Real life: 'Mijn minnares heeft mijn huwelijk gered'

Toms* (38) huwelijk met de vrouw van z’n dromen veranderde compleet nadat zij op haar werk een trauma opliep. Dankzij zijn minnares kan hij het leven nog aan.

Mooiste meisje uit de klas

"Ik ken Maartje* al vanaf de lagere school. Zij was het mooiste meisje uit de klas, en ik was jarenlang verliefd op haar. Als Maartje een lekke band had, plakte ik hem voor haar. Na de middelbare school waaierden we uit over Nederland. Ik studeerde in mijn eigen stad; Maartje ging naar de politie-academie. Bijdragen aan een veiligere wereld leek haar geweldig. Zelf ben ik niet zo avontuurlijk: voor mij is een kantoorbaan en huisje-boompjebeestje voldoende. Toen ik Maartje op mijn vierenwintigste in de Hema weer tegen het lijf liep, stotterde ik. Ze was alleen maar mooier geworden. En was ze vroeger ook al zo grappig? Ze was single, zei ze, en na een roerige relatie toe aan ‘zalige burgerlijkheid’. Na vier dates waren we zo verliefd dat we het al hadden over samenwonen.”

Droomleven

“We trouwden en leidden een droomleven. Prachtig huis, luxe vakanties, geld genoeg en goede sex. Ik maakte promotie en binnen vijf jaar hadden we twee dochters. Ik was de gelukkigste man van Nederland. De jongste was één toen Maartje in haar werk als politieagent getuige was van zwaar huiselijk geweld. Daarna kwam een ernstig treinongeluk en daarna een vermoorde winkelier. Maartje vond dat dit soort excessen bij haar werk hoorden. Ze had gekozen voor dit beroep, en dan kon je niet verwachten dat ze enkel ingezet werd voor blikschade bij een aanrijding. Ze werd goed begeleid, volgde trainingen mentale weerbaarheid, had collegiale ondersteuning, en sprak regelmatig met een psychiater. Bijna al die tijd werkte ze fulltime. Alles ging prima, en ik bewonderde haar. En toen kwam de dag dat ze een ruzie suste in de stad. Een man, onder invloed van drank en drugs, greep haar bij de keel. Een collega moest een waarschuwingsschot lossen om Maartje vrij te krijgen."

"Vanaf die dag sloeg alles om. Het besef dat ze die dag had kunnen sterven, knakte haar. Maartje kreeg straatvrees. Nachtmerries. Stemmingswisselingen. De diagnose was PTSS; posttraumatische stresstoornis. Vaak is PTSS het gevolg van één traumatische gebeurtenis, maar bij Maartje bleek dit een ophoping. Ik dacht toen nog echt dat alles weer goed zou komen, en nam zonder problemen de zorg voor onze dochters op me. Dat Maartje geen sex meer wilde, vond ik acceptabel. Ze moest eerst zichzelf maar eens op de rit krijgen. Ze volgde EMDR-therapie. Maar in plaats van op te knappen, werden Maartjes angsten erger. Steeds vaker waren er woede-uitbarstingen, die ze op mij afreageerde. Ik maakte haar ongelukkig. Ik had haar vrije leven afgepakt. Ik zorgde alleen maar voor meer verplichtingen in haar leven. Ik begreep het niet. Zij wilde toch ook trouwen, kinderen en blijven werken? Toch steunde ik haar en hoopte dat Maartje zich snel beter zou voelen."

"Deze situatie duurt nu al vijf jaar. En al die jaren hebben we geen sex. Maartje wil niet vrijen, niet knuffelen en ook niets meer met mij doen zonder onze kinderen erbij. Dat doet pijn. Ik voel me eenzaam en afgewezen. Machteloos ook. Mijn leven staat on hold, ik werk fulltime en zorg al vijf jaar grotendeels voor de kinderen omdat Maartje vaak op de bank ligt of op advies van haar therapeut leuke dingen doet. Zonder mij. Ze ging met vriendinnen naar Ibiza. Bezocht pretparken met de kinderen. Ik deed intussen thuis de was, ruimde op, regelde de financiën. Soms masturbeerde ik, maar vaak was ik dan achteraf alleen maar verdrietiger. Hoe kon ik aan sex denken, terwijl mijn vrouw zo worstelde met zichzelf? Uiteindelijk ging ik naar een bijeenkomst voor partners van iemand met PTSS en mijn ogen gingen open. Ik was óók in de fuik van de zorgverlener gezwommen, had mezelf compleet verwaarloosd. Ik hoorde verhalen van patiënten die al tien jaar worstelden met PTSS. In de auto terug naar huis kon ik wel janken van vermoeidheid en frustratie. Ik wilde scheiden.”

Hoopje verdriet

“Thuis vertelde Maartje over hoe kut haar leven was. Ze lag in een hoekje van de bank onder een plaid. Ik voelde me zo gemeen dat ik wilde scheiden dat ik het niet kon uitspreken. Door dik en dun, hadden we beloofd toen we ringen wisselden. Hoe kón ik zo’n zak zijn en dit hoopje verdriet verlaten? Maartje was een patiënt geworden. Ik stelde Maartje voor om in therapie te gaan om weer lichamelijk contact te krijgen. Sex hoefde niet eens, maar een zoen of knuffel? Ze zag het niet zitten. Zoals gezegd ben ik niet avontuurlijk aangelegd. Het liefst houd ik dingen hetzelfde. Maar wat moest ik nu? Ik miste iemand om een gelijkwaardig gesprek mee te hebben. Een arm om me heen. Onbezorgd lachen tijdens een etentje. En ja, ook sex. Ik voelde me al jaren een soort rat: te vies om aan te pakken. Uiteindelijk deelde ik mijn gevoel toch met Maartje en vertelde dat ik een scheiding overwoog. Ze schrok er niet eens van, reageerde onverschillig, maar vroeg wel bedenktijd."

"Na een maand of twee gaf ze aan dat ze me geen sex of intimiteit meer wilde geven. Nu niet, en zoals ze het nu zag ook niet meer als ze beter was. Voor haar voelde het op dat moment verkeerd en ze wilde me geen valse hoop geven. Het was aan mij of ik wilde scheiden, maar als ik bij haar bleef, stond ze me een minnares toe. Ik snapte heus dat Maartje ziek was. Dat ze misschien ooit terugkwam op haar woorden. Maar ik begreep ook dat ik daar voorlopig niet op hoefde te hopen."

"Het was een paar weken voor Sinterklaas. De kerst kwam eraan. Onze kinderen waren toen zes en vijf. Hoe kón ik mijn gezin verlaten voor zoiets banaals als sex? Maar een leven zonder sex of intimiteit leek me ook vreselijk. Wat miste ik de tijd dat ik thuis kwam uit mijn werk en Maartje me lachend opwachtte. Kaarsjes aan. De dag doornemen. Nu vierden we samen de verjaardagen van de kinderen, en vertrok Maartje na het opruimen naar een vriendin of haar moeder om ‘bij te komen’. Op vakantie zat ze hele dagen in onze vakantiewoning, soms gemaakt vrolijk, meestal in zichzelf gekeerd, terwijl ik met de meiden het strand of de kinderdisco bezocht. Na twee maanden vroeg ik Maartje of haar aanbod nog gold. Ze vond het plan alleen maar beter geworden. Zij ‘hoefde’ niets meer met mij, kon werken aan haar herstel, en voelde zich daardoor minder schuldig als ze mijn ‘hondenblik’ zag.”

Minnares

“Na nog een maand twijfelen, schreef ik me in op een datingsite voor mensen met een relatie. Ik was in mijn profiel eerlijk over mijn huwelijk, en ook dat een normale sex-relatie er voorlopig thuis niet in zat. Ik zocht een minnares, geen losse ‘neukertjes’. Ik wilde commitment. Iemand die me vraagt hoe het gaat. Na een paar dates met dames die het niet waren, voelde ik een klik met Leslie. Zij is getrouwd met een man die open en bloot vreemdgaat, maar die haar weigert in bed. Ze zijn nog bij elkaar voor hun kinderen en de financiën. Ze hebben samen een zaak en een prachtige villa, maar willen die allebei niet verkopen en ergens op een flatje zitten met co-ouderschap. Het is een verstandshuwelijk."

"Al vanaf de eerste date leken we elkaar te begrijpen. Ook Leslie kiest voor haar kinderen. En ook zij voelt diezelfde eenzaamheid en loyaliteit. Seksueel werkt het ook. Om-en-om boeken we één keer per maand een hotelkamer en spreken daar af op een doordeweekse middag. Ik neem er vrij voor. De kinderen gaan naar mijn ouders, die denken dat ik een cursus volg. Leslie en ik duiken direct het bed in, eten wat of doen iets leuks samen, en vrijen uiteindelijk nog een keer. Rond negenen nemen we afscheid. Maartje zit intussen intern in een soort PAAZ, een psychiatrische instelling. In de weekenden is ze thuis en onderneemt ze dingen met onze dochters en doet ze haar best om het gezellig te houden, ook al lukt dat helaas niet altijd. Ik zie wel de moeite die ze doet. Haar pijn. Doordeweeks sta ik er alleen voor.”

Een lichtpuntje

“Schuldig om Leslie voel ik me niet. Na vijf jaar dealen met Maartjes PTSS en mijn eigen loyaliteit en beloftes, doe ik niets stiekem. Maartje weet van Leslie, ook al wil ze niet dat ik over haar vertel. Ik meld dat ik Leslie maandelijks op een bepaalde dag zie, maar zeg niet waar. Ik voel me weer geliefd omdat iemand me opmerkt, en geniet intens van Leslies lichaam. We vrijen altijd teder en nemen de tijd. De dagen na onze date voel ik me weer energiek en dankbaar dat ik het leven van mijn familie en vooral mijn kinderen niet op de schop heb gezet. Hoe het verder moet, weet ik niet. Mijn familie zegt me meermaals hoe knap ze het vinden dat ik alle ballen in de lucht houd. Hoe dapper ik ben. En door mijn affaire met Leslie – waar alleen Maartje en ik van weten, en de therapie die ik volg, lukt dat aardig. Het is vreselijk moeilijk. Soms kwel ik mezelf met de vraag of ik opnieuw met Maartje zou trouwen als ik alles over mocht doen. Ik heb nooit gekozen voor dit leven. Het liefst wil ik gewoon intiem zijn met mijn eigen, prachtige vrouw. Met haar lachen en net als vroeger dansen op een festival. Maar het gaat nog wel even duren voor die tijd komt. Als die al komt. En intussen ben ik een jonge vent van nog geen veertig die na vijf jaar zonder sex zijn best doet en eindelijk weer een lichtpuntje in zijn leven heeft.”

*De namen in dit interview zijn om privacy-redenen verzonnen.

Bron: Eveline Karman | Beeld: iStock