Mikal Tseggai (25) is fractie-voorzitter van de PvdA in de gemeenteraad in Den Haag. Ze wil vrouwen aansporen om de politiek in te gaan.
Mansplaining
"Het is toch raar dat een man net voor een raadsvergadering over ruimtelijke ordering of economie naar me toekomt en zegt: ‘Nou, dit onderwerp is zeker wel moeilijk voor je.’ Nee, dat is het niet. Ik heb Economische Bestuurskunde gestudeerd en weet heel goed waar ik het over heb. Sommige raadsleden laten hun teksten schrijven door medewerkers. Ik kies ervoor om dit zelf te doen.
Ik wil niet in de situatie komen dat ik het antwoord op een vraag niet weet. Mansplaining is al een ding in de politiek. Dat mannen van andere partijen na mij het woord vragen en me uit willen leggen wat ik zojuist heb gezegd. Of ze zeggen dat ik emotioneel of zelfs boos reageer. Ik ben de politiek ingegaan om Nederland voor iedereen prettig te maken. Mijn ouders zijn allebei oorlogsvluchteling uit Eritrea. Na de oorlog gingen we daar op familiebezoek. Het viel me op de neefjes en nichtjes van mijn leeftijd het minder comfortabel hadden dan ik. Dat vond ik destijds heel oneerlijk, en nu nog steeds. Maar ook in mijn eigen stad Den Haag kan ik het verschil maken. Zo heb ik een motie ingediend dat ieder kind in Haagse bibliotheken gratis huiswerkbegeleiding kan krijgen. Mijn ouders konden dat voor mij niet betalen. Gelukkig was mijn achterbuurman wiskundedocent, hij heeft me klaargestoomd voor mijn examen."
Eigen ervaringen
"Ik laat me dus zeker inspireren door mijn eigen leven in mijn werk. Daarom zie ik graag meer vrouwen in de politiek. Oud-minister Els Borst zei ooit: ‘Politiek is te belangrijk om alleen aan mannen over te laten’ en daar ben ik het helemaal mee eens. Je wil toch dat mensen zoals jij jouw belangen vertegenwoordigen? Naast onderwijs hou ik me bezig met ruimtelijke ordering. Maar ook woningbouw, veiligheid en integratie. En ja, ook diversiteit. Zo heb ik gepleit voor een slavernijmonument in de stad, en dat is er ook gekomen. En ik heb de motie ingediend tegen Zwarte Piet in Den Haag. Dat was eigenlijk de enige keer dat ik emotioneel was in de Raad. Vooraf vond ik het spannend: moet ik het nu wel of niet persoonlijk maken? Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om dat wel te doen en te praten over mijn eigen ervaringen heeft geholpen. Het blijft jammer dat dit moest, als politica wil ik het toch zakelijk houden. In alle opzichten. Privé draag ik bijvoorbeeld graag roze. Maar tijdens raadsvergaderingen vind ik dat te meisjesachtig. Ik wil niet dat ze denken: ze ziet er leuk uit, dus ze zal wel geen inhoud hebben. Het is fijn dat ik een vrouwelijke collega heb met wie ik het hierover kan hebben. Maar dat is zeldzaam. Of ik de eerste vrouwelijke minister-president van Nederland word? Ik weet niet of Nederland daar klaar voor is. Voor een vrouw met kleurtje aan het roer. Maar de Tweede Kamer zou een optie kunnen zijn. Het gaat me ook niet om de status van een bepaalde baan, maar de impact die ik daarmee kan hebben. Ik gun iedereen het leven en de kansen die ik zelf heb gekregen én gepakt."
Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock
Bron: Agnes Hofman | Beeld: iStock
