NikkieTutorials ging viral met haar coming-outvideo waarin ze vertelt dat ze transgender is. Make-up artist Jennifer Schreuders (34) liep ook jaren met haar geheim rond.
Gepest
Jennifer: "Mijn goede vrienden en familie wisten het wel, maar op mijn werk hadden ze geen idee. Bewust hoor, ik wilde dat mensen mij leerden kennen als Jennifer. En ik was er nog niet klaar voor om het met de wereld te delen. Wat dat betreft snap ik Nikkie helemaal. Onze transitie heeft wel overeenkomsten. Zelf was ik een jaar jonger dan zij toen ik begon met hormonen om de puberteit af te remmen. Dertien, maar al vanaf mijn achtste in therapie. Ik wist altijd al dat ik in het verkeerde lichaam was geboren. Ik ben veel gepest omdat ik een heel vrouwelijke jongen was. Het was mijn moeder die vroeg of ik niet als meisje naar de middelbare school wilde. Ik maakte van mijn korte haren een staartje dat net bleef zitten en zette er een grote klem op om de illusie te wekken dat ik een bos haar had. Met mijn moeder shopte ik outfits, eindelijk echte meisjeskleding. Thuis droeg ik de naaldhakken van mijn moeder, maar daar kon ik natuurlijk niet mee naar school. Wat wás ik gelukkig. Alleen de leraren wisten het, maar toch was het binnen twee weken algemeen bekend: Jennifer is geboren als jongen. En toen begon het pesten opnieuw, ik werd zelfs geslagen. En niet alleen ik. Ook mijn twee broertjes kregen klappen, omdat hun broer hun zus was geworden. Op mijn zestiende zijn we verhuisd, het was onhoudbaar. Toen had ik al op elf scholen gezeten.”
In huilen uitgebarsten
“Als transgender opgroeien is heel verwarrend. Ik deed toch niets fout? Ik volgde alleen mijn gevoel, en had daarin eigenlijk geen keuze. Mijn moeder zegt nu dat ze het altijd al wist, dat het duidelijk was dat ik van binnen een meisje was. En ja, het legt een bepaalde druk op een gezin, maar zonder hun steun had ik het niet gered. Mijn vader reed het hele land met me door, op zoek naar de beste therapeuten om mee te praten. Ik stond inmiddels op een wachtlijst en ben zes weken na mijn achttiende verjaardag geopereerd. Ik kreeg een vagina en borsten. Maar dat hing ik niet aan de grote klok als ik nieuwe mensen ontmoette. Ik was eindelijk vrouw en ik wilde gewoon vrouw zijn, niet een transgendervrouw. De bevestiging krijgen dat je echt als vrouw wordt gezien, weten hoe dat voelde"
"Dat was soms wel pijnlijk. Met mijn ex ging ik naar Canada, waar zijn familie woonde. Bij de douane keken ze naar mijn mannelijke paspoort, en toen naar mij, op en top vrouw. Dan sta je daar je hele verhaal te doen, uit te leggen wie je bent. Ik ben een jaar later op het gemeentehuis in huilen uitgebarsten toen ik eindelijk mijn vrouwelijke paspoort in handen kreeg. Die journey, die interne strijd die je hebt, die kon ik niet van de daken schreeuwen. Normaal is daar de puberteit voor, de transitie van meisje tot vrouw. In die periode ontdek je wie je bent en waar je voor staat. Voor mij begon dat op mijn achttiende. Daarom snap ik zo goed dat Nikkie het heeft verzwegen. Je wil gewoon de deur uitstappen als vrouw. Naar je werk als vrouw. Want in je hoofd ben je vrouw, geen transgender. Je wil niet constant je verhaal hoeven doen of vragen beantwoorden. Dat je op een verjaardag zit en iemand die je net vijf minuten kent, vraagt of die je vagina mag zien. Wat denkt zo iemand? Dat ik opsta en zeg: ‘O ja hoor, loop maar even mee naar het toilet’?”
