste nog opnieuw zou beginnen. Ik heb echt een tweede leven gekregen.”

Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock