Real life: ‘Ik verstopte me angstvallig in lange broeken en lange mouwen’

Emely heeft piebaldisme.

Jarenlang verstopte Emely Almeida haar witte vlekken door verhullende kleding te dragen. Tot ze dacht: nu laat ik mijn ware gezicht zien.

Piebaldisme

Emely Almeida: “Op de basisschool noemden ze mij ‘oma’ vanwege mijn witte haarplukje. Of koe, dankzij mijn vlekjes. Die lichte pluk en de huidplekjes die al vanaf m’n geboorte pigmentloos zijn, zijn kenmerkend voor piebaldisme. Ik ben er pas net achter dat wat ik heb geen vitiligo is, maar een andere pigmentstoornis waar je al mee wordt geboren. Mijn opa had het en mijn moeder ook. Als kind was ik altijd verdrietig. Ik kwam niet op voor mezelf en trok me terug. Op de middelbare school werd het pesten erger. Totdat ik besloot mijn haar te verven en m’n lijf ging bedekken. Ook al was het snikheet, ik verstopte me angstvallig in lange broeken en lange mouwen. Gingen we met school bijvoorbeeld zwemmen of op kamp, dan meldde ik me ziek. Alleen mijn familie en enkele vriendinnen wisten van mijn aandoening. Nieuwe vrienden en een vriendje dat mij accepteerde, zorgden ervoor dat ik op mijn zeventiende langzaam uit mijn schulp kroop. Mijn vriendje vertelde me dat hij me mooi vond zoals ik was. ‘Doe toch gewoon een T-shirt aan. Ik bescherm je als iemand wat over je huid zegt’, spoorde hij me aan. Ik begon met een T-shirtje dragen en werkte langzaam toe naar een korte broek."

Vrij

"De echte ommekeer kwam vier jaar geleden toen ik stage liep in Gran Canaria. Niemand kende me daar, dus waarom zou ik niet proberen om echt helemaal mezelf te zijn? Aangemoedigd door mijn beste vriendin die mee was, ging de knop om. Ik experimenteerde met een cropped top, badpak, bikini en het beviel zo goed! Ik zag mensen staren en smoezen, maar ik zette me er overheen. Kleren uit, water in duiken en daarna lekker in bikini op het strand liggen. Dat had ik zo lang niet gedaan! Ik voelde me vrij en eindelijk mezelf. Eenmaal terug in Nederland bleef ik mezelf zo laten zien. Soms komt de angst van vroeger weer terug. Dan spreek ik mezelf moed in: ‘Je kunt het.’ Ik wil niet meer zo bang en gesloten zijn als vroeger. Ik voel me nu echt een ander persoon. Eigenlijk ben ik heel open, grappig en sociaal, merk ik nu. Ik hoop dat ik nu mensen kan inspireren om zichzelf te laten zien en van zichzelf te houden. Zoals een paar maanden geleden, toen ik op Instagram een bericht kreeg van iemand met piebaldisme die erg blij was om te zien dat ze niet de enige is. Ik vind mezelf nu mooi en ben zelfs blij dat ik er anders uitzie.”

Tekst: Liesbeth Oeseburg | Beeld: iStock

Laatste nieuws