Real life: ‘Door die racistische opmerkingen voel ik me geen mens meer’

Hanin Ballan (23) wordt bijna wekelijks nageroepen met racistische opmerkingen op straat.

‘Ga terug naar je eigen land!’ De in Nederland geboren en getogen Hanin Ballan (23) wordt bijna wekelijks nageroepen met racistische opmerkingen op straat. Laatst ging ze voor het eerst de confrontatie aan met een belager.

Het went nooit

"Ik ben een kind van Syrische vluchtelingen uit de jaren negentig. Ik voel me eigenlijk altijd Nederlander en gelijkwaardig aan alle burgers in dit land. Maar voor sommige mensen is mijn uiterlijk reden om me verbaal aan te vallen op straat. “Ga terug naar je eigen land”, roepen kortzichtige mensen dan, niet wetend dat ik in Spijkenisse geboren ben. Het overkomt me gemiddeld twee keer per maand. Mensen die denken dat ze me – onder het mom van ‘vrijheid van meningsuiting’ – mogen kwetsen vanwege mijn uiterlijk. Laatst was het weer raak. Ik reed een stukje met mijn fiets over de stoep en stopte vervolgens even om mijn telefoon te pakken. Ik wilde muziek aanzetten en mijn koptelefoon op doen om vervolgens weer door te fietsen. Plotseling werd ik door een oudere man van een jaar of zestig aangesproken. “Jullie buitenlanders voelen je zeker beter dan wij Nederlanders. Jullie denken maar dat jullie alles mogen”, riep hij. Geschokt en verbaasd keek ik op. Zijn opmerking voelde als een klap in mijn gezicht. Racistische opmerkingen wennen nooit. Ik stond met mijn mond vol tanden. Het enige wat eruitkwam was: “Meneer, wat u zegt, is racistisch.” Waarop de man volmondig reageerde met: “Ja, dat weet ik.” Hij keek vol afschuw mijn kant op en liep daarna door."

Uitschot

"Mijn hart bonkte, mijn vingers trilden en ik kreeg tranen in mijn ogen. Wat gebeurde er zojuist? Waarom verdiende ik het om als uitschot te worden behandeld? En hoe kan het dat zo’n persoon zijn zegje mag doen en ermee wegkomt? Dit gaat tegen de grondwet in, maar de overtreder wordt niet gestraft. Voor de zoveelste keer. De pijn die ik voelde, zal je nooit écht begrijpen, tenzij je zelf slachtoffer van racisme bent geweest. Mensen beoordelen je op je uiterlijk. Iets waarmee je bent geboren en waar je niets aan kunt veranderen. Dat maakt het heel persoonlijk. Op dat moment knapte er iets in me. Al jaren vang ik deze racistische klappen op zonder er iets van te zeggen. Maar als ik niets zeg, verandert er ook niets. Dus besloot ik dit keer in gesprek te gaan met mijn belager. Ik slikte mijn angst door, verzamelde mijn moed bij elkaar en rende achter hem aan. Ineens stond ik pal voor zijn neus. I’m ready for this. “Het is niet netjes om racistische opmerkingen te maken. Dat is respectloos.” Op een rustige manier probeerde ik mijn pijn onder woorden te brengen. “Ja, dat is de bedoeling. Ik hoef geen respect te hebben voor jullie buitenlanders. Jullie mentaliteit is niet hetzelfde als die van ons, Hollanders.” Ik raakte in shock en kon me niet verweren. Zijn argumenten waren niet legitiem. Ik hoorde hem zinnen gebruiken die ik in de media of het politieke debat ook weleens waarneem. Herkauwerij, noem ik het. Helaas worden bepaalde etnische minderheden in de samenleving vaak negatief in het nieuws afgeschilderd. Als journalist weet ik als geen ander hoe vaak dit gebeurt. Lezers koppelen door dit soort nieuwsberichten– bewust of onbewust – een negatieve link aan bepaalde groepen. En daar kom ik samen met tal van andere people of colour mee in aanraking."

Machteloos

"Ik zag de mond van mijn belager nog steeds bewegen en ik hoorde wat hij zei, maar ik kon het niet verwerken. Na het gesprek barstte ik in tranen uit. Dit is wat racisme met je doet. Helaas zijn lang niet alle mensen zich ervan bewust wat denigrerende opmerkingen teweegbrengen. Elke keer weer voel ik me machteloos, gekleineerd, ongelijkwaardig. Toch dekken deze woorden de lading niet: Ik voel mij simpelweg geen mens meer. In Nederland vinden wij onszelf verdraagzaam en tolerant. Hierdoor lijkt racisme onzichtbaar te zijn. Tegelijkertijd is racisme lastig aan te tonen. Slechts een op de acht discriminatie-ervaringen wordt gemeld, bijvoorbeeld bij de politie. Zelf heb ik nog nooit een melding gedaan van zo’n ervaring, omdat ik denk dat het geen nut zal hebben. Je hebt vaak geen naam, geen bewijsmateriaal. Waar begin ik? Na 23 jaar op deze aardbodem te hebben gestruind, heb ik het juiste medicijn tegen racisme nog steeds niet gevonden. Ik probeer van alles uit: negeren, aanspreken, informeren. Maar ik moet verder zoeken. Wat ik hier wel van heb geleerd: never argue with stupid people."

Tekst: Hanin Ballan | Beeld: iStock

Laatste nieuws