Real life: ‘Door corona moet ik mijn kinderwens uitstellen’

Een heftig verhaal...

Debby Geissler (36) zat met haar Italiaanse vriend Domenico middenin een fertiliteitstraject. De behandelingen zijn door de coronacrisis gestaakt, en hij zit nu in lockdown in Italië.

Controlefreak

"Als controlefreak vind ik de onzekerheid het moeilijkst. Ik word door het coronavirus erg op de proef gesteld. Want de mooie plannen die we hadden – samen naar Italië gaan, een baby krijgen – staan door corona on hold. Tweeënhalf jaar geleden leerde ik Domenico kennen, in een hotel op Sicilië waar hij werkte. We hebben elkaar in totaal vijf minuten gesproken, want ik had geen behoefte aan een scharrel met een Italiaan. En ik wilde ook geen relatie op afstand. Maar terug in Nederland blééf ik aan hem denken en stuurde ik hem toch een berichtje. Drie weken later kwam hij hier, en hij is gebleven. Het klikt in alles tussen ons. Nou ja, behalve qua vruchtbaarheid dan… Ik heb een jaar geprobeerd om zwanger te worden, maar helaas zonder resultaat."

Drugsdealer in eigen lab

"Daarom stapten we in een ICSI-traject (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie, red.). Daarbij wordt een eicel buiten mijn lichaam met zijn zaadcel bevrucht. In Nederland krijg je drie eicelpuncties vergoed. De eerste heb ik gehad. Ik slikte hormonen en injecteerde drie weken lang iedere dag mijn buik. De injecties maakte ik zelf klaar. Ik leek wel een drugsdealer in mijn eigen lab… Ik had na die eerste punctie drie geschikte eicellen die bevrucht werden. Twee gingen er in de vriezer voor later gebruik en de derde werd vers teruggeplaatst. Dat is een raar gevoel. Je hebt dan iets in je buik wat nog geen baby is, maar toch voelt het al wel een beetje zo. Je bent zwanger, maar toch ook weer niet, want de innesteling moet nog plaatsvinden. De arts liet een foto zien. Het was nog maar een klompje cellen, maar dat klompje cellen was wel van mij en Domenico. Ik was enorm positief over de slagingskans."

"Na veertien dagen mocht ik een zwangerschapstest doen, maar net voor die tijd kreeg ik een bloeding. Ik probeerde hoop te houden, want een bloeding is niet ongebruikelijk. Het hoeft niet per se het einde van een zwangerschap te betekenen. Maar dat was het in ons geval helaas wel. Daarna hebben we nog twee keer een eitje laten terugplaatsen, zonder succes. De laatste keer was in januari. Mijn lichaam en geest hadden daarna even een pauze nodig voordat we aan de tweede ronde zouden beginnen. Domenico ging begin maart terug naar Italië voor een vijf maanden durende opleiding. Hij zat in het vliegtuig naar Rome toen Italië in lockdown ging. Mijn vlucht van 8 april werd gecanceld. Het plan was dat ik hem iedere maand zou opzoeken, voor vakantie maar ook om onze toekomstplannen voor een leven in Italië concreter te maken. We willen daar op termijn namelijk gaan wonen. Domenico kan in Nederland niet zo goed aarden en ik denk dat ik daar ook gelukkig kan zijn. Ons huis in Nederland staat te koop, maar wie gaat het kopen in deze crisis?"

Melden op politiebureau

"Het ergste is: we weten niet eens wanneer we elkaar weer gaan zien. Natuurlijk bellen we elkaar de hele dag door, maar ik vind het moeilijk dat hij er juist nu niet is. Dat ik ’s avonds niet naast hem in bed lig, voor een geruststellende knuffel. Want natuurlijk ben ik enorm verdrietig dat de eerste ICSI-ronde niet is gelukt. En omdat we niet fysiek bij elkaar zijn, is dat wonder waar we stiekem zo op hoopten – een spontane zwangerschap – nu ook uitgesloten. Over corona maak ik me minder zorgen. Domenico zit in het zuiden, terwijl de grootste problemen in het noorden van het land zijn. Ze zijn daar strenger dan in Nederland. Je mag uitsluitend in je eentje naar buiten om boodschappen te doen. Hij doet dat met handschoenen aan en een mondkapje op. En hij moest zich drie weken na aankomst opeens melden op het politiebureau, net als iedereen die in maart naar Italië kwam. Hij schrok zich wild, en ik ook toen hij daarover belde. Zo hopen ze superverspreiders in kaart te brengen. Hij is niet getest, omdat hij geen klachten had. Niemand in zijn directe omgeving gelukkig. Maar hij voelt de paniek om zich heen. Misschien meer dan hij laat merken, om mij niet ongerust te maken. Oplopende wachtlijsten Domenico’s opleiding is uitgesteld, maar al wel betaald. Dus ook al gaat Italië uit de lockdown, dan duurt het daarna nóg vijf maanden voordat hij weer in Nederland komt wonen."

"We willen het ICSI-traject in Nederland afmaken en hopelijk zwanger of met een kleintje naar Italië verhuizen. Als dat erg lang duurt, zie ik ons al eerder vertrekken. En dan voor behandelingen heen en weer vliegen. Want door corona is er een behoorlijke vertraging opgelopen in de fertiliteitsklinieken. Ze werken met wachtlijsten. Logisch. Ze kunnen maar een aantal mensen per dag behandelen. Zo’n vruchtbaarheidstraject wordt heel strak gepland, rond puncties, bevruchtingen en terugplaatsingen. Door corona ligt dat nu stil. Maar als ik iets door dit fertiliteitstraject én corona heb geleerd, is dat ik moet loslaten. Hopelijk zie ik Domenico snel weer en is een kindje ons gegund. Door behandelingen of op een andere manier. Het leven loopt zoals het loopt en ik heb daar weinig tot niets over te zeggen. Een zwangerschap kun je nou eenmaal niet afdwingen. En zeker niet tijdens deze coronacrisis."

Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock

Laatste nieuws