Chanel Miller (27) werd verkracht terwijl ze bewusteloos was. De dader kreeg maar zes maanden celstraf. In het boek Ik Heb een Naam vertelt ze over de impact van deze vreselijke gebeurtenis.
Bewusteloos
"Mijn leven veranderde in één nacht. Op zaterdag 17 januari 2015 ging ik met mijn zusje mee naar een feest van een jongensdispuut op de campus van Stanford University in Californië, vlak bij ons huis. Ik was al afgestudeerd en was alles om me heen eigenlijk ontgroeid. Op het feest was ik snel verveeld. Ik dronk te veel en voelde me moe. En toen werd alles zwart. De volgende ochtend werd ik wakker in het ziekenhuis. Mijn handen zaten nog onder het bloed en ik droeg een ziekenhuisbroek. Mijn onderbroek was verdwenen en mijn haar zat vol dennennaalden en takjes. Ik had geen idee hoe lang ik er al was en hoe het was gekomen."
"Een rechercheur vertelde me dat een paar mensen me bewusteloos buiten hadden zien liggen achter de plek waar vuilcontainers staan, en dat ik mogelijk was verkracht. Voorbijgangers hadden in mijn buurt een man gezien die zich vreemd gedroeg, waren hem nagerend en hadden hem vastgehouden tot de politie kwam. Hij was gearresteerd. Ik huilde niet, schreeuwde niet, voelde alleen doffe kalmte. Het was te veel om te verwerken. Ik snapte het ook niet. Hoe was ik buiten terechtgekomen? Wat hadden ze gezien? Niemand kon me iets vertellen.”
Schaamte aangepraat
“Toen de rechercheur nog geen 24 uur later vroeg of ik aangifte wilde doen, zei ik ja. Wat het precies inhield, wist ik niet. Ik dacht dat het zoiets was als een petitie ondertekenen, iets waarmee ik de politie toestemming gaf om verder onderzoek te doen. Ik wist toen nog niet dat die man in of op me was geweest, of dat ik halfnaakt was gevonden. Daar kwam ik tien dagen later pas achter, toen ik op mijn werk door het nieuws scrolde en in een bericht las over een verkrachting van een bewusteloze vrouw. Zo kwam ik erachter dat ik op straat had gelegen, die man bovenop me, zijn vingers in me. Terwijl ik niet bewoog en niet reageerde. Ik kan niet beschrijven hoe dit voelde en wat er door me heen ging. Het was compleet verkeerd."
"In het artikel stond dat het slachtoffer te veel had gedronken, en dat de dader, ene Brock Turner – ik kende hem niet – , een uitstekende student en een geweldige sportman was. In de comments eronder vroeg iemand zich af wat ik op dat feestje te zoeken had. Ik leek wel gestraft te worden, terwijl ik niets verkeerd had gedaan. Het was alsof ik uit mijn lichaam stapte om niet de ernst te voelen van wat ik las. Ik wilde mijn identiteit loskoppelen van het slachtoffer waarover ik las. Dat slachtoffer noemde ik Emily Doe, iemand die niets te maken had met Chanel Miller. Zij zou de politie bellen en naar de rechtbank gaan. Ik zou koffie drinken, naar mijn werk gaan en verder- gaan met mijn leven."
"Ik vertelde mijn vrienden niet wat er was gebeurd, ging niet naar een psycholoog en wachtte gewoon tot het allemaal eindelijk voorbij was. In de weken erna deed ik dan ook alsof alles oké was, maar ik kon niet meer slapen of eten, ergerde me snel en kon ineens in woede uitbarsten. Mijn vriend, die toen nog aan de andere kant van het land woonde, vertelde ik na een paar weken pas wat er was gebeurd. Steeds als hij het onderwerp aansneed, riep ik: ‘Begin er niet over!’ Ik wilde het niet onder ogen zien. Als ik erover praatte, verloor ik mijn zelfbeheersing. Dan begon ik te hyperventileren en kon ik niet meer stoppen met huilen. Na acht maanden realiseerde ik me dat ik therapie nodig had om mijn verhaal te leren vertellen. Zo kon ik uiteindelijk ook mijn verhaal vertellen in de rechtbank. In oktober zou de voorbereidende hoorzitting zijn.”
Verstikkende ondervragingen
“Ik was ervan overtuigd dat ik een sterke zaak had, maar de dader nam een dure advocaat in de arm – en die was ervan overtuigd dat hij met een klein vergrijp zou wegkomen. Het was het begin van een zaak die drie jaar zou duren. Voordat het proces begon, geloofde ik in het rechtssysteem. Ik dacht dat ik de mogelijkheid zou krijgen om te vertellen waar ik doorheen was gegaan. Maar het was extreem verstikkend om ondervraagd te worden. De verdediging probeerde een stereotype van me te maken. Alsof ik een partygirl was die had ingestemd met wat me was overkomen. Ik wilde mezelf laten horen, maar ik was bang om me uit te spreken."
