De oppositie: ‘Als ik niets plan, zie ik m’n vrienden nooit meer’

Lees verder.

Wanneer carrière, relatie en eventueel kinderen om de hoek komen kijken, verdwijnen vaak de spontane etentjes en kroegsessies. Journalist Rebecca Holman haat ’t dat uitjes met vrienden zo ver vooruit gepland moeten. "Maar het kan helaas niet anders."

Datumprikker

"De WhatsApp-groepen die ik met vrienden heb, zijn tegenwoordig anders dan voorheen. Ooit zaten ze vol kattenvideo’s, random screenshots waar we om moesten lachen en de beste roddels. Maar tegenwoordig is het een enorme stroom aan vragen en opmerkingen over potentiële afspraken, die nooit lijken te eindigen in daadwerkelijke, live ontmoetingen. Een vriendin van me zei een tijd geleden in een van die groepen: ‘Beste mensen, ik woon alweer drie maanden in mijn nieuwe appartement en er is nog niemand van jullie langsgekomen. Is het een idee dat we een zondag inplannen de komende tijd en ik brunch maak voor iedereen?’ Een leuk idee en lief aanbod van haar – dat ons meteen een flink schuldgevoel had moeten geven vanwege het feit dat we haar nieuwe huis nog niet hadden gezien. En ik denk dat we het allemaal 100% meenden toen we enthousiast reageerden op haar voorstel. Waarna er data werden geopperd. Ik somde een aantal zondagen op, die mij de komende drie maanden goed uitkwamen. Net op het moment dat ik dat bericht verstuurde, appte een andere vriendin alle zondagen waarop ze juist niét kon (wat min of meer overeenkwam met de data die ik net had doorgestuurd). Een andere vriendin reageerde af en toe tussen haar werk door en begreep dan niet helemaal meer waar het gesprek was gebleven (‘De 23e? Dan kan ik niet. Maar dat is een donderdag, we deden het toch op een zondag? Of bedoel je september, niet augustus?). Na 52 (!) berichten heen en weer, reageerde de initiatiefnemer met een kort maar krachtig: ‘Zullen we dit plan gewoon laten zitten?’ Spoiler: ik heb haar nieuwe appartement nog steeds niet gezien."

Afhaker

"Mijn vriendschappen lopen het risico om te verzanden in weer een onderdeel van de administratie die we allemaal bij moeten houden in ons leven, een klusje op de to-dolijst, en daar is helemaal niks leuks aan. Waar we in het verleden een paar keer per week in onze stamkroeg hingen en menig weekend samen doorbrachten, is het nu al een hele prestatie om elkaar eens in de twee, drie maanden te zien. Hoe kan het dat het zo ingewikkeld is geworden om regelmatig af te spreken met de mensen waar we van houden? Mocht je nu denken dat ik een typische afhaker ben, dat is niet het geval. Integendeel: als een afspraak eenmaal in mijn agenda staat, houd ik me er vrijwel altijd aan. Maar ik heb wel de neiging om maanden vooruit te plannen, wat er op neerkomt dat ik vooral de mensen die ook zo planmatig te werk gaan, zie. De vrienden die een hekel hebben aan plannen, die meer van de spontane afspraken zijn? Als zij een after work borrel voorstellen op dinsdag, voor de vrijdag in diezelfde week, staat mijn agenda al helemaal vol. Wat het nu extra lastig maakt voor mij, is dat ik zwanger ben van mijn eerste kind, waardoor ik helemáál het idee heb dat ik mijn vrienden zoveel mogelijk moet zien, voordat ik de komende jaren aan de spreekwoordelijke ketting lig. Maar ja, ik kan het ook niet meer dan twee doordeweekse avonden laat maken – omdat ik dan echt te moe word – en na tien uur stort ik sowieso vaak al zo’n beetje in."

Babysitters

"Vroeger was ik veel spontaner. Echt, ik zweer het. Maar voor mij, en behoorlijk wat andere mensen om mee heen, is het echt lastiger geworden om vriendschappen op orde te houden, met alle andere dingen die we ook ‘moeten’ doen. Vorig jaar maakte ik daarom met kerstmis een spreadsheet, en vroeg een vaste vriendengroep om hun beschikbaarheid voor het komende jaar daarop in te vullen. Op die manier konden we min of meer regelmatige avondjes uit plannen en misschien zelfs een weekend weg, met echt iedereen erbij. Ik weet dat niet iedereen het leuk vond om zo ver van te voren zijn of haar jaar al in te plannen, maar het kon gewoon niet anders. Vier van de zes vrouwen hebben kinderen of zijn zwanger, en we wonen niet allemaal meer in dezelfde stad. Spontane avondjes uit zijn misschien wel het leukst, maar met verschillende babysitters en treinreizen om te regelen, is de kans heel klein dat we elkaar daadwerkelijk zien als we het daar op aan laten komen. Ik ben bang dat we dan uit elkaar groeien, een gedachte die me erg verdrietig maakt. Nog verdrietiger dan in juli al een datumprikker rondsturen, om een kerstborrel te kunnen plannen."

Sex & The City

"Los van alle administratie die erbij komt kijken, is schuldgevoel een nieuw aspect van mijn vriendschappen geworden. Ik voel me schuldig dat ik mijn vrienden niet meer zoveel zie als voorheen, schuldig omdat ik niet meer zo spontaan ben tegenwoordig en ik voel me ook bij voorbaat al schuldig dat het naderende ouderschap me een nog slechtere vriendin gaat maken. Dat ik onrealistische verwachtingen heb van mezelf, weet ik best. Het is misschien wat too much om Sex and the City nog steeds overal de schuld van te geven. Maar: I couldn’t help but wonder... hoe kon het in die serie in godsnaam lukken dat vier vrouwen, waarvan sommige met kinderen, echtgenoten en belangrijke banen, zes jaar lang iedere zondag samen kwamen voor de brunch? Zonder dat er ooit een afhaakte? Ik weet dat het bij het leven hoort, dat je je vrienden soms vaker en dan weer wat minder ziet. En dat ik als vrouw al genoeg onterecht schuldgevoel met me meesleep, dus ik mag best wat vriendelijker zijn voor mezelf. Maar al zijn de vriendschappen die ik jarenlang heb gekoesterd niet meer heel praktisch door tijdgebrek en verhuizingen, dat wil niet zeggen dat ik ze nu maar mag negeren. Daar mag ik best wat moeite voor (blijven) doen. Het zou best kunnen dat, als ik eenmaal moeder ben, ik ook nieuwe vriendschappen ontwikkel, met vrouwen dichter bij me, die zich in dezelfde levensfase begeven. Maar als het om mijn vaste vriendinnengroep gaat, moeten die Excel-sheets en Whatsapp-gesprekken voorlopig toch maar blijven, als dat betekent dat ik die geweldige vrouwen wél kan blijven zien."

Tekst: Rebecca Holman | Beeld: iStock

Laatste nieuws