Naam: Larissa (27) | Relatie: verliefd | Beroep: geen (afgekeurd)
PTSS
"Ik werk al jaren niet meer. Na een verkrachting kreeg ik de diagnose PTSS, een stressstoornis. Die ene avond maakte mijn leven stuk. Sindsdien heb ik angstaanvallen. Met therapie hoop ik over mijn trauma heen te komen. Intussen probeer ik verder te gaan met mijn leven. Zo heb ik sinds een jaar een relatie met Judith. Tussen ons gaat het supergoed, alleen wil Judith graag samenwonen en ik niet. Ik zit namelijk geestelijk meer in de knoop dan mijn partner denkt. De reden daarvoor durf ik haar nooit te vertellen. Die is zo erg dat ik mezelf werkelijk kapot schaam.”
Jaloers
“Leven van een uitkering is geen vetpot. Nooit is er geld voor een etentje of een dag uit met vriendinnen. Ik voel me de sneue uitkeringstrekker, ook al is er niemand die dat ooit heeft gezegd. Het is het zeurende gevoel van je afhankelijk voelen en van frustratie omdat mijn verkrachters weer vrij rondlopen en doorleven alsof er niets gebeurd is. Een van hen heeft een vriendin en een baby. Als ik hem zie lopen achter de kinderwagen, draait mijn maag zich om. Door hém staat mijn leven al zes jaar on hold. Ik heb geen diploma, geen leuke carrière, niet eens een autootje. Mijn frustratie om het continu missen van financiële vrijheid veranderde in afgunst. Vriendinnen die wél hadden wat ik ambieerde, maakten me jaloers. Ik volgde therapie, zij kochten een huis of werden zwanger. En toen deed ik iets waar ik nog de rest van mijn leven spijt van zal hebben.”
Hand in portemonnee
Lara was een goede vriendin, al sinds de brugklas. Ze nodigde me uit voor haar vrijgezellenfeest: een fotoshoot als model en daarna een gezamenlijk etentje. De foto-middag werd betaald door Lara’s moeder, het etentje kostte dertig euro per persoon. Ik keerde mijn spaarpot om en verheugde me vreselijk op het feest en de mooie foto’s. Het voelde als een opsteker. Na een perfecte dag eindigden we in een café. Ik had nog precies zeven euro over voor de rest van de week. Het was me opgevallen dat Lara veel contant geld bij zich had en dat makkelijk uitgaf. Ze bestelde dure wijn en kocht bij de visagiste veel make-up en ook nog een zijden sjaal van de styliste. Wat me bezielde, weet ik nog steeds niet. Maar toen Lara met de andere dames bij het biljart stond te dansen, gleed ik met mijn hand in haar handtas en pakte haar portemonnee. Ik nam er drie biljetten van vijftig uit en stopte de rest weer terug. Ze kon het prima missen, dacht ik. Bij het afrekenen merkte Lara dat er geld was gestolen. Ze dacht dat een cafébezoeker dit had gedaan. We baalden allemaal hardop met haar mee en namen afscheid. Van
het geld kocht ik boodschappen en een verduisterend gordijn voor in mijn slaapkamer, dat wilde ik al zo lang hebben.”
Vriendschap kapot
“Twee weken later werd ik gebeld door Lara. Of ik koffie wilde drinken. Bij haar thuis liet ze me een filmpje zien dat een van de dames van ons groepje had gemaakt. Lara deed aangeschoten een gek dansje. Op de achtergrond zag ik mezelf. Met mijn handen in Lara’s handtas. Ik schrok me kapot, begon te huilen. Lara zei dat het beter was dat ik vertrok en nooit meer contact met haar opnam. Wat haar betreft was onze vriendschap definitief voorbij. Ook de andere meiden wilden mij nooit meer zien. Met het schaamrood op mijn kaken vertrok ik. Eén keer in mijn leven stal ik en ik werd direct betrapt, nog wel door mijn beste vriendin. Waarom had ik die lelijke afgunst niet weggeduwd? Als ik Lara om geld had gevraagd, had ik het waarschijnlijk zo gekregen. Thuis heb ik overgegeven. Het gordijn gooide ik weg. Ik kon er niet meer naar kijken. Mijn vriendin walgde van mij en haar bruiloft moest ik missen. Intussen vecht ik verder tegen mijn PTSS en mijn jaloezie. Ik vertelde mijn therapeute over mijn nijd maar zweeg over Lara. Ik schaam me vreselijk. Ik heb zoveel stukgemaakt voor een paar stomme tientjes. Als zout in de wond stuurde de fotografe mij later de foto’s van mezelf, en een groepsfoto. Alles zit nog in de envelop. Ik sta er prachtig op, maar kan er niet naar kijken. Ik walg zo van mezelf dat ik hoop dat ik mezelf deze laffe daad ooit nog kan vergeven."
Tekst: Eveline Karman | Beeld: iStock