"Elk woord dat ik zei, kon tegen me gebruikt worden. Het voelde alsof ik onderdeel was van een strategisch spelletje: ze verknipten mijn verhaal en verdraaiden wat ik had gezegd. Ik raakte van slag. Er werd me schaamte aangepraat. In onze maatschappij en het rechtssysteem wordt al snel gedacht dat slachtoffers wel iets gedaan zullen hebben om het te verdienen. Maar niemand gaat naar een feestje om verkracht te worden. Het is ondraaglijk om je te moeten verdedigen voor iets wat iemand anders je heeft aangedaan.”
Voor het eerst boos
“Mijn aanvaller werd voor drie misdrijven veroordeeld: verkrachting van een beschonken persoon, verkrachting van een bewusteloos persoon en aanranding met de intentie te verkrachten. Hij kreeg in juni 2016 slechts zes maanden celstraf opgelegd, waarvan hij er drie uitzat. Absurd. Mijn vrienden en familie, die ik na een paar maanden had verteld dat ik die Emily Doe uit de nieuwsberichten was, zeiden: ‘We gaan hiertegen vechten.’ Maar ik had al zo lang gevochten, meer dan drie jaar. Ik was moe. Ik had me al die tijd klein en vernederd gevoeld, alleen maar om deze uitspraak te horen. Wat kon ik nog meer geven of zeggen? Het enige moment waarop ik me gehoord voelde, was na de uitspraak."
"Ik maakte gebruik van de mogelijkheid om de dader toe te spreken – een mogelijkheid die ik nog niet eerder tijdens het proces had gekregen. Ik las een brief aan hem voor, die begon met ‘You don’t know me, but you’ve been inside me and that’s why we’re here today.’ Ik vertelde hem wat het met mij had gedaan, dat ik was weggezet als iemand die erom gevraagd had, hoe hopeloos dat voelde en hoe traumatiserend dat was. Voor het eerst kon ik boos zijn. Dat gevoel had ik al die tijd onderdrukt. Als slachtoffer kun je defensief overkomen als je boosheid toont, was me verteld, en dat zou mijn zaak kwaad kunnen doen. Nu kon ik eindelijk voor mezelf opkomen, en dat voelde geweldig. Het was muisstil in de zaal. Ik sprak, hij luisterde.
"Een journalist wilde mijn slachtofferverklaring op BuzzFeed publiceren. Dat leek me prima, zolang mijn naam er maar niet onder stond. In alles wat over de zaak geschreven was, werd ik ‘het slachtoffer’ of ‘Emily Doe’ genoemd, en die anonimiteit voelde veilig en beschermd. Mijn verklaring werd binnen vier dagen door elf miljoen mensen online bekeken en aan het Amerikaanse Congres gepresenteerd. Ik kreeg mailtjes van vrouwen doorgestuurd die ook slachtoffer van seksueel geweld waren en zich gesteund voelden door mijn brief. Ik keek in de comments van BuzzFeed. Niemand probeerde mijn identiteit te achterhalen, mensen zeiden tegen journalisten dat ze me met rust moesten op laten en gunden me tijd om te herstellen. Eén vrouw stuurde me een foto van haarzelf voor een dennenboom. Ik kromp lang ineen als ik zo’n boom zag, maar zij schreef erbij: ‘Laat het geen de symbool meer zijn voor pijn, maar van schoonheid.’ Ineens dacht ik: ik heb iets moedigs gedaan, mensen durven hun verhaal te delen. Hun berichten leerden me langzaam van mezelf te houden en mezelf te respecteren.”
Eindelijk vrij
“De afgelopen drie jaar heb ik aan mijn herstel gewerkt en schreef ik mijn boek. Ik besloot het onder mijn eigen naam te publiceren, want in de berichtgeving over de zaak was ik iemand zonder emoties of diepte. ‘Het slachtoffer is verdrietig’, stond er dan. Maar waar ik doorheen ben gegaan, is complexer dan dat. Ik wilde de ervaring diepte en nuance geven door mijn kant van het verhaal te vertellen. Het schrijven was een pijnlijk proces, maar terugkeren naar het verleden maakte me uiteindelijk sterker. Ik voelde me zelfverzekerder, helderder en assertiever. Iets wat heel chaotisch was, kreeg ineens samenhang. Ik kreeg controle over de situatie. Van nature ben ik introvert, maar ik weet nu dat ik voor mezelf en anderen durf op te komen. Wat gebeurd is, zal altijd onderdeel van mijn leven blijven. Maar ik bepaal hoe. Ik hoop dat mijn verhaal empathie roept voor vrouwen die met seksueel geweld te maken hebben gehad, al moeten we er met z’n állen iets aan doen om de maatschappij te laten inzien dat slachtoffers niets te verwijten valt. Ik zie de toekomst positief tegemoet. Jarenlang had ik geen keuze. Ik moest naar de rechtbank, dit doen, dat zeggen. Het voelde alsof mijn leven zich niet ontwikkelde. Nu ik eindelijk vrij ben, kan ik doen wat ik wil. Dat neem ik niet voor lief. Ik schrijf, maak illustraties en blijf mijn identiteit ontwikkelen. Maar het belangrijkste is dat ik blij ben als ik 's ochtends opsta. Zo heb ik me lang niet gevoeld.”
Tekst: Kim van der Meulen | Beeld: BSR