Geen adamsappel
“Net als Nikkie heb ik geluk gehad dat mensen het niet zien. Omdat ik zo jong aan de hormonen ging, heb ik nooit gezichtsbeharing of een adamsappel gehad. Ik stopte bij de een meter tachtig met groeien en heb schoenmaat 39. Na de operatie zag ik er meteen uit als vrouw, niemand had het door. Ook lovers niet. Het ziet er daar echt hetzelfde uit, en mijn seksuele beleving is niet anders dan bij andere vrouwen. Bij onenightstands heb ik het weleens verzwegen. Ik heb het nooit ontkend, of er over gelogen. Maar soms heb ik het gewoon niet gezegd. Die bevestiging dat ze niets doorhadden, was natuurlijk fijn. Maar daar was het me niet om te doen. In relaties wil ik wel dat mannen het weten, het liefst zo snel mogelijk. Mijn inbox zit vol met mannen die me na elf uur ’s avonds contacten voor een spannende nacht. Ze kicken erop om sex te hebben met een transgender, en sluipen dan in het holst van de nacht weer naar buiten."
"Dat is niet wat ik wil. Ik wil dat ze op mij vallen, op de vrolijke en zelfverzekerde Jennifer, die gevormd is door wat ze heeft meegemaakt. Ik ben niet alleen een mooie vrouw, of alleen een transgender. Daarom vind ik het belangrijk dat mannen – zodra er gevoelens in het spel zijn – mijn hele verhaal kennen. Die openheid geeft meteen een bepaalde druk, en dat is jammer. Je wilt niet op de derde date ‘Het Gesprek’ aangaan. Maar duidelijkheid geven en krijgen is belangrijk. Als iemand kinderen wil, kan ik die niet geven. Helaas is er geen handboek wat dit betreft. Iedere situatie is anders. Ik heb twee lange relaties gehad en daarin was het geen issue. Maar prille relaties zijn hier weleens op stuk gelopen. Toen had ik het net te laat verteld. Een ex zei: ‘Ik weet niet of ik je een compliment moet maken of de tanden uit je mond moet slaan.’ Mannen zijn bang dat ze een gay-stempel krijgen. Dat slaat nergens op. Gay betekent dat je op iemand van hetzelfde geslacht valt. En ik ben toch echt een vrouw.”
Als een kleurplaat
“Uit de kast komen maakt kwetsbaar en daarom is het goed dat ik mijn tijd heb genomen voordat ik mijn verhaal deelde. Ik weet wie ik ben. Ik kijk iedere dag trots in de spiegel naar een mooie vrouw. Dat is mijn grootste overwinning, en als kleine jongen had ik niet durven dromen dat ik er nu zo uitzie en leef. Transgender zijn zie ik als een kleurplaat, je kunt het invullen zoals je wil. Ik ben trots op het eindresultaat, dat ik weet wie ik ben en blij ben met wie ik ben. Negen jaar geleden was ik er klaar voor om tegen de wereld te zeggen dat ik transgender ben. Ik gaf in Grazia een interview over beauty en daarin werd het in een paar zinnetjes genoemd. Mijn collega’s van de parfumerie waar ik werkte, waren verbaasd maar ook trots. Al heb ik ook meegemaakt dat mensen, meestal vrouwen, voor het winkelraam stonden, en naar binnen gluurden. ‘Dat is ze’, hoorde ik ze zeggen. ‘Je ziet het niet, hè.’"
"Mensen gaan vaak op zoek naar iets dat niet typisch vrouwelijk is. ‘O ja, als je lacht, is je stem wel diep.’ Als je niet stevig in je schoenen staat, kan zo’n opmerking pijn doen. Zelf laat ik me daar niet meer door kwetsen. Of je nou een geboren vrouw of transgender bent, mensen hebben toch wel een mening over je. Er zijn altijd mensen die je niet begrijpen, of je niet willen begrijpen. Daarom heb ik zoveel respect voor mensen die op latere leeftijd in transitie gaan, bij wie je het meer ziet. Die stappen ’s ochtends ook gewoon de deur uit, omdat ze maar één ding willen: op straat zichzelf kunnen zijn, ongeacht de reacties. Mensen realiseren zich niet altijd dat hier een heel proces aan vooraf gaat. Zoals bij Nikkie, en dus ook bij mij. Alleen had ik het geluk dat ik op een zelfgekozen moment redelijk anoniem uit de kast kon komen. Tewijl zij dat, door chantage gedwongen, voor een miljoenenpubliek moest doen.”
Volg Jennifer op Instagram via @glamfromthedam
Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock
