/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgrazia%2Fgrazia%2F2020%2F04%2Fonderwijs.jpg "Real life: 'Ik heb me heel lang afgevraagd wat me dan toch mankeerde'")
De denigrerende opmerkingen die je hoort tijdens je schooltijd, van een leraar of medeleerling, kunnen veel invloed hebben op je leven. Zo ook bij Zeynep (29). Maar zij laat zich er niet meer door weerhouden om haar dromen na te jagen.
Speciaal onderwijs
“Ik zat op de basisschool, in groep vijf, toen mijn moeder op een dag naar school werd geroepen. Ik hoorde hoe de onderwijzer tegen haar zei dat ik niet mee kon komen en naar een andere school moest. Die zin sloeg in als een bom. Ik begreep er niks van. Mijn moeder heeft een migrantenachtergrond en ging niet tegen het besluit van de leraar in. Ze dacht dat hij het wel bij het rechte eind zou hebben. Er werden verder ook geen testen of onderzoeken gedaan. Tegenwoordig zouden ouders dat wel eisen, maar bij mij was dat nog niet vanzelfsprekend. Van de ene op de andere dag zat ik op het speciaal onderwijs. Ver weg van mijn vrienden en vriendinnen; ik vond het vreselijk. De woorden ‘Zeynep kan niet meekomen’ echoden jaren door mijn hoofd. Ik heb me heel lang afgevraagd wat me dan toch mankeerde. Je voelt je meteen anders dan anderen, zo abnormaal. Op het speciaal onderwijs kwam ik na een paar jaar met een leraar in contact die juist wel in mij geloofde. Hij zei dat ik alles kon bereiken, als ik het maar echt wilde. Door hem werd ik gestimuleerd er helemaal voor te gaan. En zo kwam het dat ik op een dag aan mezelf beloofde dat ik het allerbeste uit mijn leven zou halen, en aan iedereen die dacht dat ik niet mee kon komen het tegendeel zou bewijzen."
Studeren
"Dat is een lange weg geweest: ik ben van het vmbo doorgestroomd naar het mbo en deed daarna een hbo-opleiding. Afgelopen september ben ik klinische psychologie gaan studeren op de universiteit van Gent. Onlangs deelde ik een post op sociale media over wat ik qua studies tot nu toe heb bereikt. De reacties stroomden binnen. Veel mensen herkenden zich in mijn verhaal, werden vroeger ook bestempeld als een ‘speciaal onderwijs kind’ en liepen daar een behoorlijke deuk van op of gebruikten dit, net als ik, juist als brandstof om nooit op te geven. Er kwamen ook veel berichtjes van mensen uit het onderwijs. Hoe wél juist te handelen als blijkt dat speciaal onderwijs echt een betere optie is? Wat mij destijds zo geraakt heeft, is dat de leraar over mij sprak en niet mét mij. Als hij het me beter had uitgelegd, had ik me zeker stukken minder gekwetst en verdrietig gevoeld. Naar aanleiding van mijn verhaal op social media ben ik tevens uitgenodigd een lezing te geven op het speciaal onderwijs. Daar ben ik blij om. Want net zoals één opmerking je enorm kan breken, kan één persoon je ook inspireren om juist het beste uit jezelf te halen.”
Tekst: Natasja Bijl | Beeld: iStock