Shizen Wong (26) is zangeres en model en woont sinds drie jaar in Los Angeles. Ondanks haar angst ging ze in LA toch naar demonstraties voor Black Lives Matter.
Protesteren
“Ja, ik was behoorlijk bang om te gaan. Maar ik moest. Sinds de moord op George Floyd is de sfeer in Amerika anders. Grimmiger. Ik denk dat het deels door Covid-19 komt. Mensen zaten de hele dag binnen, urenlang op hun telefoon. En toen ging dat filmpje viral. Natuurlijk zijn er vaker racistische moorden geweest, maar hoe erg ook; voorheen keken we ernaar, slikten we even en gingen daarna weer door met ons leven. Maar nu zaten we allemaal binnen en hadden we volop tijd om te beseffen wat er was gebeurd met George Floyd. Het enorme onrecht. De maat was vol, ook bij mij. Mijn ouders belden nog: ‘Je gaat niet protesteren, hè?’ Ik vreesde ook voor mijn veiligheid. En toen kwam de melding van de avondklok, via een app op mijn telefoon. Die werd speciaal ingesteld zodat de politie het recht had om mensen aan te pakken die na zes uur ’s middags nog buiten waren. Denk aan plastic kogels en traangas. Er zijn veel mensen neergeschoten, in elkaar geslagen, opgepakt en getaserd."
Racistisch
"Waarom ik toch gegaan ben? Omdat ik op een dag kinderen wil, en die gun ik een gelijkwaardige maatschappij. Het eerste uur zat ik trillend van angst in de auto, bang voor wat er eventueel zou gebeuren. Maar de demonstratie was juist enorm vredig in het begin. Heel strak georganiseerd, met een paar leiders die het vooral rustig wilden houden. Wij reden langzaam in een stoet vanuit Hollywood naar Beverly Hills. Honderden mensen liepen naast ons. Het was zo ontroerend om al zoveel verschillende mensen bij elkaar te zien. Het is geen strijd tussen zwart en wit. Het is zwart, wit en iedereen tegen racisme. Dat er toch rellen ontstonden, was uitlokking; racistische groepen die stiekem meeliepen en ineens aanvielen. En de politie die zelf bakstenen neerlegde, in de hoop dat ermee gegooid zou worden. Dat was ook zo, op Melrose. Winkelpuien van luxe winkels gingen er massaal aan. Zo kon de politie zeggen: ‘Zie je nou wel?’ Amerika is echt racistischer dan Nederland en de corruptie maakt het dubbel zo eng. Dat zoveel mensen wegkomen met onrecht tegen zwarte mensen is niet normaal. Ik hoop echt dat dit zal veranderen. En daarmee ook de mindset van mensen."
Hoofdrol
"In Amerika geloven veel mensen helaas nog steeds in ‘hoe lichter, hoe beter’. Een vriendin van me bleekt om die reden haar donkere huid. Zij hoort al vanaf highschool dat ze mooier zou zijn met een lichtere huid. Dat doet iets met je. Het is dan niet aan mij om daar iets van te vinden. Ik kan alleen maar luisteren. Zelf krijg ik hier regelmatig te horen dat ik knap ben ‘voor een donkere vrouw’. In Nederland word ik gezien als zwart, maar in Amerika ben ik licht. Dus als ik samen met meiden die donkerder zijn dan ik word geboekt voor een videoclip, krijg ik de hoofdrol. Niet omdat ik beter ben, maar omdat ik beter in dat ideale plaatje pas. Dat zou niet zo moeten zijn. Ik ben gemixed; Surinaams-Creools en Javaans-Hindoestaans van mijn moeder en Nederlands-Chinees, klein beetje Japans, Surinaams en Frans van mijn vaders kant. Ik ben dus wit èn zwart. Ik schaam me, en ik ben trots. Boos èn verdrietig. Ik wil me verontschuldigen, maar ook schreeuwen, tegen wit, tegen zwart, tegen iedereen."
Niet meer veilig
"Dat ik heb ik tijdens de demonstratie ook gedaan. Er kwam veel frustratie en pijn naar boven. Ik worstel al mijn hele leven met wie ik ben, door al die verschillende etniciteiten in mij. Waar hoor ik thuis? Het werd me pijnlijk duidelijk dat ik niet in Amerika hoor. Dat was van jongs af aan mijn grootste droom; het maken in Los Angeles. En ik heb heel toffe dingen gedaan en leuke mensen ontmoet. Maar Amerika staat nu op scherp, en ik voel me hier niet meer veilig. Dus ik ga weer in Nederland wonen en me inzetten voor meer diversiteit en inclusiviteit. Dat is weer spannend, maar als ik iets heb geleerd van de demonstratie in LA, is dat ik me niet moet laten leiden door angst. Door te bang te zwijgen draag ik niet bij aan die liefdevolle wereld waarin ik mijn toekomstige kinderen wil grootbrengen.”
Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock
